Η οροφή, στολισμένη με ζωγραφικές παραστάσεις και ξυλόγλυπτα μοτίβα, αφηγείται ιστορίες άλλων εποχών. Χρώματα ξεθωριασμένα αλλά ακόμη ζωντανά, συμμετρικά σχέδια με νεοκλασικές επιρροές και στοιχεία λαϊκής τέχνης, συνθέτουν ένα ανεπανάληπτο σύνολο. Παρά τις πληγές του χρόνου, οι λεπτομέρειες παραμένουν ευδιάκριτες: άνθη, γεωμετρικά μοτίβα, ίσως ακόμη και εμβλήματα της οικογένειας που κάποτε κατοικούσε στο αρχοντικό.

Κάθε επιφάνεια μαρτυρά τη μαστοριά εκείνων που το δημιούργησαν. Καμία πινελιά δεν είναι τυχαία, κανένα μοτίβο δεν είναι πρόχειρο. Πρόκειται για μοναδικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής και λαϊκής καλλιτεχνικής έκφρασης, που θα μπορούσε να αποτελεί σήμερα πολιτιστικό αξιοθέατο ή χώρο δημιουργικών δράσεων. Αν υπήρχε η στοιχειώδης μέριμνα για τη διάσωσή του.

Το αρχοντικό της Αλιστράτης δεν είναι απλώς ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι· είναι ένα ζωντανό απομεινάρι της συλλογικής μνήμης. Ένα κτίσμα που αντιστέκεται ηρωικά, λες κι αρνείται να σβήσει από τον τόπο που το γέννησε. Και μαζί του αντιστέκεται κι ένα κομμάτι της ιστορίας, που κινδυνεύει να χαθεί οριστικά αν δεν ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες για την προστασία του.

Η Αλιστράτη έχει αποδείξει πολλές φορές ότι τιμά την παράδοσή της. Το ερώτημα είναι αν αυτή τη φορά θα προλάβουμε να σώσουμε ένα ακόμη πολύτιμο κειμήλιο  πριν το καταπιεί η λήθη και η κατάρρευση. Γιατί τέτοια μνημεία, όταν χαθούν, δεν ξαναχτίζονται. Χάνεται μαζί τους και ένα κομμάτι της ψυχής του τόπου.