Η δήλωση ,επιβεβαίωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Mega δεν φωτίζει απλώς γεγονότα που κάποιοι προσπάθησαν να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη. Αποκαθιστά, με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι το δημοψήφισμα για το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας το 2011 δεν αποσύρθηκε ως προϊόν πολιτικής ωριμότητας, αλλά μετά από άσκηση πίεσης προς τον ίδιο τον εκλεγμένο πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου. Και η πίεση αυτή ασκήθηκε ,σύμφωνα με τον ίδιο τον Σόιμπλε, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Ο Παπανδρέου είχε βρεθεί σε μια ιστορική στιγμή. Μεταξύ μιας συμφωνίας-σταθμού για τη μείωση του χρέους και μιας κοινωνίας που έβραζε από δυσπιστία, επέλεξε τον δύσκολο, αλλά τελικά δημοκρατικό δρόμο. Δημοψήφισμα. Άμεση νομιμοποίηση. Λαϊκή εντολή. Αντί να συζητηθεί η ουσία της επιλογής, ενεργοποιήθηκαν μηχανισμοί εσωτερικής αποδυνάμωσης. Η ανακοίνωση για δημοψήφισμα δεν κατέρρευσε από το βάρος των ευρωπαϊκών πιέσεων, αλλά από το εσωτερικό μιας κυβέρνησης που είχε εκλεγεί με συντριπτική πλειοψηφία λίγους μήνες πριν.

Ο Βενιζέλος δεν διαφοροποιήθηκε απλώς· επέλεξε να καταργήσει την πρωθυπουργική στρατηγική, να ακυρώσει την πολιτική πρωτοβουλία του αρχηγού που τον διόρισε και ουσιαστικά να ανοίξει τον δρόμο για την αντικατάστασή του. Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες ημέρες η χώρα πέρασε από δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση σε κυβέρνηση τεχνοκρατών με πρωθυπουργό Παπαδήμο, χωρίς κάλπη, χωρίς λαϊκή βούληση, χωρίς διαδικασία κοινοβουλευτικής αποσυμφωνίας, δεν είναι σύμπτωση· είναι αποτέλεσμα σχεδίου. Και αυτό το σχέδιο, σήμερα, φωτίζεται ακόμα περισσότερο από την ομολογία ενός εκ των πρωταγωνιστών.

Το δημοψήφισμα δεν θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Θα είχε, όμως, μία ανεκτίμητη αξία: η κοινωνία θα είχε αποφασίσει. Ο λαός θα είχε λόγο. Και αυτό φάνηκε να αποτελεί την πραγματική απειλή. Γιατί μια απόφαση που θα είχε προκύψει από κάλπη δεν θα μπορούσε να ξαναγυρίσει πίσω, να ακυρωθεί, να τροποποιηθεί κατά βούληση ή να προσαρμοστεί σε προσωπικές επιδιώξεις. Αντίθετα, η ακύρωση της λαϊκής συμμετοχής οδήγησε σε διαχείριση των εξελίξεων από ένα κλειστό τρίγωνο ισχύος: ευρωπαϊκές ηγεσίες, ελληνικό οικονομικό επιτελείο και εσωτερικές φιλοδοξίες.

Η πολιτική ιστορία δεν γράφεται μόνο με αριθμούς και συμφωνίες, αλλά με πράξεις που αποκαλύπτουν προθέσεις. Εκείνο το βράδυ των Καννών δεν κρίθηκε μόνο ένα τεχνικό ζήτημα. Κρίθηκε ποιος θα είναι πρωθυπουργός. Δεν κρίθηκε μία οικονομική πολιτική. Κρίθηκε το δικαίωμα ενός λαού να μιλήσει στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Σήμερα, η δήλωση Σόιμπλε λειτουργεί ως καθυστερημένο τεκμήριο. Δεν αλλάζει τα γεγονότα, αλλά αναδεικνύει με ακρίβεια το πολιτικό βάθος μιας παράλληλης εξουσίας που επέλεξε να δράσει εκτός του πλαισίου της λαϊκής εντολής. Και αναδεικνύει ότι η υπονόμευση ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού δεν έγινε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, αλλά μέσα από την ίδια την κυβέρνησή του.

Η δημοκρατία, τότε, δεν δοκιμάστηκε από την Ευρώπη. Δοκιμάστηκε από εκείνους που είχαν ορκιστεί να την υπηρετούν.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
 

Καθημερινός Παρατηρητής – serresparatiritis.gr