Η ελληνική κοινωνία ζει εδώ και χρόνια μέσα σε ένα καθεστώς εμπεδωμένης ακρίβειας, όπου η τροφή ,το πιο βασικό αγαθό επιβίωσης– μετατρέπεται σε εργαλείο ασύδοτης κερδοφορίας. Και ενώ οι τιμές καλπάζουν, οι κυβερνώντες επιμένουν να κάνουν πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο: το ενιαίο σύστημα λιανικής–χονδρικής, το οποίο λειτουργεί ως ένας αδιαφανής, εσωτερικός μηχανισμός αισχροκέρδειας.

Το κρυμμένο “καπέλο” και η μεγάλη απάτη

Στις υπεραγορές τροφίμων η λιανική δήθεν εμφανίζει μόνο το ποσοστό κέρδους της πάνω στη χονδρική. Το πρόβλημα;
Η “χονδρική” ανήκει συχνά στις ίδιες πολυεθνικές ή στα ίδια σχήματα που κατέχουν και τη λιανική. Το αποτέλεσμα:

• Τεχνητή διόγκωση τιμών.

• “Σπασμένο” καπέλο 50%–70% που δεν εμφανίζεται ποτέ.

• Απόλυτη αδιαφάνεια και αδυναμία ελέγχου.

• Συστηματική κλοπή εισοδήματος από παραγωγούς και καταναλωτές.

Αυτή η πρακτική όχι μόνο στραγγαλίζει την οικονομία των νοικοκυριών, αλλά επιβάλλει και ένα μοντέλο διατροφικής φτώχειας: φθηνοί υδατάνθρακες, επεξεργασμένα προϊόντα, ελάχιστα θρεπτικά συστατικά.

Η παχυσαρκία, ο υποσιτισμός, ο διαβήτης και η πρώιμη νοσηρότητα δεν είναι «ατομικές ευθύνες». Είναι προϊόν ενός μοντέλου που ωθεί εκατομμύρια πολίτες σε μια διατροφή-παγίδα, για να γίνουν στη συνέχεια πελάτες δια βίου των φαρμακευτικών εταιρειών. Υγιές, κυριολεκτικά, κύκλωμα.

Η αντιπολίτευση, δυστυχώς, παίζει σε λάθος γήπεδο

Το δεύτερο σκέλος της προσβολής αφορά την αντιπολίτευση, η οποία περιορίζεται στην εύκολη λύση της μείωσης ΦΠΑ.
Μείωση ΦΠΑ πάνω σε συνθήκες αισχροκέρδειας σημαίνει μόνο ένα πράγμα:
επιδοτούμε τη λειτουργία των καρτέλ με δημόσιο χρήμα.

Καμία έρευνα αγοράς, κανένας έλεγχος δομής ιδιοκτησίας, καμία σύγκρουση με το δίκτυο “τριγωνικών σχέσεων” που επιτρέπει στους μεγάλους παίκτες να κρύβουν έσοδα, να μεταφέρουν κέρδη και να κατακρεουργούν την πρωτογενή παραγωγή.

Στο τέλος, το παιχνίδι παραμένει το ίδιο:
Κανείς δεν αγγίζει τα καρτέλ. Όλοι συζητούν για τον ΦΠΑ.

Το μοντέλο ενός καπιταλισμού χωρίς ανταγωνισμό

Πρόκειται για έναν καπιταλισμό χωρίς αγορά, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς κανόνες.
Μια κλειστή ολιγαρχική οικονομία που μετατρέπει την τροφή σε μηχανή κέρδους, την υγεία σε πεδίο εκμετάλλευσης και τους πολίτες σε αριθμούς – μέχρι να τελειώσει η αντοχή τους.

Η φράση «ο κόσμος δεν βγαίνει» δεν είναι πια σχήμα λόγου.
Είναι πραγματικότητα που βλέπουμε καθημερινά:

• Η ποιότητα τροφής καταρρέει.

• Η δημόσια υγεία επιβαρύνεται.

• Το κόστος ζωής εκτροχιάζεται.

• Οι μισθοί μένουν στάσιμοι.

• Οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό.
  Και όλο αυτό, ενώ τα καρτέλ έχουν ρεκόρ κερδοφορίας.

Μέχρι πότε;

Μέχρι πότε θα καμουφλάρεται η αλήθεια πίσω από “ελέγχους” που δεν ελέγχουν;
Μέχρι πότε θα παρουσιάζεται η αισχροκέρδεια ως «εισαγόμενη κρίση»;
Μέχρι πότε θα γίνεται επίκληση στην “ατομική ευθύνη” του καταναλωτή;
Μέχρι πότε η πολιτική τάξη θα λειτουργεί ως θεματοφύλακας της ολιγαρχίας των τροφίμων;

Η χώρα χρειάζεται ριζική αλλαγή μοντέλου, με πραγματικούς ελέγχους ιδιοκτησίας, διάσπαση των κάθετων σχημάτων λιανικής–χονδρικής, στήριξη της εγχώριας παραγωγής και θέσπιση ορίων κέρδους σε είδη πρώτης ανάγκης. Όχι ημίμετρα, όχι διαχείριση· σύγκρουση.

Γιατί, τελικά, το ερώτημα που πλανάται πάνω από κάθε ελληνικό νοικοκυριό είναι απλό:

Μέχρι πότε θα πληρώνουμε τόσο ακριβά, για τόσο λίγη ποιότητα  και για τόσο μεγάλη κοροϊδία;