ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ιωάννης Μπάστας: Από την Αρχιτεκτονική στο Θέατρο, με Πυξίδα την Αλήθεια
Ένας νέος ηθοποιός που μετατρέπει την εσωτερική αναζήτηση σε τέχνη
Ένας νέος ηθοποιός που μετατρέπει την εσωτερική αναζήτηση σε τέχνη
Ο Ιωάννης Μπάστας είναι από εκείνες τις σπάνιες φυσιογνωμίες που φέρουν κάτι βαθύτερο, μια ενέργεια που προδίδει εσωτερικό πλούτο,
ευαισθησία, πειθαρχία και φλόγα για έκφραση. Γεννημένος στην Πάτρα και μεγαλωμένος μέσα σε ένα περιβάλλον με καλλιέργεια και αγάπη
για τον πολιτισμό, με δύο γονείς αρχιτέκτονες – τον Γεράσιμο Μπάστα και τη Δήμητρα Γεωργοπούλου Μπάστα, γνωστή και από την πολιτική
της δράση – ο Ιωάννης γαλουχήθηκε από νωρίς σε έναν κόσμο δημιουργικό, με σεβασμό στη μορφή, την αισθητική και την κοινωνική ευθύνη.
Φαινόταν φυσικό να ακολουθήσει τις σπουδές στην Αρχιτεκτονική, στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Όμως, η καρδιά του χτύπησε αλλού.
Όλα άρχισαν όταν μπήκε στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Εκεί ανακάλυψε ένα νέο πεδίο, έναν άλλο τρόπο να λέει αλήθειες. Η επαφή
του με το θέατρο δεν ήταν απλή ούτε επιφανειακή· υπήρξε υπαρξιακή. Γρήγορα η υποκριτική έγινε κάτι περισσότερο από ενασχόληση: έγινε
αναγκαιότητα. Έτσι, με τόλμη και πίστη, αποφάσισε να κάνει στροφή και να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Οι γονείς του, αν και ξαφνιασμένοι, στάθηκαν στο πλευρό του – με επιφύλαξη, ίσως, αλλά και με εμπιστοσύνη. Ως άνθρωποι που ζουν και
οι ίδιοι μέσα στην τέχνη της αρχιτεκτονικής, αντιλήφθηκαν ότι η εσωτερική ανάγκη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τις συμβατικές σταθερές
της επαγγελματικής ασφάλειας.
Απόφοιτος πλέον του Εθνικού, ο Ιωάννης εργάζεται ως ηθοποιός από το 2022 και έχει ήδη διανύσει αξιοπρόσεκτη πορεία. Έπαιξε στον
«Ερωτόκριτο» του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη, σε παιδικά θεατρικά έργα όπως «Το Νησί των Θησαυρών» στο θέατρο Πόρτα, ενώ συμμετείχε
στη δημιουργία της παράστασης «Πάμε στοίχημα;», η οποία παρουσιάστηκε στην Πάτρα και απέσπασε συγκινητικές αντιδράσεις. Η συγκεκριμένη
παράσταση δεν μιλά μόνο για τον τζόγο με τη στενή έννοια, αλλά μεταφορικά για την ανάγκη μιας ολόκληρης κοινωνίας να κερδίσει πολλά με
τον ελάχιστο κόπο. Μέσα από κείμενα που συνέγραψαν οι ίδιοι οι συντελεστές, θίγει τη συλλογική ψευδαίσθηση νίκης και υπεροχής των
δεκαετιών του 2000, ως μία βαθύτερη πολιτισμική και κοινωνική πληγή που ακόμα διαμορφώνει τη συνείδησή μας.
Ο Ιωάννης Μπάστας προσεγγίζει την υποκριτική με σοβαρότητα και εσωτερική εμβάθυνση. Επιλέγει συνειδητά τους συνεργάτες του, επιδιώκοντας
ένα περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά τι κάνουν και προσφέρουν ασφάλεια μέσα στην αβεβαιότητα της τέχνης. Στον τρόπο που
μιλά για την τέχνη, αποκαλύπτεται μία ωριμότητα που σπάνια συναντά κανείς σε τόσο νέα ηλικία: δεν επιθυμεί απλώς να «παίξει», αλλά να
ερευνήσει, να αγγίξει αλήθειες, να μετατρέψει προσωπικά βιώματα και ρωγμές σε συλλογικές αφηγήσεις. Θεωρεί ότι κάθε ρόλος είναι μία
ευκαιρία να αναζητήσεις ποιο είναι το ερώτημα που σε απασχολεί, ποια είναι η πληγή που μπορεί να μετατραπεί σε γέφυρα επικοινωνίας με
το κοινό.
Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ
Παράλληλα με το θέατρο, καλλιεργεί την εκφραστικότητα του σώματος μέσα από χορό, ακροβατικά και πολεμικές τέχνες. Παίζει μουσική, κυρίως
σαξόφωνο, εμπλουτίζοντας τον ηχητικό και συναισθηματικό του κόσμο. Δεν περιορίζεται σε στενά πλαίσια, αλλά δοκιμάζει συνεχώς τα όριά του,
με σεμνότητα και επιμονή. Το καλοκαίρι του 2025 πρόκειται να συμμετάσχει στον χορό της «Αντιγόνης» σε σκηνοθεσία Ulrich Rasche, στο αρχαίο
θέατρο της Επιδαύρου – ένα σημαντικό βήμα και μία επισφράγιση της ποιότητας του ταλέντου του.
Η φυσιογνωμία του, η εσωτερική πειθαρχία, η διαύγεια σκέψης και η καθαρότητα του βλέμματος φέρνουν κάτι σχεδόν αρχαιοελληνικό. Χωρίς ίχνος
επιτήδευσης, διαθέτει εκείνη τη δωρική απλότητα που δεν χρειάζεται στολίδια για να επιβληθεί. Είναι παρών, αληθινός, με έναν λόγο που
προκύπτει από στοχασμό και εμπειρία. Σε μια εποχή όπου πολλοί επιλέγουν τη βιασύνη και την εξωτερική εντύπωση, ο Ιωάννης πορεύεται με
συνέπεια, σκάβοντας βαθύτερα, ρισκάροντας να εκτεθεί ουσιαστικά.
Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Αποτελεί ήδη ένα παράδειγμα για τη νέα γενιά καλλιτεχνών: ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να αλλάξει κατεύθυνση, που επέλεξε την ουσία αντί
της ευκολίας, που επιμένει να δίνει χώρο στην προσωπική φωνή μέσα σε συλλογικά εγχειρήματα. Ένας ηθοποιός που μπορεί να μιλήσει στο σήμερα
με ειλικρίνεια, με ευγένεια και με τόλμη.
Ο Ιωάννης Μπάστας δεν είναι απλώς ένας ακόμα νέος ηθοποιός – είναι μία υπόσχεση για το αύριο του ελληνικού θεάτρου.
ευαισθησία, πειθαρχία και φλόγα για έκφραση. Γεννημένος στην Πάτρα και μεγαλωμένος μέσα σε ένα περιβάλλον με καλλιέργεια και αγάπη
για τον πολιτισμό, με δύο γονείς αρχιτέκτονες – τον Γεράσιμο Μπάστα και τη Δήμητρα Γεωργοπούλου Μπάστα, γνωστή και από την πολιτική
της δράση – ο Ιωάννης γαλουχήθηκε από νωρίς σε έναν κόσμο δημιουργικό, με σεβασμό στη μορφή, την αισθητική και την κοινωνική ευθύνη.
Φαινόταν φυσικό να ακολουθήσει τις σπουδές στην Αρχιτεκτονική, στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Όμως, η καρδιά του χτύπησε αλλού.
Όλα άρχισαν όταν μπήκε στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Εκεί ανακάλυψε ένα νέο πεδίο, έναν άλλο τρόπο να λέει αλήθειες. Η επαφή
του με το θέατρο δεν ήταν απλή ούτε επιφανειακή· υπήρξε υπαρξιακή. Γρήγορα η υποκριτική έγινε κάτι περισσότερο από ενασχόληση: έγινε
αναγκαιότητα. Έτσι, με τόλμη και πίστη, αποφάσισε να κάνει στροφή και να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Οι γονείς του, αν και ξαφνιασμένοι, στάθηκαν στο πλευρό του – με επιφύλαξη, ίσως, αλλά και με εμπιστοσύνη. Ως άνθρωποι που ζουν και
οι ίδιοι μέσα στην τέχνη της αρχιτεκτονικής, αντιλήφθηκαν ότι η εσωτερική ανάγκη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τις συμβατικές σταθερές
της επαγγελματικής ασφάλειας.
Απόφοιτος πλέον του Εθνικού, ο Ιωάννης εργάζεται ως ηθοποιός από το 2022 και έχει ήδη διανύσει αξιοπρόσεκτη πορεία. Έπαιξε στον
«Ερωτόκριτο» του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη, σε παιδικά θεατρικά έργα όπως «Το Νησί των Θησαυρών» στο θέατρο Πόρτα, ενώ συμμετείχε
στη δημιουργία της παράστασης «Πάμε στοίχημα;», η οποία παρουσιάστηκε στην Πάτρα και απέσπασε συγκινητικές αντιδράσεις. Η συγκεκριμένη
παράσταση δεν μιλά μόνο για τον τζόγο με τη στενή έννοια, αλλά μεταφορικά για την ανάγκη μιας ολόκληρης κοινωνίας να κερδίσει πολλά με
τον ελάχιστο κόπο. Μέσα από κείμενα που συνέγραψαν οι ίδιοι οι συντελεστές, θίγει τη συλλογική ψευδαίσθηση νίκης και υπεροχής των
δεκαετιών του 2000, ως μία βαθύτερη πολιτισμική και κοινωνική πληγή που ακόμα διαμορφώνει τη συνείδησή μας.
Ο Ιωάννης Μπάστας προσεγγίζει την υποκριτική με σοβαρότητα και εσωτερική εμβάθυνση. Επιλέγει συνειδητά τους συνεργάτες του, επιδιώκοντας
ένα περιβάλλον στο οποίο οι άνθρωποι γνωρίζουν καλά τι κάνουν και προσφέρουν ασφάλεια μέσα στην αβεβαιότητα της τέχνης. Στον τρόπο που
μιλά για την τέχνη, αποκαλύπτεται μία ωριμότητα που σπάνια συναντά κανείς σε τόσο νέα ηλικία: δεν επιθυμεί απλώς να «παίξει», αλλά να
ερευνήσει, να αγγίξει αλήθειες, να μετατρέψει προσωπικά βιώματα και ρωγμές σε συλλογικές αφηγήσεις. Θεωρεί ότι κάθε ρόλος είναι μία
ευκαιρία να αναζητήσεις ποιο είναι το ερώτημα που σε απασχολεί, ποια είναι η πληγή που μπορεί να μετατραπεί σε γέφυρα επικοινωνίας με
το κοινό.
Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ
Παράλληλα με το θέατρο, καλλιεργεί την εκφραστικότητα του σώματος μέσα από χορό, ακροβατικά και πολεμικές τέχνες. Παίζει μουσική, κυρίως
σαξόφωνο, εμπλουτίζοντας τον ηχητικό και συναισθηματικό του κόσμο. Δεν περιορίζεται σε στενά πλαίσια, αλλά δοκιμάζει συνεχώς τα όριά του,
με σεμνότητα και επιμονή. Το καλοκαίρι του 2025 πρόκειται να συμμετάσχει στον χορό της «Αντιγόνης» σε σκηνοθεσία Ulrich Rasche, στο αρχαίο
θέατρο της Επιδαύρου – ένα σημαντικό βήμα και μία επισφράγιση της ποιότητας του ταλέντου του.
Η φυσιογνωμία του, η εσωτερική πειθαρχία, η διαύγεια σκέψης και η καθαρότητα του βλέμματος φέρνουν κάτι σχεδόν αρχαιοελληνικό. Χωρίς ίχνος
επιτήδευσης, διαθέτει εκείνη τη δωρική απλότητα που δεν χρειάζεται στολίδια για να επιβληθεί. Είναι παρών, αληθινός, με έναν λόγο που
προκύπτει από στοχασμό και εμπειρία. Σε μια εποχή όπου πολλοί επιλέγουν τη βιασύνη και την εξωτερική εντύπωση, ο Ιωάννης πορεύεται με
συνέπεια, σκάβοντας βαθύτερα, ρισκάροντας να εκτεθεί ουσιαστικά.
Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Αποτελεί ήδη ένα παράδειγμα για τη νέα γενιά καλλιτεχνών: ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να αλλάξει κατεύθυνση, που επέλεξε την ουσία αντί
της ευκολίας, που επιμένει να δίνει χώρο στην προσωπική φωνή μέσα σε συλλογικά εγχειρήματα. Ένας ηθοποιός που μπορεί να μιλήσει στο σήμερα
με ειλικρίνεια, με ευγένεια και με τόλμη.
Ο Ιωάννης Μπάστας δεν είναι απλώς ένας ακόμα νέος ηθοποιός – είναι μία υπόσχεση για το αύριο του ελληνικού θεάτρου.
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
