Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζεται να φωνάξουν για να ακουστούν. Ο Χρόνης Μίσσιος ήταν ένας από αυτούς. Με την ήρεμη, στοχαστική, αλλά αμείλικτα ειλικρινή γραφή του, αποκάλυψε το βαθύ, σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας , όχι ως θεσμικού ρόλου, αλλά ως μηχανισμού που διαβρώνει χαρακτήρες, νοθεύει προθέσεις και συντρίβει αθωότητες.

Σαν σήμερα, στις 20 Νοέμβρη 2012, έφυγε από τη ζωή.
Και άφησε πίσω του έναν λόγο που δεν παλιώνει, γιατί μιλά για εκείνη την πολιτική και κοινωνική νόσο που επιστρέφει διαρκώς: την επιθυμία της εξουσίας να μετατρέπει τον άνθρωπο σε εργαλείο της.

Στο απόσπασμα που συνοδεύει τη μνήμη του, ο Μίσσιος λέει κάτι που πονά, ακριβώς γιατί είναι αληθινό:
«Οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν όσοι έφυγαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία.»

Δεν είναι ρομαντισμός.
Είναι διάγνωση.
Είναι η πίκρα ενός ανθρώπου που είδε γενιές ολόκληρες να ξεκινούν με ιδανικά και να τελειώνουν εγκλωβισμένες σε γραφεία, αξιώματα, μηχανισμούς που τους άλλαξαν.

Η εξουσία, μας λέει, δεν είναι απλώς επικίνδυνη· είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου, γιατί απαιτεί κάτι που καμία αρετή δεν αντέχει για πολύ: διαρκή υποταγή.
Και όσο μεγαλύτερη η εξουσία, τόσο βαθύτερο το τίμημα.

Γι’ αυτό τα λόγια του σήμερα αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα.
Σε μια Ελλάδα όπου η εξουσία ,κεντρική, τοπική, κομματική ή μικρο-εξουσία ,αυτοδικαιώνεται, αποσιωπά, θωρακίζεται απέναντι στην κοινωνία, ο Μίσσιος λειτουργεί ως ξύπνημα:

να είμαστε καχύποπτοι με όσους θέλουν να μας “σώσουν”,
να είμαστε άγρυπνοι απέναντι σε όσους διεκδικούν για λογαριασμό μας,
να μην αφήνουμε την αθωότητα να θυσιάζεται για την καριέρα κανενός.

Σαν σήμερα έφυγε ο Χρόνης Μίσσιος.
Αλλά ο λόγος του ,ο λόγος που έδειξε χωρίς φόβο τη σκοτεινή όψη της εξουσίας , παραμένει παρών, αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ.

Όσο υπάρχει ο Μίσσιος στα βιβλία μας και στη συνείδησή μας, η εξουσία δεν θα μπορεί ποτέ να κοιτάξει τον εαυτό της χωρίς να βλέπει τις ρωγμές της.