Ο Αυγενάκης δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα.
Η πολιτική του εικόνα δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο κανόνας μιας βαθιάς κουλτούρας που έχει ποτίσει το πολιτικό προσωπικό: κουτσαβακισμός αντί πολιτικού ήθους, βόλεμα αντί αξιοκρατίας, επιδότηση της ανομίας αντί διαφάνειας. Είναι η κουλτούρα της θρασύτητας χωρίς συνέπειες· του ανθρώπου που, όταν πιαστεί επ’ αυτοφώρω, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται. Αντιθέτως, κατασκευάζει δικαιολογίες, όχι για να πείσει αλλά για να συνεχίσει απλώς να υπάρχει στον ίδιο ρόλο, σαν να είναι φυσιολογικό.
Η πολιτική του εικόνα δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο κανόνας μιας βαθιάς κουλτούρας που έχει ποτίσει το πολιτικό προσωπικό: κουτσαβακισμός αντί πολιτικού ήθους, βόλεμα αντί αξιοκρατίας, επιδότηση της ανομίας αντί διαφάνειας. Είναι η κουλτούρα της θρασύτητας χωρίς συνέπειες· του ανθρώπου που, όταν πιαστεί επ’ αυτοφώρω, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται. Αντιθέτως, κατασκευάζει δικαιολογίες, όχι για να πείσει αλλά για να συνεχίσει απλώς να υπάρχει στον ίδιο ρόλο, σαν να είναι φυσιολογικό.

Στη δημόσια σφαίρα, συχνά εγκλωβιζόμαστε σε επιμέρους περιστατικά και λεπτομέρειες: ένα πόθεν έσχες με «σκιές», μια καταγγελία, μια υπερβολή. Στην περίπτωση του Λευτέρη Αυγενάκη, το ζήτημα δεν είναι το πόθεν έσχες του. Το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο Αυγενάκης και όσα εκπροσωπεί.
Ο «μπιστικός» της οικογένειας Μητσοτάκη, που ακούγεται σε κοριούς να συνομιλεί με παραβατικούς που του προσφέρουν δώρα, όχι σαν να συναλλάσσονται με έναν υπουργό της Πολιτείας αλλά με έναν άνθρωπο «δικό τους». Ο υπουργός που έφευγε από το γραφείο του παίρνοντας ακόμη και πίνακες ζωγραφικής, για να δικαιολογήσει έπειτα ότι τους πήρε δήθεν για φύλαξη. Ο πολιτικός που χαστούκισε υπάλληλο στο γκισέ αεροδρομίου μπροστά σε κάμερες, επειδή δεν του κράτησε την πτήση. Ο άνθρωπος του ΟΠΕΚΕΠΕ, ο προστάτης της μονοκαλλιέργειας της διαφθοράς. Ο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» Αυγενάκης.
Η πολιτική του εικόνα δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο κανόνας μιας βαθιάς κουλτούρας που έχει ποτίσει το πολιτικό προσωπικό: κουτσαβακισμός αντί πολιτικού ήθους, βόλεμα αντί αξιοκρατίας, επιδότηση της ανομίας αντί διαφάνειας. Είναι η κουλτούρα της θρασύτητας χωρίς συνέπειες· του ανθρώπου που, όταν πιαστεί επ’ αυτοφώρω, δεν σκύβει το κεφάλι, δεν ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται. Αντιθέτως, κατασκευάζει δικαιολογίες, όχι για να πείσει αλλά για να συνεχίσει απλώς να υπάρχει στον ίδιο ρόλο, σαν να είναι φυσιολογικό.
Κι εδώ βρίσκεται η ουσία: το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Αυγενάκης. Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γιατί η εμμονή του να τον διατηρεί στο στενό περιβάλλον του δείχνει πως η εξουσία δεν κρατά τέτοιους ανθρώπους τυχαία. Οι «μπιστικοί» δεν είναι απλώς συνεργάτες· είναι οι γνώστες των μυστικών, οι άνθρωποι που κουβαλούν την ιστορία μιας οικογένειας εξουσίας και ξέρουν τι δεν πρέπει ποτέ να ειπωθεί.
Η υπόθεση Αυγενάκη είναι καθρέφτης της πολιτικής κουλτούρας που έχει εγκατασταθεί στη χώρα: μια εξουσία που δεν ντρέπεται, δεν φοβάται και δεν λογοδοτεί. Κι όσο ο Πρωθυπουργός κρατά δίπλα του τον Αυγενάκη, το πρόβλημα δεν θα είναι ένα αμφιλεγόμενο πόθεν έσχες. Το πρόβλημα θα είναι το σύστημα που γεννά και συντηρεί τέτοιες φιγούρες.