Κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναγεννηθεί όταν είναι εσωτερικά διχασμένο ως προς τον προσανατολισμό του. Και το ΠΑΣΟΚ, σήμερα, μοιάζει εγκλωβισμένο σε μια πολιτική αμφιθυμία που το εμποδίζει να διατυπώσει ξεκάθαρα ποια κοινωνικά στρώματα θέλει να εκφράσει και ποια πολιτικά συμφέροντα θέλει να συγκρουστεί.

Από τη μια πλευρά, προβάλλει τη φιλοδοξία της ανασύνταξης του προοδευτικού χώρου∙ από την άλλη, επιτρέπει σε στελέχη του να αμφισβητούν τη βασική του φυσιογνωμία, υιοθετώντας τη ρητορική της «σταθερότητας» και της «υπευθυνότητας» όπως την ορίζει η Δεξιά. Αυτή η διπλή στάση δεν είναι απλώς λάθος στρατηγική· είναι υπαρξιακή απειλή.

Γιατί η πολιτική ταυτότητα ενός κινήματος δεν μπορεί να βασίζεται στην ασάφεια και στους συμβιβασμούς. Όταν οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, όταν η νέα γενιά νιώθει αποκλεισμένη και η δημόσια σφαίρα διαβρώνεται από την αλαζονεία της εξουσίας, η σιωπή ή η “ουδετερότητα” απέναντι σε αυτό το καθεστώς μετατρέπεται σε συνενοχή.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη από σχέσεις “θεσμικής συνεννόησης” με τη Νέα Δημοκρατία. Έχει ανάγκη από μια καθαρή γραμμή πολιτικής ρήξης, από μια επαναδιατύπωση των αρχών του κοινωνικού κράτους, της ισότητας, της διαφάνειας και της θεσμικής αξιοπρέπειας. Γιατί η δημοκρατική παράταξη δεν ιδρύθηκε για να διαιωνίζει τη διαχείριση της εξουσίας, αλλά για να ανατρέπει τα κατεστημένα.

Η ηγεσία οφείλει να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα:
είτε θα επανασυνδέσει το ΠΑΣΟΚ με τη ριζοσπαστική του μήτρα, εμπνέοντας ξανά εμπιστοσύνη και ενθουσιασμό στην κοινωνική του βάση,
είτε θα επιτρέψει στην αμφιθυμία να το μετατρέψει σε πολιτικό υβρίδιο χωρίς πυξίδα και χωρίς ψυχή.

Η αναγέννηση δεν θα έρθει από τις ισορροπίες και τα “ίσως”.
Θα έρθει μόνο μέσα από θάρρος, καθαρό λόγο και ιδεολογική συνέπεια.
Κι αυτά προϋποθέτουν μια οριστική ρήξη με τον εσωτερικό “φιλομητσοτακισμό” που υπονομεύει από μέσα τη φυσιογνωμία του Κινήματος.

Γράφει ο Παρατηρητικός