Το κράτος: ο μεγάλος εταίρος χωρίς ρίσκο

Πριν ανοίξει το ρολό του μαγαζιού, ο επαγγελματίας ξέρει ότι χρωστάει ήδη: 254,65€ κάθε μήνα στον ΕΦΚΑ — είτε έβγαλε λεφτά είτε όχι. Για τον μικρό που με το ζόρι κάνει 10–12 χιλιάδες τζίρο τον χρόνο, η εισφορά αυτή ισοδυναμεί με μισθούς δύο μηνών.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το κράτος του λέει: «θα σε φορολογώ σαν να βγάζεις τουλάχιστον 11.620€, ακόμη κι αν δεν τα έχεις δει ποτέ». Το διαβόητο τεκμαρτό. Και για να ολοκληρωθεί η κοροϊδία, έρχεται η προκαταβολή φόρου 55%. Δηλαδή πληρώνεις φόρο για κέρδη που μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ.

Αυτή δεν είναι φορολογία. Είναι τιμωρία.

Οι τράπεζες: το POS ως «κρυφό ενοίκιο»

Το POS παρουσιάστηκε ως εργαλείο «διαφάνειας» και «διευκόλυνσης». Στην πράξη έγινε μόνιμος μηχανισμός αφαίμαξης.

• Για κάθε μικροπληρωμή, κρατάνε προμήθεια.

• Για κάθε συναλλαγή πάνω από 20€, χρεώνουν 0,8–1%.

• Για το μηχάνημα, 14,90€ τον μήνα πάγιο.

Συνολικά: 825€ τον χρόνο — ένας μισθός χαμένος, κατευθείαν στις τσέπες των τραπεζών. Και το τραγικότερο; Ο επαγγελματίας δεν μπορεί να μετακυλήσει το κόστος στον πελάτη. Το κράτος τον υποχρεώνει να το απορροφήσει.

Έτσι, η τράπεζα παίρνει μερίδιο από κάθε καφέ, από κάθε τυρόπιτα, από κάθε πακέτο τσιγάρα που πουλάει ο μικρός.

Η αγοραστική δύναμη: ο αόρατος εχθρός

Δεν είναι μόνο οι φόροι, οι εισφορές και οι τράπεζες. Είναι κι ο πελάτης που δεν μπορεί να ψωνίσει όπως παλιά.

Η ακρίβεια στα βασικά αγαθά έχει διαλύσει το εισόδημα. Η τιμή στο γάλα, στο ψωμί, στο λάδι, στο ρεύμα ανεβαίνει μήνα με τον μήνα, ενώ οι μισθοί μένουν κολλημένοι. Το αποτέλεσμα είναι ένα:

• Ο πολίτης μειώνει κατανάλωση.

• Το καλάθι μικραίνει.

• Ο τζίρος του μικρού μαγαζιού καταρρέει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat, η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε., ενώ ο πληθωρισμός στα τρόφιμα παραμένει υψηλότερος από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης.

Άρα, ο μικρός επιχειρηματίας βρίσκεται διπλά εγκλωβισμένος:

• Από τη μια το κράτος και οι τράπεζες που του ρουφούν το αίμα.

• Από την άλλη ο πελάτης που δεν έχει πια λεφτά να ξοδέψει.

Αυτός ο φαύλος κύκλος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη φτωχοποίηση — και του επαγγελματία, και του καταναλωτή.

Τα μονοπώλια: το σχέδιο είναι ξεκάθαρο

Η πολιτική και οικονομική εξουσία έχουν κοινό στόχο: να εξαφανίσουν τους μικρούς.

• Με ΦΠΑ που ξεκινά στο 24%, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη κινείται στο 4–7% σε βασικά είδη.

• Με τεκμαρτά που θεωρούν δεδομένο πως όλοι βγάζουν κέρδη, ακόμη και στα χρόνια κρίσης.

• Με υποχρεώσεις σε ρεύμα, λογιστές, myDATA, ενοίκια, που τρώνε ό,τι μένει.

Το αποτέλεσμα; Το μπακάλικο κλείνει, το περίπτερο παραδίδει τα κλειδιά, το καφέ γίνεται franchise. Οι αλυσίδες και τα malls μένουν να αλωνίζουν.

Αυτό δεν είναι «παράπλευρη απώλεια». Είναι το σχέδιο.

ΔΕΘ και ψέματα

Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να ανέβει στη ΔΕΘ για να πουλήσει «μείωση ΦΠΑ». Όχι από δική του πολιτική βούληση, αλλά επειδή το επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη κι εκεί του τράβηξαν το αυτί.

Το επικοινωνιακό παιχνίδι συνεχίζεται. Αλλά ο μικρός επιχειρηματίας ξέρει: καμία φιέστα στη Θεσσαλονίκη δεν πληρώνει τον ΕΦΚΑ, καμία εξαγγελία δεν μειώνει το πάγιο της τράπεζας, κανένα «αναπτυξιακό αφήγημα» δεν σώζει το ταμείο που βγαίνει με αίμα.

Η κοινωνία πρέπει να αποφασίσει

Η μικρή επιχείρηση δεν είναι απλώς λογιστικά μεγέθη. Είναι οι άνθρωποί μας. Ο ψιλικατζής που θα σου κρατήσει «βερεσέ», το καφενείο που είναι στέκι της γειτονιάς, το μανάβικο που δίνει καλημέρα πριν καν ανοίξεις τα μάτια σου.

Αν τους αφήσουμε να σβήσουν, δεν θα χαθεί μόνο η τοπική οικονομία. Θα χαθεί η ψυχή της κοινωνίας.

Ωρα να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας

Η αλήθεια είναι σκληρή:

• Ο μικρός επιχειρηματίας δουλεύει μισό χρόνο για κράτος και τράπεζες.

• Το υπόλοιπο μισό το δίνει σε ρεύμα, λογιστή, ενοίκιο και προμηθευτές.

• Και ό,τι περισσεύει —αν περισσεύει— πάει στο τραπέζι της οικογένειας.

• Ο πελάτης του βλέπει το πορτοφόλι του να αδειάζει, το εισόδημά του να συρρικνώνεται, και την αξιοπρέπειά του να απειλείται.

Η Ελλάδα του Μητσοτάκη δεν είναι χώρα επιχειρηματικότητας. Είναι χώρα φορομπηχτικής τιμωρίας και κοινωνικής φτωχοποίησης.

Κι αν κάτι μας μένει να κάνουμε ως κοινωνία, είναι να στραφούμε εκεί που υπάρχει ακόμη ζωντανή οικονομία:
Στηρίζουμε τους μικρούς. Γιατί αν πέσουν αυτοί, δεν θα μείνει τίποτα.

Γραφει ο Πασχάλης θ. Τόσιος