Οι νέοι στα μπλόκα: όταν η αγωνία για το αύριο γίνεται αγώνας επιβίωσης
Στα μπλόκα της Κεντρικής Μακεδονίας, δίπλα στους βετεράνους του κάμπου, ξεχωρίζουν πρόσωπα που μέχρι χθες δεν είχαν καμία σχέση με διαμαρτυρίες, συντεχνίες ή κινητοποιήσεις. Είναι οι 19χρονοι και οι 20χρονοι της υπαίθρου, τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στις στάνες, στα χωράφια, στα αρμεχτήρια και σήμερα βλέπουν το μέλλον τους να γκρεμίζεται πριν καν προλάβει να ξεκινήσει.
Στα μπλόκα της Κεντρικής Μακεδονίας, δίπλα στους βετεράνους του κάμπου, ξεχωρίζουν πρόσωπα που μέχρι χθες δεν είχαν καμία σχέση με διαμαρτυρίες, συντεχνίες ή κινητοποιήσεις. Είναι οι 19χρονοι και οι 20χρονοι της υπαίθρου, τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στις στάνες, στα χωράφια, στα αρμεχτήρια και σήμερα βλέπουν το μέλλον τους να γκρεμίζεται πριν καν προλάβει να ξεκινήσει.
Στα μπλόκα της Κεντρικής Μακεδονίας, δίπλα στους βετεράνους του κάμπου, ξεχωρίζουν πρόσωπα που μέχρι χθες δεν είχαν καμία σχέση με διαμαρτυρίες, συντεχνίες ή κινητοποιήσεις. Είναι οι 19χρονοι και οι 20χρονοι της υπαίθρου, τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στις στάνες, στα χωράφια, στα αρμεχτήρια—και σήμερα βλέπουν το μέλλον τους να γκρεμίζεται πριν καν προλάβει να ξεκινήσει.
Ο 19χρονος Μάριος, με την οικογενειακή μονάδα κυριολεκτικά κατεστραμμένη από την ευλογιά, δεν ψάχνει λόγια για να περιγράψει την πραγματικότητα:
«Δεν μπορούμε να πουλήσουμε ζωοτροφές ούτε να εισπράξουμε. Θα μείνω, όσο δύσκολο κι αν είναι», λέει με μια αποφασιστικότητα που φανερώνει πως η παραμονή του στα μπλόκα δεν είναι επιλογή – είναι μονόδρομος.
Αντίστοιχα, ο 20χρονος Θανάσης από χωριό της περιοχής αποτυπώνει την άλλη σκληρή πλευρά του ίδιου νομίσματος:
«Εμείς οι μικρότεροι, έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα, πρέπει να φύγουμε. Το μέλλον μας φαίνεται πολύ δύσκολο», παραδέχεται χωρίς περιστροφές.
Όταν ένας 20χρονος μιλά για φυγή, δεν είναι υπερβολή· είναι κραυγή.
«Δανειζόμαστε για να επιβιώσουμε»
Πολλοί νέοι αλλά και μεγαλύτεροι, αγρότες παραδέχονται πως η καθημερινότητα έχει γίνει ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος χρεών.
«Χρωστάμε στους γεωπόνους, τον θείο, τον ξάδελφο – αυτοί που έχουν, μας βοηθούν», αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Η εικόνα δεν θυμίζει καμία “ανταγωνιστική αγροτική οικονομία” όπως διακηρύσσει η κυβέρνηση. Θυμίζει κοινωνία που καταρρέει.
Το κοινό νήμα: φόβος για το αύριο αποφασιστικότητα για το σήμερα
Παρά τις διαφορετικές ιστορίες και τις διαφορετικές αφετηρίες, όλοι μοιράζονται έναν κοινό παρονομαστή:
την αγωνία για το μέλλον και την απόφαση να μην εγκαταλείψουν τη γη τους χωρίς μάχη.
Και αυτό είναι που κρατά τα μπλόκα όρθια: όχι μόνο η οργή, αλλά η βαθιά ανάγκη αυτών των ανθρώπων να συνεχίσουν να ζουν από τη δουλειά τους.
Η γενιά των 20χρονων στα χωριά αισθάνεται ότι η πολιτεία την έχει ήδη ξεγράψει. Όμως οι ίδιοι δεν σκοπεύουν να ξεγραφτούν.
Στα μπλόκα, σήμερα, δεν παίζονται μόνο οι αποζημιώσεις – παίζεται το μέλλον ολόκληρων οικογενειών
Όσο οι νέοι αγρότες μένουν, όσο οι ιστορίες τους πολλαπλασιάζονται, τόσο γίνεται πιο καθαρό:
η μάχη δεν είναι για επιδόματα· είναι για επιβίωση.
Και αυτό δίνει στη φετινή κινητοποίηση έναν χαρακτήρα πιο βαθύ, πιο υπαρξιακό και πιο ειλικρινή από κάθε άλλη φορά.
