Γιατί αυτά τα παιδιά βρίσκονται απέναντι σε εκείνους από τους οποίους προέρχονται;

Τι σημαίνει να κρατάς ασπίδα με εντολή καταστολής, ενώ ο άνθρωπος απέναντί σου θυμίζει το σπίτι σου, τη γη σου, τη μυρωδιά του αχυρώνα, τα χέρια του πατέρα σου;

Η κυβέρνηση δεν θέλει να απαντήσει.
Αποφεύγει το πλαίσιο, μένει στο σύνθημα.

Γιατί δεν είναι τυχαίο ότι αντί για πολιτική λύση είδαμε:
???? κρότου-λάμψης,
???? χημικά,
???? απώθηση ανθρώπων που κρατούν τη χώρα όρθια,
???? ποινικοποίηση κινητοποιήσεων,
???? κατηγορίες περί “εγκληματικής οργάνωσης”.

Αντί διάλογο, επέλεξαν επιβολή.
Αντί να κοιτάξουν τα αιτήματα, κοίταξαν τα μπλόκα.

Και έτσι γεννιέται το πραγματικό πολιτικό δράμα:
το κράτος έβαλε έναν γιο απέναντι στον πατέρα, έναν νέο απέναντι στην οικογένεια που ο ίδιος άφησε πίσω στο χωριό.

Γιατί;
Επειδή η κυβέρνηση δεν έχει τι να πει για:
• το κόστος παραγωγής,
• την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων,
• τις αδικίες στις επιδοτήσεις,
• την πλήρη αποτυχία του ΟΠΕΚΕΠΕ,
• το χάος με τα δικαιώματα και τις δηλώσεις.

Και όταν δεν υπάρχει πολιτική απάντηση,
το σύστημα παράγει καταστολή.

Όμως υπάρχει μια αλήθεια που δεν καλύπτεται:
Κανένας αστυνομικός δεν ξυπνά το πρωί για να χτυπήσει ανθρώπους σαν τον πατέρα του.
Δεν είναι δική του επιλογή.
Είναι εντολή.

Και αυτή η εντολή είναι που εκθέτει μια κυβέρνηση που αντί να ενώσει έναν λαό δυσκολεμένο, επιλέγει να τον χωρίσει.

Το αδιέξοδο δεν βρίσκεται στους δρόμους.
Το αδιέξοδο βρίσκεται στο Μαξίμου.

Γιατί εκεί είναι που λήφθηκε η απόφαση να υψωθεί ασπίδα,
αντί να απλωθεί χέρι διαλόγου.
Και αυτό θα καταγραφεί ,όχι ως λάθος,
αλλά ως επιλογή εξουσίας απέναντι στην κοινωνία που υποφέρει.