Επειδή πληροφορήθηκα ότι κύκλοι του αντιπεριφερειάρχη εμφανίστηκαν εξαιρετικά ενοχλημένοι από την κριτική σχετικά με τον στολισμό της Περιφέρειας  και επειδή ήδη τα γνωστά παπαγαλάκια της τοπικής ενημέρωσης έχουν επιδοθεί στην αναπαραγωγή της ενόχλησης, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάτι απλό:

Η κριτική δεν είναι αισθητική. Είναι πολιτική.

Ο στολισμός της αυλής της Περιφέρειας είναι όμορφος, προσεγμένος και θεαματικός.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι η ουσία.
Η άρθρωση της δημόσιας κριτικής δεν αφορά τα λαμπάκια, τα χρώματα ή το ύφος της γιορτής, αλλά την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα:στην εικόνα που προβάλλει η εξουσία και στην πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία των Σερρών.

Διότι η πραγματική εικόνα του νομού δεν βρίσκεται στα στολισμένα πεζοδρόμια της διοίκησης, αλλά:

• στις γειτονιές που αδειάζουν,

• στα χωριά όπου η εγκατάλειψη εξομοιώνεται με κανονικότητα,

• στις μικρές επιχειρήσεις που προσπαθούν να επιβιώσουν,

• στους νέους που φεύγουν χωρίς να κοιτάζουν πίσω,

• στους ανθρώπους που κουβαλούν το άγχος της επιβίωσης ως καθημερινό δεδομένο.

Γι’ αυτό, όσοι ενοχλήθηκαν, ας μην προκαλούνται περισσότερο από την ίδια την πρόκληση.
Διότι κριτήριο δεν είναι η φωτισμένη αυλή σας ,όσο ακριβά και αν επενδύθηκε , αλλά ο νομός Σερρών, τον οποίο οφείλατε να υπηρετήσετε, όχι να αισθητικοποιήσετε.

Και εκεί, δυστυχώς, τα έργα δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν μόνο αφηγήματα.

Αφηγήματα που χτίστηκαν πάνω στη σιωπή μιας κοινωνίας που δεν αντιδρούσε.
Πάνω στον φόβο, που μετατράπηκε σε πολιτική εργαλειακή αξία.
Πάνω στην αποδοχή, η οποία έγινε ο σιωπηρός συνεταίρος ενός μοντέλου διακυβέρνησης που δεν βελτίωσε τίποτα ουσιαστικό.

Δεν ενοχλεί μια άποψη.
Ενοχλεί ο καθρέφτης που η άποψη τοποθετεί πριν από την εξουσία.

Και αυτός ο καθρέφτης δείχνει ό,τι δεν φωτίζεται από τα λαμπιόνια.
Δείχνει ευθύνη.
Δείχνει αδυναμία έργου.
Δείχνει το πραγματικό χάσμα.

Κι αν όλα αυτά ενοχλούν, τότε η ενόχληση είναι η πιο βαθιά επιβεβαίωση ότι η κριτική πέτυχε τον στόχο της.