Κάποιοι, λέει, ενοχλήθηκαν. Από μετακινήσεις, από επαναπατρισμούς, από πολιτικές μεταστροφές. Και βγήκαν στα κεραμίδια να κάνουν μαθήματα ηθικής και συνέπειας.

Αλήθεια, πότε ακριβώς απέκτησαν αυτοί το δικαίωμα να κουνούν το δάχτυλο; Όταν έτρεχαν πρώτοι και καλύτεροι να διοριστούν σε κυβερνητικά πόστα της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου; Όταν αξιοποίησαν το κόμμα για να αποκτήσουν αξιώματα και «συστημικά διαβατήρια», την ώρα που ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ αιμορραγούσε;

Το ίδιο νόμισμα έχει δύο όψεις. Από τη μια, οι «μετακινούμενοι» που άλλαξαν στρατόπεδο όταν έβλεπαν το καράβι να μπάζει νερά. Από την άλλη, οι "δοτοί" που φόρεσαν κοστούμι, ανέλαβαν αξιώματα και σήμερα παριστάνουν τους αδιάφθορους.

Όλοι αυτοί που το έπαιξαν κάποτε «εθνική ανάγκη» και «παράγοντες σταθερότητας», να θυμούνται κάτι απλό: Η πολιτική δεν ξεχνά – απλώς περιμένει την ώρα να τους καθρεφτίσει.

Και η εικόνα δεν είναι καθόλου κολακευτική.