ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ιστορίες με αφορμή τη γονική αποξένωση
Από την παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Γκούβερη, Μπαμπά, σου λείπω;, των εκδόσεων Θίνες στην 21η ΔΕΒΘ
Από την παρουσίαση του βιβλίου του Παναγιώτη Γκούβερη, Μπαμπά, σου λείπω;, των εκδόσεων Θίνες στην 21η ΔΕΒΘ
Γράφει η Μαρία Λιάκου
Ο Παναγιώτης Γκούβαρης με το νέο του βιβλίο έρχεται να μας αφηγηθεί «μικρές ιστορίες συναισθηματικών τραυμάτων».
Με μια εικαστική προσέγγιση κειμένου «δίδει φωνή» στα παιδιά με υλικό τα μικρά γράμματα, τις σημειώσεις, τις
μικρές αφηγήσεις των παιδιών και συνθέτει ένα ενδιαφέρον κείμενο ανάγνωσης. Θα έλεγα ότι μας «κρούει τον κώδωνα»,
μας συγκινεί και μας προβληματίζει για ένα δύσκολο ζήτημα, αυτό της ζωής των παιδιών μετά το διαζύγιο των γονέων.
Με την θεματική αυτή επιχειρεί να μετασχηματίσει το αναδυόμενο αυτό πρόβλημα και τις εκδοχές του σε ένα σύνθετο
κείμενο που παρουσιάζει τις συμπλέξεις του, θέτοντας καίρια ερωτήματα:
-Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω όταν ένας κύκλος ζωής κλείνει ή διακόπτεται –από επιλογή;
-Πώς βλέπουμε (αν το βλέπουμε) το συναισθηματικό αποτύπωμα του διαζυγίου στα παιδιά και πώς το διαχειριζόμαστε;
-Πώς αυτές οι εύθραυστες ιστορίες βιώματος και συναισθημάτων των παιδιών αποτελούν «το δικό τους σπίτι»;
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε ενότητες που έχουν τους κάτωθι τίτλους: Μόνη μου- Με τον μπαμπά – Με τη μαμά- Και με
τους δυο – Με τον κύριο δικαστή – Όλοι μαζί!
Μέσα από σύντομες ιστορίες με την γλώσσα των παιδιών, μας αποδίδει την προσωπική πρόσληψη και τον πόνο των παιδιών
από το διαζύγιο. Την αποτύπωση της απώλειας που βιώνουν μέσα στην νέα συνθήκη ζωής τους. Βρίσκονται σε άγνωστα νερά
και ζουν μια ζωή που έχει ανατρέψει την μέχρι τώρα καθημερινότητά τους. Η συναισθηματική παλίρροια τα παρασέρνει
και καλούνται να ισορροπήσουν σε μια άγνωστη ροή με συναισθηματική απορύθμιση. Έχουν να αντιμετωπίσουν τις συγκρούσεις
μεταξύ των γονιών και την έλλειψη επικοινωνίας. Τον συναισθηματικό τεμαχισμό τους ως προς την αγάπη που νιώθουν προς
τους δυο γονείς.
Και όπως αναφέρει στο βιβλίο της «Πώς να διαβάζουμε Λογοτεχνία» η Terry Eagleton, εκδόσεις πεδίο (2023) σελ. 118 «Η
λογοτεχνία θεωρείται μερικές φορές ένας τρόπος εμπειρίας «δι’ αντιπροσώπου». Αυτό ο συγγραφέας εδώ μας το αποδίδει
με επιτυχία.
Είναι γεγονός ότι ακόμα και στις μέρες μας η οικογένεια παραμένει ένας θεσμός προστασίας και ασφάλειας. Μπορεί τα
οικογενειακά σχήματα- μορφές να μεταβάλλονται και να μιλούμε για «κρίση» της οικογένειας, δεν παύει όμως να υφίσταται
και να παίζει καθοριστικό ρόλο. Ναι, η αποξένωση των μελών συχνά είναι ορατή. Τα διαζύγια αυξάνονται με ταχύτατους
ρυθμούς και τα παιδιά συχνά γίνονται θύματα.
Ένας γάμος τερματίζεται με το διαζύγιο, όχι όμως και η οικογένεια που δημιουργήθηκε. Τα παιδιά πάντα θα χρειάζονται και
τους δύο γονείς να τα αγαπούν και να νοιάζονται και εδώ ο συγγραφέας μας το αναφέρει συχνά. Έχουν ανάγκη από γονείς
ικανούς να επικοινωνούν και να συνεργαστούν μεταξύ τους για να τα μεγαλώσουν. Να δημιουργήσουν και μετά το διαζύγιο
συνθήκες συνέχειας και καλής επικοινωνίας που συχνά δεν υπάρχουν.
Εξίμισι ακριβώς!
-Να φέρεις τη μικρή εξίμισι ακριβώς, ό,τι λέει η απόφαση!
-Αν αργήσω;
-Θα πάω στο τμήμα.
-Αν αργήσω πέντε λεπτά μόνο;
-Ούτε λεπτό, θα πάω στο τμήμα.
-Καλά, τότε θα στη φέρω επτά παρά είκοσι στο τμήμα. (σελ.50)
Ένα διαζύγιο θα επηρεάσει τα παιδιά και η καλή επικοινωνία των γονιών θα τα προστατέψει από εντάσεις και διαφωνίες και θα
δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον που το έχουν ανάγκη για να μεγαλώσουν, μας τονίζουν οι ειδικοί. Ζητήματα χρημάτων
διαβίωσης αλλά και διακοπών απαιτούν προσοχή και υπέρβαση από προσωπικούς εγωισμούς των γονιών για την ψυχική αρμονία του
παιδιού ή των παιδιών.
Ο συγγραφέας εδώ με έναν προβολέα «ρίχνει» το φως του και φωτίζει καίρια σημεία:
Η απουσία του ενός γονέα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από το παιδί και την βιώνει ως μια ανυπόφορη συνθήκη. Οι δικαστικές
αποφάσεις που ορίζουν ωράρια και ημέρες επικοινωνίας είναι ένα σοβαρό ζήτημα και μια νέα συνθήκη προσαρμογής ζωής (για το
παιδί). Η διαμονή πότε στο σπίτι του ενός γονέα και πότε στο άλλο δυσκολεύει την γαλήνη και την ξεγνοιασιά του.
Οι γονείς είναι σημαντικό να εξετάσουν τον τρόπο, στο πώς θα μιλήσουν για την απόφαση τους να χωρίσουν ως ζευγάρι αλλά όχι
ως γονείς. Να ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους ( θυμός- φόβος- θλίψη- αγωνία…) Όταν εξωτερικεύονται
οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα είναι ωφέλιμες και δίδεται η δυνατότητα της συναισθηματικής έκφρασης που είναι σημαντική
για την μετέπειτα ζωή τους. Όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες ενός διαζυγίου οι γονείς δεν χρειάζεται να αποσιωπούν τα
δικά τους συναισθήματα αλλά να μην «χρησιμοποιούν» τα παιδιά ούτε να αποζητούν παρηγοριά σε αυτά γιατί δημιουργούν σύγχυση
καταστάσεων και ρόλων. Δεν χρειάζεται να τα δωροδοκούν από δική τους αμηχανία ή τύψεις με χρήματα, κινητά τηλέφωνα και άλλα
είδη. Τα παιδιά χρειάζονται να αισθάνονται την αγάπη, την αγκαλά, το φιλί του γονιού και την κάλυψη βασικών ανθρώπινων αναγκών
τους.
Ο συγγραφέας με το βιβλίο του -χωρίς διδακτισμό – αναδεικνύει την ευθύνη των γονιών απέναντι στα παιδιά μετά από ένα διαζύγιο,
την αναγκαιότητα μιας καλής επικοινωνιακής σχέσης, την σημασία της μητρότητας και της πατρότητας.
Το βιβλίο θυμίζει θεατρική γραφή και ως προς την δομή του αλλάζει προς το τέλος (ως προς την έκταση των κειμένων) και
συνθέτει ένα ενδιαφέρον σύνολο σύγχρονης λογοτεχνικής αποτύπωσης που μιλάει για ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα. Ένα βιβλίο
είναι σίγουρα χρήσιμο για γονείς, ειδικούς επαγγελματίες και αναγνώστες.
Πηγη: FRACTAL.GR
Ο Παναγιώτης Γκούβαρης με το νέο του βιβλίο έρχεται να μας αφηγηθεί «μικρές ιστορίες συναισθηματικών τραυμάτων».
Με μια εικαστική προσέγγιση κειμένου «δίδει φωνή» στα παιδιά με υλικό τα μικρά γράμματα, τις σημειώσεις, τις
μικρές αφηγήσεις των παιδιών και συνθέτει ένα ενδιαφέρον κείμενο ανάγνωσης. Θα έλεγα ότι μας «κρούει τον κώδωνα»,
μας συγκινεί και μας προβληματίζει για ένα δύσκολο ζήτημα, αυτό της ζωής των παιδιών μετά το διαζύγιο των γονέων.
Με την θεματική αυτή επιχειρεί να μετασχηματίσει το αναδυόμενο αυτό πρόβλημα και τις εκδοχές του σε ένα σύνθετο
κείμενο που παρουσιάζει τις συμπλέξεις του, θέτοντας καίρια ερωτήματα:
-Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω όταν ένας κύκλος ζωής κλείνει ή διακόπτεται –από επιλογή;
-Πώς βλέπουμε (αν το βλέπουμε) το συναισθηματικό αποτύπωμα του διαζυγίου στα παιδιά και πώς το διαχειριζόμαστε;
-Πώς αυτές οι εύθραυστες ιστορίες βιώματος και συναισθημάτων των παιδιών αποτελούν «το δικό τους σπίτι»;
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε ενότητες που έχουν τους κάτωθι τίτλους: Μόνη μου- Με τον μπαμπά – Με τη μαμά- Και με
τους δυο – Με τον κύριο δικαστή – Όλοι μαζί!
Μέσα από σύντομες ιστορίες με την γλώσσα των παιδιών, μας αποδίδει την προσωπική πρόσληψη και τον πόνο των παιδιών
από το διαζύγιο. Την αποτύπωση της απώλειας που βιώνουν μέσα στην νέα συνθήκη ζωής τους. Βρίσκονται σε άγνωστα νερά
και ζουν μια ζωή που έχει ανατρέψει την μέχρι τώρα καθημερινότητά τους. Η συναισθηματική παλίρροια τα παρασέρνει
και καλούνται να ισορροπήσουν σε μια άγνωστη ροή με συναισθηματική απορύθμιση. Έχουν να αντιμετωπίσουν τις συγκρούσεις
μεταξύ των γονιών και την έλλειψη επικοινωνίας. Τον συναισθηματικό τεμαχισμό τους ως προς την αγάπη που νιώθουν προς
τους δυο γονείς.
Και όπως αναφέρει στο βιβλίο της «Πώς να διαβάζουμε Λογοτεχνία» η Terry Eagleton, εκδόσεις πεδίο (2023) σελ. 118 «Η
λογοτεχνία θεωρείται μερικές φορές ένας τρόπος εμπειρίας «δι’ αντιπροσώπου». Αυτό ο συγγραφέας εδώ μας το αποδίδει
με επιτυχία.
Είναι γεγονός ότι ακόμα και στις μέρες μας η οικογένεια παραμένει ένας θεσμός προστασίας και ασφάλειας. Μπορεί τα
οικογενειακά σχήματα- μορφές να μεταβάλλονται και να μιλούμε για «κρίση» της οικογένειας, δεν παύει όμως να υφίσταται
και να παίζει καθοριστικό ρόλο. Ναι, η αποξένωση των μελών συχνά είναι ορατή. Τα διαζύγια αυξάνονται με ταχύτατους
ρυθμούς και τα παιδιά συχνά γίνονται θύματα.
Ένας γάμος τερματίζεται με το διαζύγιο, όχι όμως και η οικογένεια που δημιουργήθηκε. Τα παιδιά πάντα θα χρειάζονται και
τους δύο γονείς να τα αγαπούν και να νοιάζονται και εδώ ο συγγραφέας μας το αναφέρει συχνά. Έχουν ανάγκη από γονείς
ικανούς να επικοινωνούν και να συνεργαστούν μεταξύ τους για να τα μεγαλώσουν. Να δημιουργήσουν και μετά το διαζύγιο
συνθήκες συνέχειας και καλής επικοινωνίας που συχνά δεν υπάρχουν.
Εξίμισι ακριβώς!
-Να φέρεις τη μικρή εξίμισι ακριβώς, ό,τι λέει η απόφαση!
-Αν αργήσω;
-Θα πάω στο τμήμα.
-Αν αργήσω πέντε λεπτά μόνο;
-Ούτε λεπτό, θα πάω στο τμήμα.
-Καλά, τότε θα στη φέρω επτά παρά είκοσι στο τμήμα. (σελ.50)
Ένα διαζύγιο θα επηρεάσει τα παιδιά και η καλή επικοινωνία των γονιών θα τα προστατέψει από εντάσεις και διαφωνίες και θα
δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον που το έχουν ανάγκη για να μεγαλώσουν, μας τονίζουν οι ειδικοί. Ζητήματα χρημάτων
διαβίωσης αλλά και διακοπών απαιτούν προσοχή και υπέρβαση από προσωπικούς εγωισμούς των γονιών για την ψυχική αρμονία του
παιδιού ή των παιδιών.
Ο συγγραφέας εδώ με έναν προβολέα «ρίχνει» το φως του και φωτίζει καίρια σημεία:
Η απουσία του ενός γονέα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από το παιδί και την βιώνει ως μια ανυπόφορη συνθήκη. Οι δικαστικές
αποφάσεις που ορίζουν ωράρια και ημέρες επικοινωνίας είναι ένα σοβαρό ζήτημα και μια νέα συνθήκη προσαρμογής ζωής (για το
παιδί). Η διαμονή πότε στο σπίτι του ενός γονέα και πότε στο άλλο δυσκολεύει την γαλήνη και την ξεγνοιασιά του.
Οι γονείς είναι σημαντικό να εξετάσουν τον τρόπο, στο πώς θα μιλήσουν για την απόφαση τους να χωρίσουν ως ζευγάρι αλλά όχι
ως γονείς. Να ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους ( θυμός- φόβος- θλίψη- αγωνία…) Όταν εξωτερικεύονται
οι αντιδράσεις και τα συναισθήματα είναι ωφέλιμες και δίδεται η δυνατότητα της συναισθηματικής έκφρασης που είναι σημαντική
για την μετέπειτα ζωή τους. Όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες ενός διαζυγίου οι γονείς δεν χρειάζεται να αποσιωπούν τα
δικά τους συναισθήματα αλλά να μην «χρησιμοποιούν» τα παιδιά ούτε να αποζητούν παρηγοριά σε αυτά γιατί δημιουργούν σύγχυση
καταστάσεων και ρόλων. Δεν χρειάζεται να τα δωροδοκούν από δική τους αμηχανία ή τύψεις με χρήματα, κινητά τηλέφωνα και άλλα
είδη. Τα παιδιά χρειάζονται να αισθάνονται την αγάπη, την αγκαλά, το φιλί του γονιού και την κάλυψη βασικών ανθρώπινων αναγκών
τους.
Ο συγγραφέας με το βιβλίο του -χωρίς διδακτισμό – αναδεικνύει την ευθύνη των γονιών απέναντι στα παιδιά μετά από ένα διαζύγιο,
την αναγκαιότητα μιας καλής επικοινωνιακής σχέσης, την σημασία της μητρότητας και της πατρότητας.
Το βιβλίο θυμίζει θεατρική γραφή και ως προς την δομή του αλλάζει προς το τέλος (ως προς την έκταση των κειμένων) και
συνθέτει ένα ενδιαφέρον σύνολο σύγχρονης λογοτεχνικής αποτύπωσης που μιλάει για ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα. Ένα βιβλίο
είναι σίγουρα χρήσιμο για γονείς, ειδικούς επαγγελματίες και αναγνώστες.
Πηγη: FRACTAL.GR
#SerresParatiritis
