Η σιωπή που απλώνεται πάνω από τα μισοάδεια χωριά της Σερραϊκής υπαίθρου έγινε χθες ακόμη πιο βαριά στο Ζευγολατιό, όταν τουλάχιστον πέντε σπίτια παραβιάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Καμία κίνηση, καμία ειδοποίηση, κανένα βλέμμα να αντιληφθεί τι συμβαίνει. Πώς να υπάρξει; Οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν πια μετρηθεί στα δάχτυλα.

Οι διαρρήκτες κινήθηκαν ανενόχλητοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν βρήκαν τίποτα αξίας· τι να βρεις σε σπίτια που έχουν μείνει πίσω μόνο με σκονισμένα έπιπλα, λίγα ρούχα παλαιών εποχών και φωτογραφίες που μαρτυρούν πως κάποτε εδώ ζούσαν άνθρωποι, οικογένειες, παιδιά. Κάποτε.

Το περιστατικό, όμως, ξεπερνά το γεγονός των κλοπών. Αποτελεί μια τρανταχτή υπενθύμιση της πραγματικότητας που βιώνει η ελληνική ύπαιθρος: εγκατάλειψη, πληθυσμιακή ερήμωση, ανυπαρξία παρουσίας αρχών. Χωριά που γερνούν και αδειάζουν, γίνονται εύκολος στόχος όχι γιατί έχουν κάτι να δώσουν, αλλά γιατί δεν έχει μείνει κανείς να τα προστατεύσει.

Οι κάτοικοι που απομένουν ζητούν να υπάρξει κάποια στοιχειώδης μέριμνα. «Δεν θέλουμε πολλά, μόνο να ξέρουμε ότι κάποιος μας βλέπει», λένε όσοι ακόμη μένουν μόνιμα εκεί. Γιατί αυτό που πονά περισσότερο δεν είναι ότι κλάπηκαν παλιά αντικείμενα. Είναι ότι κλάπηκε το τελευταίο αίσθημα ασφάλειας σε έναν τόπο που παλεύει να παραμείνει ζωντανός.

Η υπόθεση διερευνάται από τις αρχές, όμως στο Ζευγολατιό το ερώτημα μένει μετέωρο:
Πόσα ακόμη σπίτια πρέπει να ανοίξουν βίαια, για να ανοίξει επιτέλους μια συζήτηση για το μέλλον αυτών των χωριών;