Η Μιλένα Αποστολάκη δεν πήγε για «εντυπώσεις». Πήγε με χαρτί, μνήμη και αλληλουχία. Κάθε ερώτηση πατούσε πάνω στην προηγούμενη. Κάθε απάντηση του κ. Σκέρτσου άνοιγε αντί να κλείνει , νέο μέτωπο. Κι όταν κατάλαβε ότι το «δεν γνωρίζω» δεν λειτουργεί ως ασπίδα αλλά ως ομολογία πολιτικής αποτυχίας, ήταν ήδη αργά.

Το ωραίο ή το σκληρό, ήταν ότι δεν χρειάστηκε να τον κατηγορήσει. Τον άφησε να αυτοπαρουσιαστεί: συντονιστής του επιτελικού κράτους, αλλά χωρίς εικόνα. Κεντρικό πρόσωπο, αλλά χωρίς αρμοδιότητα. Παρών στα πάντα, υπεύθυνος για τίποτα. Ένα αφήγημα που μπορεί να περνά σε non paper, αλλά καταρρέει όταν μπαίνει στο μικροσκόπιο μιας σοβαρής εξέτασης.

Η στιγμή που η συζήτηση άγγιξε τις κοινωνικές και προσωπικές επαφές και ειδικά την οικογένεια Ξυλούρη  ήταν το σημείο καμπής. Όχι γιατί ειπώθηκε κάτι θεαματικό, αλλά γιατί δεν ειπώθηκε τίποτα πειστικό. Οι απαντήσεις ήταν αμήχανες, αποσπασματικές, με εκείνο το γνώριμο ύφος του «ήμουν εκεί αλλά δεν ήξερα», που πλέον ακούγεται σαν πολιτικό ανέκδοτο.

Στο τέλος, ο κ. Σκέρτσος δεν «ηττήθηκε» με τη θεατρική έννοια. Εκτέθηκε. Και αυτό είναι πάντα χειρότερο. Γιατί δεν διορθώνεται με μια δήλωση, ούτε με μια ανάρτηση. Μένει γραμμένο στα πρακτικά. Και κυρίως, μένει ως υπενθύμιση ότι όταν το επιτελικό κράτος συναντά την πραγματικότητα των σκανδάλων, το μόνο που του απομένει είναι η επίκληση της άγνοιας.

Αν κάτι απέδειξε αυτή η εξέταση, είναι ότι ο ουσιαστικός κοινοβουλευτικός έλεγχος δεν χρειάζεται κραυγές. Χρειάζεται σειρά, μνήμη και επιμονή. Και σε αυτή την παρτίδα, ο Σκέρτσος δεν «λύγισε» από επίθεση. Λύγισε από την ίδια τη λογική των ερωτήσεων.