Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ
Ήταν όντως πιο όμορφα τότε… ή απλώς ήμασταν παιδιά;
Μια αναδρομή στα καλοκαίρια της αθωότητας, όταν η ζωή είχε λιγότερα μέσα — αλλά περισσότερη ψυχή.
Μια αναδρομή στα καλοκαίρια της αθωότητας, όταν η ζωή είχε λιγότερα μέσα — αλλά περισσότερη ψυχή.
Κάποτε, ο ήλιος έκαιγε τα μεσημέρια του Ιουλίου και το μόνο που σε ένοιαζε ήταν πότε θα ξαναβγείς να παίξεις. Είχες
μια μπάλα, ίσως μια παλιά κασέτα και έναν κόσμο που χτιζόταν με φαντασία — όχι με pixels. Οι μέρες κυλούσαν χωρίς
ειδοποιήσεις, μόνο με φωνές από τα μπαλκόνια και κουδούνια που καλούσαν για παιχνίδι.
Δεν είχαμε πολλά, αλλά ζούσαμε πιο βαθιά. Ένα δέντρο μπορούσε να γίνει κάστρο, ένα χαρτόκουτο να μεταμορφωθεί σε
διαστημόπλοιο. Λίγα ερεθίσματα, αλλά αστείρευτη φαντασία.
Τα καλοκαίρια τότε κρατούσαν αιώνες. Η αναμονή για την Κυριακή και η χαρά μιας ταινίας στην τηλεόραση δεν συγκρίνεται
με τις αμέτρητες επιλογές που έχουμε σήμερα. Η προσμονή ήταν συναίσθημα. Τώρα, που όλα είναι άμεσα και διαθέσιμα,
μοιάζουν λιγότερο πολύτιμα.
Οι φιλίες δεν χρειάζονταν likes για να επιβεβαιωθούν. Ήσουν παρών. Οι σχέσεις ήταν απλές, αυθόρμητες, χωρίς φίλτρα
και στρατηγικές. Οι γονείς δεν ήξεραν για "parenting", αλλά ήξεραν να είναι εκεί.
Ίσως, βέβαια, όλα αυτά να μην ήταν τόσο ιδανικά όσο τα θυμόμαστε. Η μνήμη έχει την τάση να λειαίνει τις γωνίες και
να φωτίζει ό,τι κάποτε μας έκανε να νιώσουμε. Ίσως, τελικά, να μη νοσταλγούμε τα χρόνια — αλλά τον τρόπο που βλέπαμε
τον κόσμο τότε.
Σήμερα καταναλώνουμε στιγμές, εικόνες, συναισθήματα — αλλά λίγα μένουν. Τότε, μια εμπειρία μπορούσε να σε ακολουθεί
μια ζωή.
Ήταν όλα λιγότερα. Μα ένιωθαν περισσότερα.
μια μπάλα, ίσως μια παλιά κασέτα και έναν κόσμο που χτιζόταν με φαντασία — όχι με pixels. Οι μέρες κυλούσαν χωρίς
ειδοποιήσεις, μόνο με φωνές από τα μπαλκόνια και κουδούνια που καλούσαν για παιχνίδι.
Δεν είχαμε πολλά, αλλά ζούσαμε πιο βαθιά. Ένα δέντρο μπορούσε να γίνει κάστρο, ένα χαρτόκουτο να μεταμορφωθεί σε
διαστημόπλοιο. Λίγα ερεθίσματα, αλλά αστείρευτη φαντασία.
Τα καλοκαίρια τότε κρατούσαν αιώνες. Η αναμονή για την Κυριακή και η χαρά μιας ταινίας στην τηλεόραση δεν συγκρίνεται
με τις αμέτρητες επιλογές που έχουμε σήμερα. Η προσμονή ήταν συναίσθημα. Τώρα, που όλα είναι άμεσα και διαθέσιμα,
μοιάζουν λιγότερο πολύτιμα.
Οι φιλίες δεν χρειάζονταν likes για να επιβεβαιωθούν. Ήσουν παρών. Οι σχέσεις ήταν απλές, αυθόρμητες, χωρίς φίλτρα
και στρατηγικές. Οι γονείς δεν ήξεραν για "parenting", αλλά ήξεραν να είναι εκεί.
Ίσως, βέβαια, όλα αυτά να μην ήταν τόσο ιδανικά όσο τα θυμόμαστε. Η μνήμη έχει την τάση να λειαίνει τις γωνίες και
να φωτίζει ό,τι κάποτε μας έκανε να νιώσουμε. Ίσως, τελικά, να μη νοσταλγούμε τα χρόνια — αλλά τον τρόπο που βλέπαμε
τον κόσμο τότε.
Σήμερα καταναλώνουμε στιγμές, εικόνες, συναισθήματα — αλλά λίγα μένουν. Τότε, μια εμπειρία μπορούσε να σε ακολουθεί
μια ζωή.
Ήταν όλα λιγότερα. Μα ένιωθαν περισσότερα.
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
