Υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια χειραγώγησης της κοινωνίας γύρω από το ζήτημα των αγροτικών επιδοτήσεων. Δεν γίνεται τυχαία. Ούτε από άγνοια. Γίνεται συνειδητά, με στόχο να στραφεί η μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και να χαθεί η ουσία.

Καθημερινά ακούμε «δημοσιογράφους» να επαναλαμβάνουν ότι οι αγρότες ζητούν τα δικά μας λεφτά. Η φράση αυτή είναι ψευδής. Οι αγροτικές επιδοτήσεις αποτελούν κατά κύριο λόγο ευρωπαϊκούς πόρους, που κατευθύνονται στην παραγωγή με συγκεκριμένους κανόνες. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο ενεπλάκη και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία στην υπόθεση.

Την ίδια ώρα, οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για «λεφτά των φορολογουμένων» όταν πρόκειται για τους αγρότες, σιωπούν ή χειροκροτούν όταν κυβερνητικά στελέχη ισχυρίζονται ότι τα πρόστιμα που έρχονται από την Ευρώπη δεν θα πληρωθούν από εθνικούς πόρους. Και αυτό επίσης είναι ψέμα. Τα πρόστιμα, αν επιβληθούν, θα επιβαρύνουν την ελληνική οικονομία, είτε άμεσα είτε έμμεσα, αφαιρώντας πόρους από αλλού.

Η κλοπή ή η κακοδιαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων δεν είναι «λογιστικό πρόβλημα». Είναι πλήγμα στην ίδια την αγροτική παραγωγή και στον τελικό καταναλωτή. Οι πόροι αυτοί λείπουν από το χωράφι, από το προϊόν, από την αλυσίδα τροφίμων. Και σε μια περίοδο όπου τα νοικοκυριά στενάζουν από την ακρίβεια, αυτό δεν είναι λεπτομέρεια , είναι πολιτική επιλογή.

Η κυβέρνηση επικαλείται διαρκώς την «ελεύθερη αγορά». Όμως ελεύθερη αγορά δεν είναι τα καρτέλ, ούτε η ασυδοσία. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Και εδώ τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: έχει η κυβέρνηση τη δυνατότητα να ελέγξει την αγορά και να χτυπήσει την αισχροκέρδεια; Προφανώς. Το κάνει; Όχι. Και δεν το κάνει όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει.

Αν πράγματι ενδιαφερόταν για την ελληνική αγροτική παραγωγή, για τη διατροφική επάρκεια της χώρας, για την επισιτιστική ασφάλεια και τη δημόσια υγεία, θα είχε κινηθεί διαφορετικά. Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε μια πολιτική που θυμίζει επικίνδυνα το μοντέλο 2004–2009: διαχείριση εξουσίας ως μπίζνα, με κομματικά δίκτυα, ανοχή στη διαφθορά και τελικό λογαριασμό στην κοινωνία.

Δεν πρόκειται για «κακές πρακτικές μεμονωμένων προσώπων». Τα ευρωπαϊκά και εθνικά χρήματα αφορούν την παραγωγή, όχι τα πρόσωπα. Κάθε ευρώ που υπεξαιρείται ή κακοδιαχειρίζεται στερείται από την πραγματική οικονομία.

Οι συνέπειες της σημερινής αγροτικής πολιτικής είναι ήδη ορατές και κινδυνεύουν να γίνουν μόνιμες:

• επιστροφή ευρωπαϊκών κονδυλίων στην ΕΕ

• νέα πρόστιμα εις βάρος της χώρας

• μείωση μελλοντικών επιδοτήσεων

• αφαίμαξη εθνικών πόρων για την πληρωμή των προστίμων

Όλα αυτά δεν είναι θεωρία. Είναι το άμεσο αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν κυβερνά, αλλά διαχειρίζεται συμφέροντα.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε πραγματικά να συζητήσουμε σοβαρά για την αγροτική παραγωγή, την ακρίβεια και την κοινωνική συνοχή, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση:

Να μην ακούμε αληταράδες.

Πασχάλης Θ. Τόσιος
Καθημερινός Παρατηρητής