Σε έναν αγώνα ορεινού δρόμου, συνήθως, οι ήρωες είναι οι νικητές. Όσοι τερματίζουν και ειδικά εκείνοι που κάνουν τους καλύτερους χρόνους. Τα ρεκόρ. Στον αγώνα ορεινού δρόμου στο Νέο Πετρίτσι Σερρών, που έγινε το προηγούμενο διάστημα για τρίτη συνεχή χρονιά, οι ήρωες ήταν άλλοι. Και τα ρεκόρ ήταν ανθρωπιάς. Εκτός από τους δεκάδες εθελοντές του πολιτιστικού συλλόγου Νέου Πετριτσίου οι οποίοι ήταν πανταχού παρόντες, κάποια πρόσωπα ξεχώρισαν. Είναι αυτοί που λέμε ότι δίνουν το παράδειγμα.

Στο φετινό Belles Historic Trail συμμετείχε ο Βίκτωρ Ασένοβ. Βούλγαρος δρομέας με μεγάλη εμπειρία, έτρεξε μέχρι και στα Ιμαλάια. Με ένα ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό. Είναι τυφλός. «Φαινόταν ότι το έκανε πολλές φορές, ήμουν μπροστά όμως αυτός ήταν που καθοδηγούσε. Ήταν μοναδική εμπειρία, απ’ αυτές που περνάς μια φορά στη ζωή σου».

Ο Βαγγέλης Σώχαλης ήταν ο συνοδός του Βούλγαρου δρομέα. Τα μάτια του. Αυτός που μπήκε μπροστά στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Μπέλες και οδηγούσε στη διαδρομή κρατώντας τις άκρες δύο μπατόν, μπαστουνιών πεζοπορίας. Τις άλλες άκρες κρατούσε ο δρομέας ο οποίος ακολουθούσε. Και έζησε τη διαδρομή τόσο έντονα όσο λίγοι.
 

Ο Βαγγέλης κατάγεται από το Νέο Πετρίτσι και ήταν πάντα εθελοντής στον ορεινό αγώνα δρόμου που διοργανώθηκε και φέτος. «Όταν μου είπαν να είμαι εγώ ο συνοδός απάντησα αμέσως «ναι». Δεν το σκέφτηκα καθόλου», περιγράφει στη Voria.gr. Μεταφέρει με λεπτομέρειες πώς πέρασαν τα συγκλονιστικά λεπτά εκείνου του αγώνα: «Μου μιλούσε συνεχώς. Ρωτούσε για μένα, την οικογένειά μου. Έλεγε για τους αγώνες του στη Βουλγαρία, τους κινδύνους. Αφού περνούσαν δίπλα μας δρομείς και με ρωτούσαν «δεν κουράζεται και μιλάει συνεχώς;». Δεν φοβόταν τη διαδρομή. Καταλάβαινε τι έπρεπε να κάνει πού χρειαζόταν να ακουμπήσει το χέρι του για να στηριχθεί. Κατά τ’ άλλα ακολουθούσε εμένα». 

Ο οδηγός του δρομέα είχε προετοιμαστεί. Ο ίδιος είχε τρέξει τον μαραθώνιο Πέλλα – Θεσσαλονίκη και μία ορεινή διαδρομή στον Λαϊλιά Σερρών. «Άρχισα να προετοιμάζομαι ένα μήνα πιο μπροστά, έκανα προπόνηση για να αντέξω. Πριν τον αγώνα τον γνώρισα, μιλήσαμε, μου έδειξε τεχνικές πώς θα κρατάω τα μπατόν. Όταν ξεκίνησε ο αγώνας ήμουν έτοιμος. Άλλωστε τα περισσότερα μονοπάτια της διαδρομής τα ήξερα», είπε ο Βαγγέλης. «Εγώ φοβόμουν για να μην χτυπήσει, κρατούσαμε τα μπατόν αλλά είχα τον φόβο επειδή ο άνθρωπος δεν έβλεπε. Τελικά όμως εγώ σκόνταψα κι εκείνος έμεινε όρθιος», λέει χαμογελώντας.