Οι δηλώσεις της Μαρίας Καρυστιανού έρχονται σαν καθαρός αέρας σε ένα τοξικό περιβάλλον, όπου φιλοκυβερνητικά μέσα επιχειρούν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν τον αγώνα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών. Αντί να σταθούν στην ουσία – την αναζήτηση της αλήθειας και την απονομή δικαιοσύνης  προσπαθούν να μετατρέψουν τον πόνο σε «πολιτική φιλοδοξία», λασπολογώντας και απαξιώνοντας ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους.

Η Καρυστιανού απαντά με αξιοπρέπεια και διαύγεια: «Εμείς απλώς φωνάζουμε για τη δικαιοσύνη». Καμία φιλοδοξία, καμία προσωπική ατζέντα. Μόνο το αίτημα να υπάρξει κράτος δικαίου σε μια χώρα που έχει δει τόσες φορές την ατιμωρησία να γίνεται κανονικότητα.

Η αναφορά της στο «25%» δεν είναι μια προσωπική διεκδίκηση. Είναι η καταγραφή ενός υπαρκτού κοινωνικού ρεύματος: της ανάγκης για κάτι νέο, αληθινό, με όραμα και σταθερότητα, που δεν θα μεταλλάσσεται ανάλογα με τις πιέσεις της εξουσίας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η δύναμη της φωνής της: δεν περιορίζεται στο πένθος, αλλά το μετατρέπει σε συλλογική απαίτηση για αλλαγή.

Κι αυτό είναι που ενοχλεί. Γιατί το σύστημα δεν μπορεί να αντέξει ανθρώπους που μιλούν καθαρά, που διεκδικούν χωρίς να συμβιβάζονται, που αρνούνται να γίνουν μέρος του παιχνιδιού.

Η Μαρία Καρυστιανού, με τη στάση και τα λόγια της, δείχνει πως ο αγώνας για δικαιοσύνη στα Τέμπη δεν είναι ούτε προσωρινός ούτε εύκολα διαχειρίσιμος επικοινωνιακά. Είναι αγώνας που αγγίζει βαθιά την κοινωνία και που φανερώνει πως το πραγματικό «καινούριο» δεν θα γεννηθεί από κομματικά γραφεία, αλλά από τις ίδιες τις ανάγκες και τις φωνές των πολιτών.