Υπάρχουν στιγμές στην τοπική πολιτική σκηνή που δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Η σιωπή αρκεί και μάλιστα λέει πολλά περισσότερα από εκατό συνεντεύξεις.
Κάπως έτσι συμβαίνει αυτές τις ημέρες με δύο πρόσωπα που σημάδεψαν την προηγούμενη δημοτική περίοδο: τον πρώην δήμαρχο Αλέξανδρο Χρυσάφη και τον στενό του συνεργάτη Βασίλη Χρυσανθίδη.

Οι δύο άνδρες που μέχρι χθες είχαν άποψη και δημόσιο λόγο για κάθε πιθανό και απίθανο θέμα — από τα έργα, τις αναπλάσεις και τη στρατηγική του Δήμου μέχρι τις πιο άκυρες λεπτομέρειες της επικαιρότητας , εμφανίζονται τώρα βυθισμένοι σε μια πρωτοφανή, σχεδόν τελετουργική αφωνία.

Και η συγκυρία; Άκρως ενδιαφέρουσα.
Διότι επανέρχεται στο επίκεντρο η παράνομη πρακτική των προφορικών αναθέσεων∙
η «τεχνική» εκείνη της τετραετίας Χρυσάφη που μετέτρεψε τον Δήμο σε χώρο όπου οι συμβάσεις ήταν… προαιρετικές, τα παραστατικά ζητούμενο και οι εντολές δίνονταν «με λόγια», σαν να επρόκειτο για οικογενειακή υπόθεση και όχι για δημόσιο χρήμα.

Προφορικές εργασίες, προφορικές συμφωνίες, προφορικές υποχρεώσεις.
Ένα άτυπο μοντέλο διοίκησης που όχι μόνο εκτροχίασε τη θεσμική λειτουργία του Δήμου, αλλά άφησε πίσω του έναν ολόκληρο λόφο από «σκιές», ασάφειες και διεκδικήσεις χωρίς έγγραφα.

Κι όμως.
Για αυτό το κρίσιμο ζήτημα ,που αγγίζει ευθέως τη δική τους διοικητική περίοδο— οι δύο άλλοτε λαμπροί ρήτορες του δημοτικού σκηνικού,
ο Αλέξανδρος Χρυσάφης και ο Βασίλης Χρυσανθίδης,
παραμένουν καθηλωμένοι στη σιωπή.

Καμία ανάρτηση.
Καμία δήλωση.
Ούτε μια δειλή «παρερμηνευτήκαμε».
Τίποτα.

Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πώς οι άνθρωποι που μπορούσαν να μιλήσουν για τα πάντα
από την τιμή του καφέ μέχρι την παγκόσμια γεωπολιτική  ,δεν βρίσκουν ούτε μια λέξη να πουν για τις προφορικές αναθέσεις, το πιο σαθρό και θεσμικά επικίνδυνο αποτύπωμα της διοίκησής τους.

Ίσως τελικά να ισχύει αυτό που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους:
Όταν το θέμα αγγίζει τον πυρήνα της προηγούμενης διακυβέρνησης,
η «αφωνία» δεν είναι επιλογή.
Είναι ανάγκη.

Όμως η πόλη ακούει.
Και, ειρωνικά, σε αυτή την υπόθεση η πιο ηχηρή φωνή…
είναι η δική τους σιωπή.

Π.Τ