Πενήντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η μνήμη παραμένει ζωντανή, όχι ως τελετουργικό καθήκον, αλλά ως πολιτική και κοινωνική ανάγκη. Κάθε 17η Νοέμβρη δεν αποτελεί μια τυπική επιστροφή στο παρελθόν∙ είναι μια ανάγνωση του παρόντος μέσα από το βλέμμα εκείνων που στάθηκαν απέναντι στη Χούντα με μόνη τους δύναμη την ελπίδα.

Η εξέγερση του 1973 δεν ήταν μια αυθόρμητη στιγμή. Ήταν η κορύφωση της συλλογικής αγωνίας μιας γενιάς που αρνήθηκε να αποδεχτεί το σκοτάδι ως κανονικότητα. Νέοι άνθρωποι άοπλοι αλλά αποφασισμένοι,σήκωσαν το βάρος της ιστορίας στους ώμους τους, προκαλώντας το πιο αυταρχικό καθεστώς της μεταπολεμικής περιόδου. Το Πολυτεχνείο έγινε σύμβολο όχι γιατί το αποφάσισε κάποιος, αλλά γιατί το κέρδισαν οι ίδιοι με το θάρρος και τη θυσία τους.

Οι αγωνίες του χθες, οι πληγές του σήμερα

Πενήντα δύο χρόνια μετά, το περίφημο τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένει δραματικά επίκαιρο. Όχι επειδή δεν αλλάξαμε∙ αλλά επειδή η πραγματικότητα επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι πολλά από όσα θεωρούμε δεδομένα είναι εύθραυστα.

– Οι εργαζόμενοι βλέπουν τον μισθό να εξανεμίζεται προτού καν φτάσει στα χέρια τους.
– Οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα, αναζητώντας αξιοκρατία και όχι έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας.
– Οι ασθενείς προσμετρούν το κόστος της υγείας πριν το κόστος της ίδιας της ζωής τους.
– Οι εργαζόμενοι γυρίζουν πίσω, με νόμους και πολιτικές, σε άλλες δεκαετίες, όπου το δικαίωμα δεν θεωρούνταν δεδομένο αλλά πολυτέλεια.

Οι ηρωικές στιγμές του Πολυτεχνείου δεν βρίσκονται μόνο στα αρχεία. Βρίσκονται στους σημερινούς ανθρώπους που αρνούνται να βολευτούν στην αδικία. Σε όσους αντιστέκονται στη φτώχεια, στην ακρίβεια, στη διάλυση των κοινωνικών δομών. Σε αυτούς που κρατούν ζωντανή την απαίτηση για αξιοπρεπή εργασία, ισότητα και πραγματική δημοκρατία.

Οι ανώνυμοι της Ιστορίας – οι θεμέλιοι λίθοι της Δημοκρατίας

Το Πολυτεχνείο δεν είναι οι διάσημες φωτογραφίες.
Είναι οι άνθρωποι που δεν φωτογραφήθηκαν ποτέ.

Εκείνοι που στάθηκαν μπροστά από την πύλη με την καρδιά για ασπίδα.
Που δεν ζήτησαν τίποτα για τον εαυτό τους.
Που διεκδίκησαν μόνο μέλλον και το πλήρωσαν ακριβά.

Οι άγνωστοι αυτοί νέοι, οι ταπεινοί και ανώνυμοι αγωνιστές, έγιναν το χώμα όπου ρίζωσε η Δημοκρατία. Δεν χρειάστηκαν μεγάλα λόγια ή μεταθανάτια τιμές. Αρκούσε η στάση τους. Και η ιστορία τους δικαίωσε.

Το χρέος των ζωντανών

Σήμερα, με την κοινωνία αντιμέτωπη με ασφυκτική ακρίβεια, υποβάθμιση δημόσιων αγαθών και ανασφάλεια, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πιο αναγκαίο από ποτέ. Δεν είναι μνημόσυνο. Είναι υπόσχεση.

Το χρέος μας δεν είναι να θρηνούμε, αλλά να συνεχίσουμε.
Να υπερασπιστούμε την ποιότητα της Δημοκρατίας μας απέναντι σε όσους την εργαλειοποιούν.
Να στηρίξουμε τους ανθρώπους που πολεμούν καθημερινά για δικαιώματα, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη.
Να επιμείνουμε ότι η ελευθερία δεν είναι δεδομένη· είναι αγώνας.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να υπογράψουν τη σιωπή τους, ο αγώνας του Πολυτεχνείου θα παραμένει ζωντανός.

52 χρόνια Πολυτεχνείο: όχι μνημείο, αλλά υπόσχεση

Η Δημοκρατία δεν τιμάται μόνο με στεφάνια, αλλά με συνέπεια, ευθύνη και δράση. Και όσο η κοινωνία παλεύει για να σταθεί όρθια μέσα στη δίνη της ανισότητας, το Πολυτεχνείο θα παραμένει η φλόγα που δείχνει τον δρόμο.

Υ.Γ. Η Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑΣΟΚ Σερρών συμμετέχει στο κοινό κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου Ν. Σερρών και του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Σερρών για συγκέντρωση μπροστά στο Εργατικό Κέντρο, τη Δευτέρα 17 Νοέμβρη και ώρα 6:00 μ.μ.