Οδυνηρή λοιπόν η σημερινή έλλειψη μεγάλων πολιτικών ηγετών, ενώ στο ελληνικό πολιτικό παρελθόν έχουμε Έλληνες πολιτικούς με ιστορικές εθνικές δημιουργίες, που άφησαν ανεξίτηλα τα ευεργετικά στην πατρίδα αποτελέσματά τους. Αλλά ας αναφέρουμε μερικούς από αυτούς: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος μεταφραστής του Θουκυδίδη, ο Παπαναστασίου, εκτός των άλλων ιδρυτής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ο Σβώλος, πολιτικός, εκτός από μέγας πολιτειολόγος, δοκιμιογράφος, ο Ηλίας Ηλιού, μεταφραστής του Αριστοτέλη, του Ξενοφώντα, του Ισοκράτη.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, εκτός από διαπρεπής νομικός, μέγας στοχαστής, μεταφραστής του Δημοσθένη και Κικέρωνα και θεμελιώδης φιλόσοφος της τέχνης και της ποιητικής, αλληλογράφος του Σεφέρη. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, συγγραφέας αξεπέραστων ιστορικών, νομικών, κοινωνιολογικών μελετών, ποιητής σονέτων και συγγραφέας μιας «Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» μοναδικής παγκοσμίως. Ο τραγικός Μαρκεζίνης έγραψε ιστορία που περιέχει και τη δική του πορεία νηφάλια και πολύτιμη.

Ο Μέγας Ρήτωρ Γεώργιος Παπανδρέου ίδρυσε το Εθνικό Θέατρο, το Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, τη δωρεάν παιδεία και έκτισε εκατοντάδες πέτρινα αριστουργήματα αρχιτεκτονικά δημοτικών σχολείων και γυμνασίων. Ιδρυσε επίσης το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Ο δε Μακεδόνας Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο γράφων δεν τον ψήφισε ποτέ) ίδρυσε τον Δημόκριτο, το Ιδρυμα Ερευνών, το Κρατικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, τα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου (με υπουργό τον Ράλλη), το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία, τις τιμητικές συντάξεις πνευματικών ανθρώπων και χρηματοδότησε τις ανασκαφές της Βεργίνας και της Σαντορίνης. Αυτός ο «άξεστος» άνθρωπος κάθε βδομάδα γευμάτιζε με τον Χατζιδάκι, τον Τσαρούχη, τον Μινωτή, τον Χορν και τον Κουν. Συνεργάτης Α.Β.