Η ρήση του Αντόνιο Γκράμσι, «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», αποτυπώνει με εξαιρετική ακρίβεια την ελληνική πολιτική και κοινωνική συνθήκη του 2025. Η χώρα βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το μεσοδιάστημα όπου το παλιό καταρρέει, αλλά το νέο δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί.

Ο «παλιός κόσμος» της αλαζονείας, της ατιμωρησίας, της διαπλοκής και της κρατικής υποτέλειας σε οικονομικά κέντρα εξουσίας δείχνει τα όρια του. Μια κυβέρνηση που λειτουργεί ως παρακολούθημα ισχυρών συμφερόντων, που νομιμοποιεί την παραβίαση θεσμών, που αδιαφορεί για την κοινωνική οργή στα Τέμπη και προστατεύει τους ισχυρούς ενώ αφήνει τους αδύναμους έρμαια στα funds, αποτελεί σύμπτωμα παρακμής ,όχι ανανέωσης.

Την ίδια στιγμή, ο «νέος κόσμος» δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Υπάρχει ως δυνατότητα: στα κινήματα που επιμένουν να ζητούν δικαιοσύνη, στην κοινωνική αντίσταση που αναδύεται παρά την κόπωση, στην ανάγκη για ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο που θα επαναφέρει τη δημοκρατία στο κέντρο της δημόσιας ζωής. Είναι όμως ακόμη ανολοκλήρωτος, ασχημάτιστος, χωρίς ενιαία έκφραση.

Και σε αυτό το σκοτεινό μεταίχμιο, εκεί όπου το παλιό δεν έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί, εμφανίζονται τα «τέρατα»: η θεσμική εκτροπή, η προπαγάνδα που υποκαθιστά την ενημέρωση, η συγκέντρωση ισχύος σε λίγα χέρια, η υποκατάσταση του κράτους από ιδιωτικά συμφέροντα, η εξουσία που γίνεται όλο και πιο αυταρχική όσο νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο.

Ο Γκράμσι δεν περιγράφει μια μόνιμη κατάσταση, αλλά ένα ιστορικό σημείο καμπής. Η εποχή των τεράτων είναι η τελευταία άμυνα ενός συστήματος που φοβάται την αλλαγή. Και ακριβώς γι’ αυτό αποτελεί προειδοποίηση: η αναγέννηση δεν θα έρθει από μόνη της. Απαιτεί πολιτική πράξη, κοινωνική συμμετοχή και συντονισμό των προοδευτικών δυνάμεων που μπορούν να διαμορφώσουν το νέο.

Ο παλιός κόσμος καταρρέει. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η κοινωνία θα επιτρέψει στα «τέρατα» να κυριαρχήσουν στο μεταίχμιο ή αν θα επιβάλει τη γέννηση ενός νέου, δημοκρατικού μέλλοντος.