Η κρίση που βιώνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κρίση προσώπων ούτε επικοινωνιακής τακτικής. Είναι κρίση πολιτικού προσανατολισμού. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Διότι αφορά ένα κόμμα που ιστορικά ταυτίστηκε με τις μεγάλες κοινωνικές τομές, τη διεύρυνση της δημοκρατίας και τη σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα ,όχι με τη διαχείριση της αδράνειας.
Παρά τη βαθιά φθορά της δεξιάς διακυβέρνησης, παρά την κοινωνική κόπωση από την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την απαξίωση των θεσμών, το ΠΑΣΟΚ δεν κατορθώνει να εκφράσει την κοινωνική πλειοψηφία. Όχι επειδή λείπει το ακροατήριο, αλλά επειδή λείπει το καθαρό πολιτικό μήνυμα.

Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη δεν γεννήθηκε για να ισορροπεί. Γεννήθηκε για να συγκρούεται. Για να εκφράζει τον κόσμο της εργασίας, τη μικρομεσαία κοινωνία, τη νέα γενιά ,την αγροτιά Για να δίνει φωνή στους αδύναμους απέναντι στους ισχυρούς. Σήμερα, όμως, αυτή η ταυτότητα θολώνει. Και όταν θολώνει η ταυτότητα, χάνεται και η εμπιστοσύνη.
Το πρόβλημα ξεκινά από την απουσία ξεκάθαρης στρατηγικής σύγκρουσης με τη Δεξιά. Δεν αρκεί η κριτική διαχείρισης. Δεν αρκεί η ηθική υπεροχή. Απαιτείται πολιτικό μέτωπο. Μέτωπο απέναντι στο μοντέλο της συγκέντρωσης πλούτου και εξουσίας, απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία, απέναντι στα συμφέροντα που λυμαίνονται το κράτος και αναπαράγουν ανισότητες εις βάρος του ελληνικού λαού. Χωρίς αυτό το μέτωπο, η πολιτική μοιάζει άχρωμη και ακίνδυνη.
Την ίδια στιγμή, η συζήτηση για το μέλλον εγκλωβίζεται σε σχήματα αμυντικά. Συνεργασίες χωρίς προγραμματικό πυρήνα, «αυτόνομη πορεία» χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, ίσες αποστάσεις εκεί που απαιτείται καθαρή θέση. Η δημοκρατική παράταξη, όμως, δεν μπορεί να εμφανίζεται ως συμπλήρωμα εξελίξεων. Οφείλει να είναι φορέας αλλαγής.
Απουσιάζει επίσης η ανάδειξη ενός σύγχρονου προοδευτικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων. Όχι διαχειριστικών παρεμβάσεων, αλλά μεταρρυθμίσεων με κοινωνικό πρόσημο: ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας, δίκαιη φορολογία, προστασία της εργασίας, στέγη για τους νέους, θεσμική θωράκιση της δημοκρατίας, πραγματικός έλεγχος της εξουσίας. Αυτές ήταν πάντα οι μεγάλες μάχες της παράταξης. Και αυτές σήμερα δεν αρθρώνονται με την αναγκαία πολιτική καθαρότητα.
Αντί γι’ αυτό, κυριαρχεί εσωστρέφεια. Προσωπικές στρατηγικές, μικροκομματικοί υπολογισμοί, αντιπαραθέσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Όλα όσα απομακρύνουν το κόμμα από την κοινωνία και το φέρνουν πιο κοντά στη λογική του μηχανισμού. Όμως η δημοκρατική παράταξη μεγαλούργησε όταν μίλησε κοινωνικά ,όχι όταν αναδιπλώθηκε κομματικά.
Και όσο αυτό το πολιτικό κενό παραμένει, τόσο γεμίζει από δυνάμεις που επενδύουν στον θυμό, στην απογοήτευση και στον αντιθεσμικό λόγο. Η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν ο προοδευτικός χώρος δεν σηκώνει κεφάλι, το κενό το καλύπτει η Δεξιά ή τα επικίνδυνα υποκατάστατά της.
Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα είναι βαθιά πολιτικό και αξιακό: θέλει το ΠΑΣΟΚ να επανασυνδεθεί με τις αρχές που το γέννησαν ή να συμβιβαστεί με μια διαρκή στασιμότητα; Θέλει να συγκρουστεί με τα συμφέροντα ή να συνυπάρξει μαζί τους; Να εκφράσει τον ελληνικό λαό ή να διαχειριστεί τον εαυτό του;
Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς καθαρό μέτωπο απέναντι στη Δεξιά και την οικονομική ολιγαρχία. Και χωρίς αυτή τη σύγκρουση, καμία «βελόνα» δεν πρόκειται να ξεκολλήσει. Όχι γιατί δεν μπορεί. Αλλά γιατί δεν τολμά.