Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ
Όταν ο Λαός Δεν Πιστεύει Πια – Τι Απομένει;
Η αποχή δεν είναι αδιαφορία. Είναι καταδίκη ενός πολιτικού συστήματος που δεν πείθει, δεν εμπνέει, δεν αφορά.
Η αποχή δεν είναι αδιαφορία. Είναι καταδίκη ενός πολιτικού συστήματος που δεν πείθει, δεν εμπνέει, δεν αφορά.
Γράφει ο Πασχάλης Τόσιος
Οι Ευρωεκλογές του 2024 δεν έδειξαν απλώς μια ακόμα κάμψη της συμμετοχής. Ήταν η πιο ηχηρή αποδοκιμασία ενός πολιτικού
συστήματος που επιμένει να μιλάει για τον εαυτό του, αγνοώντας την κοινωνία. Με συμμετοχή μόλις 41%, η Ελλάδα κατέγραψε
ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη. Η αποχή αγγίζει πλέον επίπεδα που άλλοτε συναντούσαμε σε συνθήκες πολιτικής
αστάθειας ή κοινωνικών αναταραχών.
Και όμως, τα κόμματα έκαναν ότι δεν άκουσαν. Ούτε ένας δεν τόλμησε να πει την αλήθεια:
Ο λαός δεν αδιαφορεί. Ο λαός απαξιώνει.
Δεν είναι πια ζήτημα τακτικής. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας
Αν δεν υπάρξουν άμεσα πολιτικά αντανακλαστικά από δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να εκφράσουν την κοινωνία και όχι να τη
χειραγωγήσουν, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Το κενό εκπροσώπησης δεν μένει ποτέ άδειο: το γεμίζουν δημαγωγοί, τεχνοκράτες
χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, και ακροδεξιοί τσαρλατάνοι με "αντισυστημική" προβιά.
Ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία:
62% των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα.
75% θεωρεί ότι η χώρα κυβερνάται προς όφελος λίγων και ισχυρών.
Μόλις 19% των νέων (18-34) νιώθει ότι εκπροσωπείται πολιτικά.
Η πολιτική δεν πεθαίνει από σφαίρες. Πεθαίνει από αδιαφορία, σιωπή και συνήθεια.
Όχι, δεν φταίει μόνο η Δεξιά
Οι λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» απέτυχαν να αποτελέσουν εναλλακτική. Φάνηκαν κουρασμένες, φοβισμένες, εγκλωβισμένες στη
δική τους εσωστρέφεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίστηκε στις εσωκομματικές έριδες και στη διαρκή αναζήτηση «ταυτότητας». Το ΠΑΣΟΚ έπαιξε σε δύο ταμπλό χωρίς καθαρό
στίγμα. Τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς περιορίστηκαν σε συνθήματα για τους μυημένους.
Μίλησαν στον καθρέφτη τους. Όχι στην κοινωνία.
Η αποχή δεν είναι μόνο χαστούκι στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Είναι κραυγή απογοήτευσης προς όλους. Και κυρίως προς εκείνους που
κάποτε έδιναν ελπίδα.
Μπορεί να ανατραπεί αυτό το κλίμα;
Ναι, αλλά όχι από τα πάνω.
Όχι από τηλεοπτικές καμπάνιες ή κενές εξαγγελίες. Η πολιτική θα ξαναγεννηθεί από τις τοπικές κοινωνίες, από κινήματα βάσης, από
ανθρώπους που δεν κυκλοφορούν με κομματικές ταυτότητες αλλά με αξιακές σταθερές.
Η νέα πολιτική δεν θα γεννηθεί από ένα γραφείο στην Αθήνα. Θα γεννηθεί σε μια πλατεία, σε ένα καφενείο, σε μια επιτροπή αγώνα,
από έναν τοπικό δημοσιογράφο που επιμένει να λέει την αλήθεια.
Όταν ο λαός δεν πιστεύει πια – αυτό που απομένει δεν είναι «λιγότερη πολιτική». Είναι η μετατροπή της Δημοκρατίας σε κέλυφος
χωρίς περιεχόμενο.
Και τότε, δεν κυβερνούν οι καλύτεροι. Κυβερνούν οι λιγότερο αδιάφοροι ή οι περισσότερο επικίνδυνοι.
Οι Ευρωεκλογές του 2024 δεν έδειξαν απλώς μια ακόμα κάμψη της συμμετοχής. Ήταν η πιο ηχηρή αποδοκιμασία ενός πολιτικού
συστήματος που επιμένει να μιλάει για τον εαυτό του, αγνοώντας την κοινωνία. Με συμμετοχή μόλις 41%, η Ελλάδα κατέγραψε
ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη. Η αποχή αγγίζει πλέον επίπεδα που άλλοτε συναντούσαμε σε συνθήκες πολιτικής
αστάθειας ή κοινωνικών αναταραχών.
Και όμως, τα κόμματα έκαναν ότι δεν άκουσαν. Ούτε ένας δεν τόλμησε να πει την αλήθεια:
Ο λαός δεν αδιαφορεί. Ο λαός απαξιώνει.
Δεν είναι πια ζήτημα τακτικής. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας
Αν δεν υπάρξουν άμεσα πολιτικά αντανακλαστικά από δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να εκφράσουν την κοινωνία και όχι να τη
χειραγωγήσουν, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Το κενό εκπροσώπησης δεν μένει ποτέ άδειο: το γεμίζουν δημαγωγοί, τεχνοκράτες
χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση, και ακροδεξιοί τσαρλατάνοι με "αντισυστημική" προβιά.
Ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία:
62% των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται κανένα κόμμα.
75% θεωρεί ότι η χώρα κυβερνάται προς όφελος λίγων και ισχυρών.
Μόλις 19% των νέων (18-34) νιώθει ότι εκπροσωπείται πολιτικά.
Η πολιτική δεν πεθαίνει από σφαίρες. Πεθαίνει από αδιαφορία, σιωπή και συνήθεια.
Όχι, δεν φταίει μόνο η Δεξιά
Οι λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» απέτυχαν να αποτελέσουν εναλλακτική. Φάνηκαν κουρασμένες, φοβισμένες, εγκλωβισμένες στη
δική τους εσωστρέφεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίστηκε στις εσωκομματικές έριδες και στη διαρκή αναζήτηση «ταυτότητας». Το ΠΑΣΟΚ έπαιξε σε δύο ταμπλό χωρίς καθαρό
στίγμα. Τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς περιορίστηκαν σε συνθήματα για τους μυημένους.
Μίλησαν στον καθρέφτη τους. Όχι στην κοινωνία.
Η αποχή δεν είναι μόνο χαστούκι στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Είναι κραυγή απογοήτευσης προς όλους. Και κυρίως προς εκείνους που
κάποτε έδιναν ελπίδα.
Μπορεί να ανατραπεί αυτό το κλίμα;
Ναι, αλλά όχι από τα πάνω.
Όχι από τηλεοπτικές καμπάνιες ή κενές εξαγγελίες. Η πολιτική θα ξαναγεννηθεί από τις τοπικές κοινωνίες, από κινήματα βάσης, από
ανθρώπους που δεν κυκλοφορούν με κομματικές ταυτότητες αλλά με αξιακές σταθερές.
Η νέα πολιτική δεν θα γεννηθεί από ένα γραφείο στην Αθήνα. Θα γεννηθεί σε μια πλατεία, σε ένα καφενείο, σε μια επιτροπή αγώνα,
από έναν τοπικό δημοσιογράφο που επιμένει να λέει την αλήθεια.
Όταν ο λαός δεν πιστεύει πια – αυτό που απομένει δεν είναι «λιγότερη πολιτική». Είναι η μετατροπή της Δημοκρατίας σε κέλυφος
χωρίς περιεχόμενο.
Και τότε, δεν κυβερνούν οι καλύτεροι. Κυβερνούν οι λιγότερο αδιάφοροι ή οι περισσότερο επικίνδυνοι.
#SerresParatiritis
