ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Οι καλές μέρες ξεκινούν με καφέ
Η Δρ. Τάνια Αναγνωστοπούλου μάς συστήνει το νέο βιβλίο της Μαρίας Καμπάνταη
Η Δρ. Τάνια Αναγνωστοπούλου μάς συστήνει το νέο βιβλίο της Μαρίας Καμπάνταη
Στο νέο της βιβλίο η Μαρία Καμπάνταη
διεισδύει τρυφερά, με την ιδιαίτερη
ψυχολογική ματιά της, στη ζωή των
ανθρώπων γύρω μας. Βασικό μοτίβο των
ιστοριών της αυτή τη φορά είναι ο καφές,
αυτή η απλή συνήθεια που μας
συντροφεύει στην καθημερινότητα
βάζοντας σημεία στίξης στον ρυθμό της
μέρας, αλλά και φωτίζοντας τις σημαδιακές
ώρες της ζωής μας. Ο καφές στις
πολλαπλές μορφές του ―ελληνικός,
εσπρέσο, αμερικάνο, γαλλικός― αλλά και το
χάρτινο κυπελλάκι του με τα slogan είναι το
στημόνι πάνω στο οποίο υφαίνονται οι
ιστορίες. Ιστορίες με επίκεντρο τις σχέσεις
των ανθρώπων που αναδεικνύουν τις
καθημερινές, αλλά και τις τραγικές
εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής.
Μια απλή μοδίστρα της επαρχίας που
παρατηρεί από το στέκι της το απέναντι
καφέ και τους ανθρώπους που
πηγαινοέρχονται κάθε ώρα της μέρας, η
σαραντάρα που βλέπει έναν ακόμη χρόνο
να προστίθεται στη ζωή της, ο
οικογενειάρχης που προσπαθεί να
συνειδητοποιήσει ότι απολύθηκε, ο
ζητιάνος που κρατά το χάρτινο κυπελλάκι
του καφέ έξω από την εκκλησία είναι
μερικοί μόνο από τους ήρωες στις ιστορίες
της. Από τις παραδοσιακές αυλές της
γειτονιάς μέχρι τα πολυτελή σαλέ, από τις
καθημερινές μας διαδρομές μέχρι τα
μακρινά ταξίδια, ο καφές μας συνοδεύει,
«υγρός και ευάλωτος αλλά και τόσο
σκληρός όταν είναι σε κόκκους, ψημένος
από τις δυσκολίες της ζωής του. Γίνεται
λιώμα, υγρή σκούρα λάβα μόλις ενωθεί με
τη ζέστη και το νερό και διατρέχει τα
σωθικά μας σαν νόημα, σαν ποίημα».
Κάθε φλιτζάνι καφέ έχει τον δικό του
χαρακτήρα: «Ο γλυκός καφές έχει μια
αυτάρκεια, δεν χρειάζεται συμπλήρωμα,
σαν να του περισσεύει και το κουλουράκι.
Ο μέτριος μετρά συνεχώς τα «ναι» και τα
«όχι», ανασφαλής και ανήσυχος και
κατσουφιάζει όταν δεν του πετυχαίνουν οι
φουσκάλες. Ο σκέτος, κοφτός αλλά και
πικρός, σε πληγώνει αν δεν τον έχεις
συνηθίσει».
Στις ιστορίες που ξεδιπλώνονται
μπροστά μας ο καφές είναι μοίρασμα, είτε
μοναχικό είτε με άλλους.
«Ψυχολογία είναι ο καφές που
μοιραζόμασταν στις πλακόστρωτες
γειτονιές, όταν το καθημερινό σμίξιμο
έμοιαζε με γιορτή. Ο ένας μιλούσε για τα
παιδιά του, ο άλλος για τη δουλειά του, και
όλοι ήξεραν τι συνέβαινε στη ζωή του
γείτονα, χωρίς να πουν πολλά... Μήπως,
τελικά, δεν έχει σημασία πώς πίνουμε τον
καφέ μας, αλλά πώς τον μοιραζόμαστε;
Πώς μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τις
ανησυχίες, τις μικρές νίκες και αποτυχίες;»
Το ταλέντο της Μαρίας Καμπάνταη να
παίζει με τις λέξεις, να δημιουργεί γέφυρες
ανάμεσα στις αισθήσεις και την ψυχή,
απλώνεται τώρα σε ιστορίες του καφέ: «η
ελπίδα μοιάζει με ολίγη ζάχαρη σε καφέ
σκέτο. Μικρή, αλλά αρκετή για να τον
γλυκάνει όσο πρέπει». Παράλληλα,
αναδύεται και ένα ακόμη μοτίβο στις
ιστορίες του βιβλίου, «το ράψιμο που μόνο
ένα γράμμα το χωρίζει από το γράψιμο».
«Πώς ράβεται μια ζωή; ή μια σχέση;»
αναρωτιέται η συγγραφέας. «Ίσως όπως
φέρνεις κοντά τις όχθες μιας απόστασης.
Ενώνοντας τα χάσματα, βελονιά τη
βελονιά. Όπως και ο θεραπευόμενος, που
δουλεύει μαζί με τον ψυχοθεραπευτή του
―προσεκτικά, μεθοδικά― για να γεφυρώσει
τα ρήγματα και να ενσωματώσει τις πληγές
του». Και συνεχίζει τη σκέψη της λέγοντας:
«Ο καθημερινός καφές μας, τελετουργία
μοιάζει, όπως η βελόνα και η κλωστή. Ίσως
επειδή μας βοηθά να συνδέσουμε τον
εαυτό μας με τη μέρα, να κάνουμε μια
παύση και να δούμε την απόσταση που
θέλουμε να διανύσουμε».
Μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου
συναντάμε τον εαυτό μας.
Συνειδητοποιούμε πόσο πολλά κρύβονται
σε απλές καθημερινές συνήθειες όπως ο
καφές. Η Μαρία Καμπάνταη με τις ιστορίες
της αναδεικνύει τη συνθετότητα της
καθημερινότητας που χάνεται στον
διεκπεραιωτικό τρόπο ζωής μας: «Μήπως
και ο καφές ―με στρώματα, αντιθέσεις,
αρώματα και μείξεις― με τη ζωή δεν
μοιάζει; Περίπλοκη, γεμάτη στιγμές που
πρέπει να απολαύσεις, με ένταση αλλά και
γλύκα».
Ένα βιβλίο που συντροφεύει, όπως ο
καφές, όλες τις στιγμές της ζωής μας.
Τάνια Αναγνωστοπούλου
Κλινική Ψυχολόγος
Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Υγείας
διεισδύει τρυφερά, με την ιδιαίτερη
ψυχολογική ματιά της, στη ζωή των
ανθρώπων γύρω μας. Βασικό μοτίβο των
ιστοριών της αυτή τη φορά είναι ο καφές,
αυτή η απλή συνήθεια που μας
συντροφεύει στην καθημερινότητα
βάζοντας σημεία στίξης στον ρυθμό της
μέρας, αλλά και φωτίζοντας τις σημαδιακές
ώρες της ζωής μας. Ο καφές στις
πολλαπλές μορφές του ―ελληνικός,
εσπρέσο, αμερικάνο, γαλλικός― αλλά και το
χάρτινο κυπελλάκι του με τα slogan είναι το
στημόνι πάνω στο οποίο υφαίνονται οι
ιστορίες. Ιστορίες με επίκεντρο τις σχέσεις
των ανθρώπων που αναδεικνύουν τις
καθημερινές, αλλά και τις τραγικές
εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής.
Μια απλή μοδίστρα της επαρχίας που
παρατηρεί από το στέκι της το απέναντι
καφέ και τους ανθρώπους που
πηγαινοέρχονται κάθε ώρα της μέρας, η
σαραντάρα που βλέπει έναν ακόμη χρόνο
να προστίθεται στη ζωή της, ο
οικογενειάρχης που προσπαθεί να
συνειδητοποιήσει ότι απολύθηκε, ο
ζητιάνος που κρατά το χάρτινο κυπελλάκι
του καφέ έξω από την εκκλησία είναι
μερικοί μόνο από τους ήρωες στις ιστορίες
της. Από τις παραδοσιακές αυλές της
γειτονιάς μέχρι τα πολυτελή σαλέ, από τις
καθημερινές μας διαδρομές μέχρι τα
μακρινά ταξίδια, ο καφές μας συνοδεύει,
«υγρός και ευάλωτος αλλά και τόσο
σκληρός όταν είναι σε κόκκους, ψημένος
από τις δυσκολίες της ζωής του. Γίνεται
λιώμα, υγρή σκούρα λάβα μόλις ενωθεί με
τη ζέστη και το νερό και διατρέχει τα
σωθικά μας σαν νόημα, σαν ποίημα».
Κάθε φλιτζάνι καφέ έχει τον δικό του
χαρακτήρα: «Ο γλυκός καφές έχει μια
αυτάρκεια, δεν χρειάζεται συμπλήρωμα,
σαν να του περισσεύει και το κουλουράκι.
Ο μέτριος μετρά συνεχώς τα «ναι» και τα
«όχι», ανασφαλής και ανήσυχος και
κατσουφιάζει όταν δεν του πετυχαίνουν οι
φουσκάλες. Ο σκέτος, κοφτός αλλά και
πικρός, σε πληγώνει αν δεν τον έχεις
συνηθίσει».
Στις ιστορίες που ξεδιπλώνονται
μπροστά μας ο καφές είναι μοίρασμα, είτε
μοναχικό είτε με άλλους.
«Ψυχολογία είναι ο καφές που
μοιραζόμασταν στις πλακόστρωτες
γειτονιές, όταν το καθημερινό σμίξιμο
έμοιαζε με γιορτή. Ο ένας μιλούσε για τα
παιδιά του, ο άλλος για τη δουλειά του, και
όλοι ήξεραν τι συνέβαινε στη ζωή του
γείτονα, χωρίς να πουν πολλά... Μήπως,
τελικά, δεν έχει σημασία πώς πίνουμε τον
καφέ μας, αλλά πώς τον μοιραζόμαστε;
Πώς μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τις
ανησυχίες, τις μικρές νίκες και αποτυχίες;»
Το ταλέντο της Μαρίας Καμπάνταη να
παίζει με τις λέξεις, να δημιουργεί γέφυρες
ανάμεσα στις αισθήσεις και την ψυχή,
απλώνεται τώρα σε ιστορίες του καφέ: «η
ελπίδα μοιάζει με ολίγη ζάχαρη σε καφέ
σκέτο. Μικρή, αλλά αρκετή για να τον
γλυκάνει όσο πρέπει». Παράλληλα,
αναδύεται και ένα ακόμη μοτίβο στις
ιστορίες του βιβλίου, «το ράψιμο που μόνο
ένα γράμμα το χωρίζει από το γράψιμο».
«Πώς ράβεται μια ζωή; ή μια σχέση;»
αναρωτιέται η συγγραφέας. «Ίσως όπως
φέρνεις κοντά τις όχθες μιας απόστασης.
Ενώνοντας τα χάσματα, βελονιά τη
βελονιά. Όπως και ο θεραπευόμενος, που
δουλεύει μαζί με τον ψυχοθεραπευτή του
―προσεκτικά, μεθοδικά― για να γεφυρώσει
τα ρήγματα και να ενσωματώσει τις πληγές
του». Και συνεχίζει τη σκέψη της λέγοντας:
«Ο καθημερινός καφές μας, τελετουργία
μοιάζει, όπως η βελόνα και η κλωστή. Ίσως
επειδή μας βοηθά να συνδέσουμε τον
εαυτό μας με τη μέρα, να κάνουμε μια
παύση και να δούμε την απόσταση που
θέλουμε να διανύσουμε».
Μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου
συναντάμε τον εαυτό μας.
Συνειδητοποιούμε πόσο πολλά κρύβονται
σε απλές καθημερινές συνήθειες όπως ο
καφές. Η Μαρία Καμπάνταη με τις ιστορίες
της αναδεικνύει τη συνθετότητα της
καθημερινότητας που χάνεται στον
διεκπεραιωτικό τρόπο ζωής μας: «Μήπως
και ο καφές ―με στρώματα, αντιθέσεις,
αρώματα και μείξεις― με τη ζωή δεν
μοιάζει; Περίπλοκη, γεμάτη στιγμές που
πρέπει να απολαύσεις, με ένταση αλλά και
γλύκα».
Ένα βιβλίο που συντροφεύει, όπως ο
καφές, όλες τις στιγμές της ζωής μας.
Τάνια Αναγνωστοπούλου
Κλινική Ψυχολόγος
Ινστιτούτο Ψυχολογίας και Υγείας
#SerresParatiritis
