Ο Δήμος Ηράκλειας ζει μια περίοδο έντονης κοινωνικής έντασης, όχι τυχαία αλλά ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών. Πίσω από τις δημόσιες εμφανίσεις, τις χειραψίες και το επιμελώς στημένο «λαϊκό» προφίλ του δημάρχου, αποκαλύπτεται μια πολιτική πρακτική βαθύτατα αντιλαϊκή, που επιβαρύνει συστηματικά τους δημότες και διαρρηγνύει κάθε σχέση εμπιστοσύνης με την τοπική κοινωνία.
Η αντίφαση είναι κραυγαλέα. Την ώρα που επιχειρείται επικοινωνιακά να καλλιεργηθεί η εικόνα του δημάρχου που «είναι παρών» στην κοινωνία, οι αποφάσεις του Δήμου κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Η εξωφρενική αύξηση των δημοτικών τελών έχει μετατρέψει τον Δήμο Ηράκλειας σε έναν από τους ακριβότερους της χώρας, φορτώνοντας δυσβάσταχτα βάρη σε νοικοκυριά και επαγγελματίες. Παράλληλα, διατηρούνται πανάκριβα τιμολόγια νερού, υποβαθμίζοντας έναν βασικό κοινωνικό πόρο σε εργαλείο οικονομικής πίεσης.
Την ίδια στιγμή, τα ανταποδοτικά έσοδα δεν επιστρέφουν στην κοινωνία με τη μορφή ποιοτικών υπηρεσιών ή ουσιαστικών έργων. Αντίθετα, παρατηρείται συστηματική σπατάλη δημοτικών πόρων σε εξυπηρετήσεις «ημετέρων», σε ρουσφετολογικές πρακτικές και στο βόλεμα μιας μικρής, κλειστής κάστας. Πρόκειται για μια παγιωμένη πελατειακή λογική, που προσβάλλει ευθέως τους δημότες και ακυρώνει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης.
Η εικόνα συμπληρώνεται από την προβληματική διαχείριση της καθημερινότητας. Καθαριότητα και αποκομιδή απορριμμάτων συνεχίζουν με αρνητικό αποτύπωμα, σημαντικά έργα απουσιάζουν, ενώ κάθε αναφορά σε αναπτυξιακό σχέδιο παραμένει κενό περιεχομένου. Το μόνο που εμφανίζεται με αξιοσημείωτη συνέπεια είναι τα ίδια ονοματεπώνυμα εργολάβων στα δημοτικά έργα, στοιχείο που ενισχύει την αίσθηση ενός συστήματος κλειστού και προνομιούχου.
Η κοινωνία της Ηράκλειας δεν κρίνει πια με βάση εικόνες και δημόσιες παραστάσεις. Κρίνει με βάση τους λογαριασμούς, τα τέλη, το κόστος ζωής και την καθημερινή εμπειρία. Και εκεί, το «λαϊκό» προσωπείο καταρρέει μπροστά σε μια πραγματικότητα πολιτικών αποφάσεων που στρέφονται με συνέπεια και μένος κατά των δημοτών. Οι πολίτες δεν ζητούν επικοινωνιακές ασκήσεις· ζητούν δικαιοσύνη, διαφάνεια και πολιτικές που να υπηρετούν το σύνολο . όχι τους λίγους.
