Η κίνηση αυτή δεν πλήττει την Καρυστιανού· την ενισχύει. Τη μπετονάρει πολιτικά ως αυθεντικά αντισυστημική φιγούρα, ως πρόσωπο που «ενοχλεί» τόσο ώστε να επιστρατεύονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους. Αν υπάρξει πολιτική της κάθοδος, θα στηριχθεί ακριβώς σε αυτό: στη δίωξη, στη σύγκρουση, στο αίτημα για λογοδοσία και φυλάκιση πολιτικά ενόχων. Το αφήγημα έχει ήδη γραφτεί  και δεν το έγραψε η ίδια.

Ταυτόχρονα, η κίνηση λειτουργεί προληπτικά για το Μαξίμου. Φρενάρει διαρροές ψηφοφόρων της ΝΔ προς ένα πιθανό νέο μόρφωμα, τροφοδοτεί κομματικά στόματα και τηλεοπτικά πάνελ, προσφέρει έτοιμα talking points σε τρολ και «αναλυτές». Κυρίως όμως είναι υπολογισμένο ρίσκο. Ένα κόμμα που δεν θα συνεργαστεί με κανέναν, ακόμη κι αν καταγράψει ποσοστό, όσο μένει κάτω από την αυτοδυναμία, μετεκλογικά διευκολύνει την παραμονή της σημερινής εξουσίας. Η ενίσχυσή του ως «διωκόμενου» δεν τρομάζει , θεωρείται διαχειρίσιμη, μέχρι το ακραίο σενάριο.

Όσο για τα περιβόητα «ευρήματα», η απάντηση είναι απλή και πολιτικά αφοπλιστική: δεν υπήρξε κρατικό χρήμα, δεν υπήρξαν δημόσιοι πόροι. Υπήρξαν πολίτες. Χρήματα του κόσμου, δοσμένα με εμπιστοσύνη. Και εκεί τελειώνει η συζήτηση.

Συνολικά, δεν μιλάμε για έλεγχο αλλά για επίδειξη ισχύος. Για μια σατανική, αντιθεσμική και αμετροεπή κίνηση, απολύτως συνεπή με μια εξουσία που όταν στριμώχνεται, καταφεύγει στον φόβο. Μόνο που αυτή τη φορά, ο φόβος άλλαξε πλευρά.

Γράφει ο Παρατηρητικός