Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ
ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ!!! - Του Πάυλου Τσακιρίδη
Βλέποντας όλα αυτά ο απλός δημοκράτης πολίτης, δίκαια δε χαρακτηρίζει ποδοσφαιροποιημένη την πολιτική ζωή της χώρας; Δεν αντιλαμβάνονται οι αρχηγοί των κομμάτων και τα επιτελεία τους γιατί άδειασαν οι κερκίδες; Δεν αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος απομακρύνεται από τα κοινά, για να επιβιώνουν οι κενοί, οι «λίγοι», οι μετριότητες;
Βλέποντας όλα αυτά ο απλός δημοκράτης πολίτης, δίκαια δε χαρακτηρίζει ποδοσφαιροποιημένη την πολιτική ζωή της χώρας; Δεν αντιλαμβάνονται οι αρχηγοί των κομμάτων και τα επιτελεία τους γιατί άδειασαν οι κερκίδες; Δεν αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος απομακρύνεται από τα κοινά, για να επιβιώνουν οι κενοί, οι «λίγοι», οι μετριότητες;
Στις αρχές του 20ου αιώνα ιδρύθηκαν οι πρώτες ποδοσφαιρικές ομάδες και γύρω στο
1930 άρχισε το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Οι ομάδες τότε ήταν ιδεολογία και η
ονομασία τους έδειχνε το στίγμα της καθεμιάς, όπως ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που ήταν ομάδες της
προσφυγιάς.
Οι φίλαθλοι αγαπούσαν την ομάδα και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν για
τη φανέλα. Μεταγραφές ποδοσφαιριστών από ομάδα σε ομάδα της κατηγορίας γινόταν πολύ
δύσκολα. Ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Παπαϊωάννου στον ΠΑΟ ή τον
Δομάζο στον Ολυμπιακό. Όταν κάποτε πήραν τον Κούδα στην Αθήνα για μεταγραφή στον
Ολυμπιακό, παραλίγο να κηρυχτεί νέος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ βορείων και νοτίων. Έτσι
λέγαμε Γιούτσος, το μυαλό μας πήγαινε στον Ολυμπιακό, Νεστορίδης στην ΑΕΚ και Κούδας
στον ΠΑΟΚ.
Πέρασαν τα χρόνια και οι μεταγραφές στις ομάδες έγιναν καθημερινά υποκάμισα. Οι
ποδοσφαιριστές αγωνίζονται μόνο για το χρήμα και η φανέλα έπαψε να είναι ιδεολογία.
Κάπως έτσι ήταν και τα κόμματα στις ίδιες χρονικές περιόδους ή και λίγο νωρίτερα. Τα
κόμματα είχαν ιδεολογίες. Μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα ήταν δύσκολη υπόθεση και όταν
γίνονταν οι μεταγραφέντες χαρακτηρίζονταν από τον κόσμο αποστάτες (βλέπε Μητσοτάκη και
άλλους βουλευτές του Κέντρου).
Όμως τέλος του 20ου αιώνα που τα ήθη έχουν εκπέσει, τα ιδανικά έχουνε εκλείψει και τα
ΜΜΕ ασκούν εξουσία, οι μεταγραφές βουλευτών από κόμμα σε κόμμα έγιναν μια
συνηθισμένη πράξη. Έτσι βλέπουμε τον κ. Μπούτο να αποχωρεί από τη Ν.Δ. και να
προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ, τον κ. Κατσίκη να μεταπηδά από τη ΔΗΑΝΑ στη Ν.Δ., τον κ.
Κοντογιαννόπουλο να μεταγράφεται στο ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ να
έχουν ξεχάσει και τον Τεμπονέρα και τα γεγονότα του ’91!
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Βλέπουμε άτομα που ανήκουν χρόνια σε
συγκεκριμένο κομματικό χώρο να μεταπηδούν στο κόμμα της εξουσίας ή και αλλού ως
υποψήφιοι, να ξεχνούν όλα όσα χαρακτηριστικά συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια (βλέπε
κ. Σκέμπερη, Παππάς κ.α.).
Βλέποντας όλα αυτά ο απλός δημοκράτης πολίτης, δίκαια δε χαρακτηρίζει
ποδοσφαιροποιημένη την πολιτική ζωή της χώρας; Δεν αντιλαμβάνονται οι αρχηγοί των
κομμάτων και τα επιτελεία τους γιατί άδειασαν οι κερκίδες; Δεν αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος
απομακρύνεται από τα κοινά, για να επιβιώνουν οι κενοί, οι «λίγοι», οι μετριότητες;
Υ.Γ Το άρθρο αυτό το είχα γράψει και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Καθημερινός Παρατηρητής" στις 29/2/2000, 22 χρόνια μετά θεωρώ με αφορμή όσα συμβαίνουν στο Δήμο Σερρών και όχι μόνο ότι έρχεται δυστυχώς να δικαιώσει όσα είχα προβλέψει τότε .
1930 άρχισε το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Οι ομάδες τότε ήταν ιδεολογία και η
ονομασία τους έδειχνε το στίγμα της καθεμιάς, όπως ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που ήταν ομάδες της
προσφυγιάς.
Οι φίλαθλοι αγαπούσαν την ομάδα και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν για
τη φανέλα. Μεταγραφές ποδοσφαιριστών από ομάδα σε ομάδα της κατηγορίας γινόταν πολύ
δύσκολα. Ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον Παπαϊωάννου στον ΠΑΟ ή τον
Δομάζο στον Ολυμπιακό. Όταν κάποτε πήραν τον Κούδα στην Αθήνα για μεταγραφή στον
Ολυμπιακό, παραλίγο να κηρυχτεί νέος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ βορείων και νοτίων. Έτσι
λέγαμε Γιούτσος, το μυαλό μας πήγαινε στον Ολυμπιακό, Νεστορίδης στην ΑΕΚ και Κούδας
στον ΠΑΟΚ.
Πέρασαν τα χρόνια και οι μεταγραφές στις ομάδες έγιναν καθημερινά υποκάμισα. Οι
ποδοσφαιριστές αγωνίζονται μόνο για το χρήμα και η φανέλα έπαψε να είναι ιδεολογία.
Κάπως έτσι ήταν και τα κόμματα στις ίδιες χρονικές περιόδους ή και λίγο νωρίτερα. Τα
κόμματα είχαν ιδεολογίες. Μεταγραφές από κόμμα σε κόμμα ήταν δύσκολη υπόθεση και όταν
γίνονταν οι μεταγραφέντες χαρακτηρίζονταν από τον κόσμο αποστάτες (βλέπε Μητσοτάκη και
άλλους βουλευτές του Κέντρου).
Όμως τέλος του 20ου αιώνα που τα ήθη έχουν εκπέσει, τα ιδανικά έχουνε εκλείψει και τα
ΜΜΕ ασκούν εξουσία, οι μεταγραφές βουλευτών από κόμμα σε κόμμα έγιναν μια
συνηθισμένη πράξη. Έτσι βλέπουμε τον κ. Μπούτο να αποχωρεί από τη Ν.Δ. και να
προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ, τον κ. Κατσίκη να μεταπηδά από τη ΔΗΑΝΑ στη Ν.Δ., τον κ.
Κοντογιαννόπουλο να μεταγράφεται στο ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ να
έχουν ξεχάσει και τον Τεμπονέρα και τα γεγονότα του ’91!
Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Βλέπουμε άτομα που ανήκουν χρόνια σε
συγκεκριμένο κομματικό χώρο να μεταπηδούν στο κόμμα της εξουσίας ή και αλλού ως
υποψήφιοι, να ξεχνούν όλα όσα χαρακτηριστικά συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια (βλέπε
κ. Σκέμπερη, Παππάς κ.α.).
Βλέποντας όλα αυτά ο απλός δημοκράτης πολίτης, δίκαια δε χαρακτηρίζει
ποδοσφαιροποιημένη την πολιτική ζωή της χώρας; Δεν αντιλαμβάνονται οι αρχηγοί των
κομμάτων και τα επιτελεία τους γιατί άδειασαν οι κερκίδες; Δεν αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος
απομακρύνεται από τα κοινά, για να επιβιώνουν οι κενοί, οι «λίγοι», οι μετριότητες;
Υ.Γ Το άρθρο αυτό το είχα γράψει και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα "Καθημερινός Παρατηρητής" στις 29/2/2000, 22 χρόνια μετά θεωρώ με αφορμή όσα συμβαίνουν στο Δήμο Σερρών και όχι μόνο ότι έρχεται δυστυχώς να δικαιώσει όσα είχα προβλέψει τότε .
#SerresParatiritis
