Λαφαζάνης και Βαλαβάνη, γράφει, ήταν «ξεπερασμένων κομμουνιστικών αντιλήψεων», «ταξειδιώτες στο χρόνο», εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα άλλων δεκαετιών.
Ο Βαρουφάκης εμφανίζεται ως άνθρωπος με «προσωπική στρατηγική», «φορέας προκλητικού κοσμοπολιτισμού», περισσότερο αφοσιωμένος στο βιβλίο, στην εικόνα και στη δημόσια περσόνα του, παρά στην ευθύνη του υπουργικού χαρτοφυλακίου.
Η Κωνσταντοπούλου, δε, περιγράφεται ως «νάρκισσος» που «γελοιοποίησε τον κοινοβουλευτισμό με τα καμώματά της» από τη θέση της Προέδρου της Βουλής.

Αν όλα αυτά είναι ακριβή  όπως τα καταθέτει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός τότε ανακύπτει ένα αμείλικτο ερώτημα:

Αφού οι επιλογές του ήταν, κατά την ίδια του την παραδοχή, τόσο προβληματικές, τι πρέπει να συμπεράνουμε για τον άνθρωπο που τους τοποθέτησε στις πιο κρίσιμες θέσεις της χώρας;

Διότι η πολιτική ευθύνη δεν αφορά μόνο αυτούς που ασκούν εξουσία, αλλά πρωτίστως εκείνον που τους επέλεξε, τους κάλυψε και τους διατήρησε στις θέσεις τους την πιο κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Κι αυτό το συμπέρασμα δεν χρειάζεται να το γράψει κανείς.
Το επιβάλλουν τα ίδια τα λόγια του Τσίπρα.