Στη χθεσινή συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής Σερρών, ο Βασίλης Χρυσανθίδης εμφανίστηκε για ακόμη μια φορά με τον γνωστό πια φάκελο στο χέρι , τον φάκελο που υπόσχεται αποκαλύψεις, αλλά μέχρι σήμερα παραμένει πιο κλειστός κι από τα ντουλάπια της προεκλογικής μνήμης.

Με σοβαρότητα σχεδόν τελετουργική, δήλωσε ότι «διαθέτει στοιχεία».
Το κοινό, βεβαίως, δεν τα είδε ποτέ.
Όπως ακριβώς και στις προηγούμενες συνεδριάσεις.
Όπως ακριβώς και στις προφορικές αναθέσεις που όπως θυμούνται καλά οι παλιοί του Δήμουεπί των ημερών του αποτελούσαν σχεδόν καθημερινότητα.

Όπως σχολιάστηκε με νόημα στους διαδρόμους,
«αν οι προφορικές αναθέσεις είχαν παρουσιολόγιο, τότε θα είχαν περάσει στα χρονικά με πλήρες ωράριο».
Λεπτομέρεια που ο κ. Χρυσανθίδης φαίνεται ότι προτιμά να αφήνει εκτός αφηγήματος.

Κι όμως, παρά αυτό το πλούσιο παρελθόν, συνεχίζει να εμφανίζεται ως ο απόλυτος θεματοφύλακας της διαφάνειας, κουνώντας τον φάκελο που μοιάζει να αλλάζει βάρος ανάλογα με την ένταση της φωνής του.
Από μακριά μοιάζει έτοιμος να γκρεμίσει τη δημοτική αρχή.
Από κοντά μοιάζει έτοιμος να γκρεμίσει… τη λογική.

Η αντιπολίτευση συνολικά φαίνεται να έχει υιοθετήσει μια νέα σχολή πολιτικής δράσης:
να εντοπίζει σκάνδαλα σε προκαταβολικό στάδιο, πριν υπάρξει καν γεγονός.
Είναι το πολιτικό ισοδύναμο του να γράφεις κριτική ταινίας χωρίς να έχεις δει την ταινία.

Η σκηνή της συνεδρίασης ολοκληρώθηκε όπως πάντα:
με τον φάκελο του κ. Χρυσανθίδη να μένει κλειστός,
με τις καταγγελίες να αιωρούνται χωρίς τεκμήρια
και με τις… ξεχασμένες προφορικές αναθέσεις να στέκουν σαν σκιά πίσω από κάθε υψηλό τόνο.

Το μόνο που δεν χάθηκε στη μετάφραση είναι η αντίφαση.
Αυτή παραμένει απολύτως κατανοητή.

Γράφει ο Παρατηρητικός