Στις Σέρρες υπάρχει μια σιωπηλή, αλλά πικρή αλήθεια: όσο πιο γαλάζιος είναι ο νομός, τόσο πιο αόρατα γίνονται τα προβλήματά του στα κυβερνητικά γραφεία. Γιατί εδώ δεν περιμένουν φασαρίες, ούτε μικροκομματικές καταιγίδες. Περιμένουν, μάλλον, ότι ο κόσμος θα αντέξει… όπως πάντα.

Η πόλη σήκωσε βάρη στο προσφυγικό – και το έκανε με ανθρωπιά και υπευθυνότητα. Μόνο που η πολιτεία απλώς βολεύτηκε: η Δομή Φιλοξενίας παρέμεινε, οι υποσχέσεις για έργα έγιναν αέρας, οι τοπικές ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν και η αστυνομική δύναμη αποδυναμώθηκε από το γαλάζιο «ρουσφέτι» των μετακινήσεων και των μπόνους.

Τώρα, ακούγονται σενάρια για κλειστή δομή. Και οι κυβερνητικοί βουλευτές περιορίζονται σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και προφορικές διαβεβαιώσεις. Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι οι Σέρρες είναι γαλάζιες — και υποθέτουν ότι θα παραμείνουν γαλάζιες ό,τι κι αν γίνει.

Η Δήμαρχος Βαρβάρα Μητλιάγκα, από την άλλη, δεν μπήκε στο χορό των χαμόγελων. Με επιστολή στον υπουργό και αίτημα για σύγκληση Δημοτικού Συμβουλίου, υπενθυμίζει ότι υπάρχει και μια τοπική κοινωνία, που δεν αρκείται σε προφορικές υποσχέσεις.

Το ερώτημα που μένει, λοιπόν, είναι βαθιά πολιτικό:
Οι κυβερνητικοί βουλευτές θα σταθούν απέναντι στην αυθαιρεσία του κέντρου ή θα επενδύσουν – για άλλη μια φορά – στη βεβαιότητα ότι ο “γαλάζιος νομός” τους ανήκει εκλογικά;

Γιατί καλές οι σημαίες, τα ποσοστά και οι selfies, αλλά κάποτε έρχεται κι ο λογαριασμός. Κι οι Σέρρες, αν ξυπνήσουν, ξέρουν καλά πώς να τον στείλουν πίσω.