Κίνημα Αλλαγής: Η Νέα Ηγεσία ...και η δεύτερη άλωση του ΠΑΣΟΚ από τη κεντροδεξιά παράταξη (;)

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις επόμενες εθνικές εκλογές (οι οποίες κατά τα προβλεπόμενα θα γίνουν το πολύ σε ένα χρόνο) για να καταλάβουμε προς τα που θα πάει η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τη νίκη Ανδρουλάκη και νέα της σύνθεση.
Τα σημάδια της δεκάχρονης πορείας του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012 και οι εσωτερικοί συσχετισμοί που επικράτησαν και σηματοδοτούν σήμερα το χώρο μας δείχνουν τι μπορούμε να περιμένουμε καθώς, δεν προέκυψε καμιά διαφοροποίηση στο αφήγημα και τις πολιτικές προτάσεις από τα πεπραγμένα της κεντροδεξιάς διακυβέρνησης Σαμαρά -Βενιζέλου και τα στελέχη αυτής της περιόδου.

Η αστική ευγένεια συνιστά να μη βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα και να περιμένουμε τις εξελίξεις μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές για να δούμε ποια κατεύθυνση θα πάρει το νέο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο η επαναφορά των συμβόλων στην ονομασία ΠΑΣΟΚ, δεν υποκαθιστούν το πολιτικό περιεχόμενο και το πρόγραμμα που λείπει από ένα κόμμα που θέλει να καταγράφεται στη κεντροαριστερά.

Η πολιτική είναι καταρχήν πρόγραμμα, πρόβλεψη, οργάνωση και στρατηγική προετοιμασία. Έτσι με ένα κεντροδεξιό μηχανισμό στελεχών και ανάλογη πολιτική κουλτούρα δεν μπορείς να κάνεις κεντροαριστερή πολιτική που διαφοροποιεί το ΠΑΣΟΚ από την κεντροδεξιά πολιτική της Ν.Δ. Δεν μπορεί να εισπράττει ψήφους από κεντροαριστερά δεξαμενή ψήφων που κυριαρχεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με δεξιόστροφο προφίλ.

Το φαινόμενο που συχνά παρατηρείται τελευταία κάθε νέα ηγεσία στο χώρο του κέντρου να τσιμπάει δημοσκοπικά υψηλότερα ποσοστά αμέσως μετά την εκλογή της, το έχουμε ξαναδεί στο πρόσφατο παρελθόν με το Θεοδωράκη και τη Γεννηματά.

Μετά όμως από τους πρώτους μήνες του μέλιτος, τα ποσοστά επανήλθαν στην εμβέλεια που έχει το ίδιο το πολιτικό περιεχόμενο θέσεων και η ιδεολογική εμβέλεια της πολιτικής που ασκείται.

Η μη ψήφιση π.χ της απλής αναλογικής από το ΚΙΝΑΛ είχε συνέπειες στο ίδιο τι ΚΙΝΑΛ..

Όσο και αν ισχυρίζονται διάφοροι επικοινωνιολόγοι και μη ότι υπάρχει πλήρης αποιδεολογικοποίηση στην πολιτική και δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς αυτό δεν ισχύει.

Μπορούν βέβαια να γίνουν διάφορες αλχημείες εντούτοις, υπάρχουν αντίστοιχες δεξαμενές ψήφων από τις οποίες αντλούν κατά κύριο λόγο εκλογική δύναμη οι όμοροι χώροι.

Το ΠΑΣΟΚ, σήμερα για να ανακάμψει και να κερδίσει σημαντικό ποσοστό ψήφων από την κεντροαριστερή δεξαμενή οφείλει να έχει ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα για τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους και όχι το πρόγραμμα ιδιωτικότητας που προτείνει το επικοινωνιακό σύστημα της μιντιοκρατίας.

Όποιος πολιτικά δεν μπορεί να προβλέψει τις εξελίξεις δεν μπορεί και να προετοιμαστεί ανάλογα στην κρίσιμη στιγμή όταν τεθούν τα διλήμματα με ποιους θα συμμαχήσει και ποιους βρεθεί απέναντι τους.

Το τωρινό αποτέλεσμα της εσωκομματικής αναμέτρησης δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα μιας συστηματικής προετοιμασίας των συσχετισμών που λειτουργούν από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση εθνικών εκλογών περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, τώρα εκφράστηκαν σε επίπεδο κομματικής ηγεσίας.

Η μετάγγιση ψήφων

Αυτοί που τώρα ως νικητές ομνύουν στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ, στις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές σε αντίθεση με την ηγεσία της αείμνηστης Γεννηματά κατέβασαν διασπαστικούς συνδυασμούς και στο δεύτερο γύρο στήριξαν καθαρά τους συνδυασμούς της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτός εξάλλου, ήταν και ο λόγος που ο Βενιζέλος βρέθηκε εκτός της  της εκλογικής λίστας στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Οι άλλοι όμως οι πρωτεργάτες όπως ο Ανδρουλάκης, παρέμειναν και συνέχισαν το έργο τους της προκλητικής συμμαχίας η οποία βέβαια απέδωσε πολλά, συντήρησε τον ανταγωνιστικό κομματικό μηχανισμό και τώρα ήλθε η ανταποδοτικότητα. Η στήριξη στις εσωκομματικές εκλογές από τοπικούς μηχανισμούς της Ν.Δ στον Ανδρουλάκη – Λοβέρδο. Ετσι, είχαμε μια προσωρινή μετάγγιση ψήφων από τα δεξιά στο ΠΑΣΟΚ.

Αυτό το φαινόμενο που έχει καταγραφεί και αποτυπωθεί από τις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές μια πρωτοφανής οριζόντιας συνεργασίας της δεξιάς πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας σε όλη τη χώρα.

Υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα στην περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας όπου ο μηχανισμός Ανδρουλάκη κατέβασε ξεχωριστό συνδυασμό με τον κύριο Σπηλιόπουλο και άλλα βενιζελικά στελέχη και αφού απέσπασε ένα σημαντικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, στο δεύτερο γύρο στήριξε τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας.

Το ίδιο ακριβώς σενάριο εξελίχθηκε και στην περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας και σε πάρα πολλούς δήμους σε όλη τη χώρα. Εδώ δοθείσης της ευκαιρίας χρειάζεται μια αναλυτική περιγραφή.

Αυτές οι συμμαχίες του εν λόγω μηχανισμού με τη δεξιά αφενός βόλεψαν τις καριέρες πολλών στελεχών δεξιάς απόκλισης του ΠΑΣΟΚ ενώ, ταυτόχρονα οι τοπικοί μηχανισμοί της Νέας Δημοκρατίας κινητοποίησαν και ανταπέδωσαν στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ την στήριξή τους διαμορφώνοντας με ετεροπροσδιορισμούς το τελικό αποτέλεσμα.

Έχουμε λοιπόν μία πρωτοφανή συναλλαγή σε περιφερειακό επίπεδο μεταξύ των δύο φαινομενικά αντίπαλων κομμάτων, που οι κεντροδεξιές πτέρυγές τους εφάπτονται , σχεδιάζουν από κοινού και επιβάλουν συσχετισμούς στο πολιτικό σκηνικό.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι αυτή η συναλλαγή του δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ με τη δεξιά δεν εμφανίζεται πρώτη φορά αλλά είναι συνέχεια της συναλλαγής στην εξουσία  12- 15 με την Σήμερα,  είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η συναλλαγή αντιστοιχεί όχι βέβαια στη πραγματική βούληση της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ αλλά σε μια κατασκευή που προκαλείται από τη συσκότιση της της βούλησης που επιβάλλει mediοκρατία, η οποία επιδιώκει σε τελική ανάλυση εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα και τα της οικονομικής ολιγαρχίας, κάνοντας τα κόμματα φερέφωνα της οικονομικής ολιγαρχίας.

Η κινητοποίηση ενός μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας για να στηρίξουν Ανδρουλάκη και Λοβέρδο, στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, προκύπτει βέβαια από τον υπερβολικό αριθμό ψήφων που βρέθηκαν πέραν της εκλογικής δύναμης του ΚΙΝΑΛ σε Αθήνα Πάτρα και Κρήτη.

Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι από τη στιγμή που εξέλιπαν τα άλλα μικρά κόμματα όπως το «Ποτάμι» και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το ΠΑΣΟΚ είναι ο απαραίτητος σύμμαχος για να σχηματιστεί η επόμενη κυβέρνηση καθώς προβλέπεται η αναπόφευκτη φθορά της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας η οποία πρέπει να καλυφθεί με έναν πρόθυμο σύμμαχο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δεξιά απόκλιση της σοσιαλδημοκρατίας τον Ανδρουλάκη – Λοβέρδου, σε όλα ταυτίζεται με την κέντροδεξιά εκδοχή του Μητσοτάκη σε μία σειρά από θέματα τόσο για τη διαχείριση της οικονομίας όσο και στα εθνικά θέματα.

Ταυτόχρονα, αυτός ο κυρίαρχος πλέον συσχετισμός δεν είναι ουδέτερος αλλά απροκάλυπτα ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το δεδομένο αποκλείει κάθε άλλη εκδοχή συνεργασίας.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι το ίδιο διάστημα της τελευταίας δεκαετίας το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε το κόμμα αφήνοντάς το στα χέρια μιας δεξιόστροφης πτέρυγας στελεχών. Είναι γεγονός ότι οι Παπανδρεϊκοί που έμειναν στο κόμμα δεν είναι περισσότεροι από το ένα τρίτο. Το μεγαλύτερο μέρος μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό εξάλλου καταγράφηκε στις κάλπες και όταν ο Παπανδρέου έκανε το δικό του κόμμα το ΚΙΔΗΣΟ το 2015.

Το ίδιο περίπου ποσοστό καταγράφηκε και στις τωρινές εσωκομματικές εκλογές.

Αυτή τη στιγμή οι Παπανδρεϊκοί μπορεί να είναι και λιγότεροι από το 20% που παραμένουν στο κόμμα ενώ ένα άλλο κομμάτι βρίσκεται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ το οποίο ψήφισε στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ με την Ελπίδα ότι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Υπήρξαν δηλαδή ψήφοι στις εσωκομματικές εκλογές που προήλθαν αυθόρμητα από φίλους της κεντροαριστεράς αλλά ήταν πολύ λιγότεροι από αυτούς που κινητοποιήθηκαν από τα δεξιά υπερ του Ανδρουλάκη.

Σε αυτό το πεδίο των μηχανισμών κέρδισε τα 2/3 η πλευρά των Ανδρουλάκη – Λοβέρδου έναντι στο 1/3 που κατέγραψε η πλευρά Γ. Παπανδρέου.

Συσχετισμοί και μηχανισμοί

Αυτοί οι συσχετισμοί φυσικά προέκυψαν με δεδομένο ότι η μία πλευρά έχει ένα συστηματικό μηχανισμό που τροφοδοτεί συνέχεια τα στελέχη της με κίνητρα της εξουσίας και ιδιαίτερα της τοπικής εξουσίας, ενώ η άλλη πλευρά η λεγόμενη κεντροαριστερή των παπανδρεϊκών συνδέεται μόνο με χαλαρά ιδεολογικά κίνητρα ενός ονόματος και μιας παράδοσης.

Από την πλευρά Ανδρουλάκη λοιπόν υπήρχαν υλικά κίνητρα  που μεταφράζονται σε πόστα και καριέρες πού ξεκινούν από τους θεσμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης και από την άλλη πλευρά μόνο κάποια αόριστη η ιδεολογική προσδοκία της κοινωνικής Δικαιοσύνης στη διαχείριση του Κράτους.

Επομένως ας ανακεφαλαιώσουμε:

Ο μηχανισμός Ανδρουλάκη κέρδισε κατά κράτος γιατί, είχε ισχυρή στήριξη από το κεντροδεξιό σύστημα στο πλαίσιο της συμμαχίας Σαμαρά-Βενιζέλου που γίνει καθεστώς στο μικρό συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ ακόμα καθορίζει τα πράγματα.

Πρώτον ο μηχανισμός αυτός προσέφερε ισχυρά υλικά κίνητρα στα στελέχη του σε αντίθεση με τον ανύπαρκτο ουσιαστικά μηχανισμό του Γιώργου Παπανδρέου στους μηχανισμούς εξουσίας.

Δεύτερον, η κεντροδεξιά Πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ είχε την αμέριστη και καθολική υποστήριξη του ιδιωτικού μιντιακού συστήματος που έκανε το άσπρο μαύρο.

Τρίτον, με το πρόσχημα της ανανέωσης τα ΜΜΕ δημιούργησαν μια πλασματική εικόνα ανανέωσης με μία ανύπαρκτη πολιτική και μία κενότητα απέναντι στις ιδέες και τις αξίες της σοσιαλδημοκρατίας. Μια ανανέωση που μόνο ως αναπαλαίωση μπορεί να λογιστεί του πελατειακού κράτους. Για το μιντιακό σύστημα ήταν αρκετό ότι ο Ανδρουλάκης δηλώνει περήφανος σοσιαλδημοκράτης χωρίς να λέει τίποτε άλλο. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μέτρησε ο πολιτικός λόγος, το αίτημα της κοινωνικής Δικαιοσύνης, η διαφάνεια στο κράτος αλλά το επικοινωνιακό προϊόν που κατασκεύασαν τα μαζικά μέσα επικοινωνίας.

Τέταρτον, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά ότι, ο Παπανδρέου μπορεί να ήταν ο πιο προοδευτικός Πρωθυπουργός στις μεταρρυθμίσεις, όμως δεν ασχολείται καθόλου με τα οργανωτικά και αυτό έχει ως συνέπεια να χάνει στις εσωκομματικές μάχες σε ένα περιορισμένο χώρο που κάποτε ήταν το 44% και τώρα κυμαίνεται τα τελευταία 10 χρόνια από το 12% στο 6%. Έχοντας απομείνει κυρίως το δεξιόστροφο κομμάτι. Αυτός ο συσχετισμός δεν θα αλλάξει χωρίς μια οργανωτική και ιδεολογική στρατηγική της κεντροαριστεράς.

Οδεύοντας προς τις επερχόμενες εθνικές εκλογές το πιθανότερο σενάριο είναι το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει συμπλήρωμα μιας συγκυβέρνησης Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ. Ο σημερινός εσωκομματικός μηχανισμός που ακούει στο δόγμα εξουσία για την εξουσία, δεν μπορεί να συντηρηθεί διαφορετικά αφού εκ των προτέρων έχει αποκλείσει κάθε άλλη δυνατότητα συνεργασίας. Έτσι, ο χώρος θα ζήσει τις συνέπειες της δεύτερης άλωσης από την κεντροδεξιά παράταξη.

Στην πρώτη άλωση ο Βενιζέλος με το Σαμαρά δεν έριξε τον Παπανδρέου για να αποφύγουμε φυσικά τα μνημόνια που ήταν το συμβολικό απεχθές, αλλά για το ποιος θα πληρώσει το κόστος από τα μνημόνια.

Ο Παπανδρέου ήθελε να πληρώσουν και οι τράπεζες και τα μεγάλα συμφέροντα. Ο Βενιζέλος και Σαμαράς με την πολιτική τους πρακτική ήθελαν να ρίξουν τα βάρη και το έκαναν στους μισθωτούς και μικροϊδιοκτήτες. Τώρα στη δεύτερη άλωση του ΠΑΣΟΚ αυτό που αναμένεται είναι να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Πάλι τα βάρη στο λαό.

Τότε θα καταλάβουν όσοι δεν έχουν ήδη καταλάβει τι σηματοδοτεί η «ανανέωση» στο ΠΑΣΟΚ με τη κατάληψη των αρχέτυπων συμβόλων της επωνυμίας του. Και τότε θα έχουμε αναπόφευκτα ένα τρίτο γύρο. Μια νέα αναμέτρηση της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλδημοκρατίας.

Ο Βασίλης Τακτικός είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Παράλληλα, είναι συντονιστής του Πανελλήνιου Παρατηρητηρίου Κοινωνικής Οικονομίας και εργάζεται ως εμπειρογνώμων σύμβουλος σε σχετικά προγράμματα Τοπικής Ανάπτυξης. 

ΠΗΓΗ: TIMESNEWS.gr