Υπάρχουν εγκλήματα που δεν καταγράφονται μόνο με αίμα, αλλά με σιωπή. Με την απουσία φωνής. Είναι οι θηριωδίες που εκτελούνται πίσω από κλειστές πόρτες, σε παγωμένα δωμάτια, εκεί όπου η ζωή δεν πρόλαβε να ανθίσει. Βρέφη που δολοφονήθηκαν από τα ίδια τα χέρια που όφειλαν να τα προστατεύσουν.

Η σύλληψη της Ειρήνης Μουρτζούκου δεν είναι μόνο μια είδηση. Είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας που αρνείται να κοιταχτεί στα μάτια. Τι είδους κοινωνία γεννά μια γυναίκα ικανή να αφαιρέσει τη ζωή βρεφών; Ποιος δεν είδε; Ποιος δεν άκουσε; Ποιος δεν ρώτησε;

Το έγκλημα ενός παιδιού από τον ίδιο του τον γονέα δεν είναι μόνο νομική υπόθεση. Είναι ρωγμή στον πυρήνα της ανθρώπινης συνείδησης. Είναι κραυγή που δεν ακούστηκε ποτέ. Είναι συλλογική ευθύνη. Και πάνω απ’ όλα, είναι η απόδειξη της απόλυτης αποτυχίας του κοινωνικού ιστού.

Η ψυχική υγεία αγνοείται, η φτώχεια αποσιωπάται, η ενδοοικογενειακή βία γίνεται ταμπού, η γυναίκα απομονώνεται. Οι κρατικές δομές πρόληψης είναι ανύπαρκτες. Το σύστημα απέτυχε. Εμείς όλοι αποτύχαμε.

Αν θέλουμε να μιλάμε για πρόληψη, ας ξεκινήσουμε επιτέλους από τις ρίζες: από τα σχολεία, τις γειτονιές, τα ιατρεία, τις ανθρώπινες σχέσεις. Όχι άλλα χαμένα παιδιά. Όχι άλλες ζωές που σβήνουν μέσα στην αδιαφορία.

Να βλέπουμε πίσω από τις κουρτίνες.
Να ακούμε πριν ουρλιάξει η σιωπή.
Να νοιαζόμαστε λίγο νωρίτερα.