Στο κέντρο του Ροδολίβους, ανάμεσα στα ήσυχα στενά και τα παλιά σπίτια, υψώνεται ακόμη το κτίριο του «ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ». Ένας χώρος που, αν και σήμερα παραμένει σιωπηλός, υπήρξε για δεκαετίες το πιο ζωντανό σημείο της κωμόπολης. Το κτίσμα του παλιού θερινού και κατά περιόδους χειμερινού  κινηματογράφου θυμίζει στους παλιούς κατοίκους ένα κομμάτι της συλλογικής ζωής που διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν εκείνες τις δεκαετίες, το «ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ» δεν ήταν απλώς μια αίθουσα προβολών. Ήταν τόπος συνάντησης, Κυριακάτικης εξόδου, γέλιου και συγκίνησης. Οι οικογένειες και τα νιάτα του χωριού έβαζαν τα καλά τους και κατηφόριζαν προς τον κινηματογράφο για να παρακολουθήσουν κλασικές ελληνικές κωμωδίες, κοινωνικά δράματα ή τα περίφημα γουέστερν της εποχής. Οι προβολές συχνά γίνονταν sold out, ενώ οι φωνές των παιδιών και οι συζητήσεις των μεγάλων γέμιζαν τα δρομάκια του Ροδολίβους πριν και μετά τις ταινίες.

Το σινεμά λειτούργησε επί δεκαετίες ως πολυσήμαντος πολιτιστικός πυρήνας. Φιλοξένησε όχι μόνο ταινίες, αλλά και σχολικές εκδηλώσεις, τοπικές παρουσιάσεις και γιορτές. Ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της πολιτιστικής άνθησης που γνώρισαν πολλές κωμοπόλεις του Νομού Σερρών εκείνη την περίοδο, όταν η ψυχαγωγία στηριζόταν στη συλλογικότητα.

Με την έλευση της τηλεόρασης, αργότερα του βίντεο και την αύξηση των μετακινήσεων προς τις πόλεις, το «ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ» άρχισε να χάνει σταδιακά το κοινό του. Η λειτουργία του περιορίστηκε και τελικά σταμάτησε, αφήνοντας πίσω του ένα κτίριο που σήμερα αποτελεί μνημείο μνήμης και τοπόσημο μιας εποχής.

Παρά την εγκατάλειψη, το κέλυφός του εξακολουθεί να συγκινεί. Κάθε κάτοικος που περνάει από μπροστά του θυμάται τις εικόνες μιας άλλης κοινωνικής ζωής: τις ουρές στα εισιτήρια, τον ήχο του προβολέα, τα γέλια των παιδιών στο διάλειμμα, τις Κυριακές που το χωριό «ντυνόταν» για τον κινηματογράφο.

Το «ΣΙΝΕ ΡΟΔΟΝ» παραμένει σήμερα μια υπενθύμιση της πολιτιστικής διαδρομής του Ροδολίβους. Ένα κτίριο που, αν και βουβό, συνεχίζει να αφηγείται ιστορίες για όσους έζησαν τις δεκαετίες όπου ο κινηματογράφος δεν ήταν απλώς διασκέδαση, αλλά τρόπος ζωής.