Καλοκαίρια χωρίς πισίνες, αλλά με μπουγέλα

Οι αυλές και οι γειτονιές γέμιζαν από παιδικές φωνές και νερά που πετάγονταν από κουβάδες και λάστιχα. Το μπουγέλο δεν ήταν μόνο παιχνίδι — ήταν δροσιά, ελευθερία και χαρά.

Θερινό σινεμά αντί για tablet

Όταν έπεφτε ο ήλιος, οι οικογένειες ξεκινούσαν για τον θερινό κινηματογράφο. Καρέκλες από σκοινί και αλουμίνιο, άρωμα από ποπ κορν και γιασεμί, και η μεγάλη οθόνη κάτω απ’ τ’ αστέρια. Εκεί όπου η μαγεία του σινεμά έπαιρνε άλλη διάσταση.

Αντί για PlayStation, μήλα και κρυφτό

Η γειτονιά ήταν το γήπεδο. Παιχνίδια όπως το "μήλα", το "κρυφτό", το "κυνηγητό" κράταγαν τα παιδιά στους δρόμους μέχρι να νυχτώσει και η φωνή της μάνας να ακουστεί σαν τελικός σφυριγμός.

Ανεμιστήρες, παγωτό μηχανής και τζιτζίκια

Χωρίς κλιματιστικά, οι ανεμιστήρες γυρνούσαν ασταμάτητα. Ένα παγωτό μηχανής από το κοντινό περίπτερο, καρπούζι στο ψυγείο και τζιτζίκια που τραγουδούσαν το soundtrack του καλοκαιριού.

Καλοκαίρια που μας έμαθαν να ζούμε

Ήταν καλοκαίρια που σε μεγάλωναν με απλότητα, που σου έδιναν μαθήματα ζωής χωρίς να το καταλάβεις. Μέσα από τη συλλογικότητα, το παιχνίδι και τις μικρές απολαύσεις, μάθαμε τι σημαίνει να είσαι παιδί.

Και ίσως, τελικά, αυτά τα καλοκαίρια να ήταν το πιο πολύτιμο σχολείο ωριμότητας.

Μ.Τ.