Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να μειδιάσεις. Μία από αυτές ήταν και η πρόσφατη «έκρηξη δραστηριότητας» στην αντιπολίτευση της Αντιπεριφέρειας Σερρών. Μετά το άρθρο για την αντιπολίτευση-φάντασμα, ξαφνικά ακούστηκαν φωνές. Συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο, δελτία Τύπου, δημόσιες τοποθετήσεις. Σαν να βρέθηκε το χαμένο κουμπί του μικροφώνου.

Δεν είναι κακό να ξυπνάς. Κακό είναι να ξυπνάς μόνο όταν σε ταρακουνάνε. Γιατί τότε το ερώτημα δεν είναι αν μπορείς να μιλήσεις, αλλά γιατί επέλεξες να σωπαίνεις τόσο καιρό. Και κυρίως: για πόσο θα κρατήσει αυτή η λεκτική εγρήγορση.

Η εμπειρία λέει ότι πολλές φορές τέτοιες «παρεμβάσεις» έχουν ημερομηνία λήξης. Ένα δελτίο Τύπου για το αρχείο, μια συνέντευξη για να ειπωθεί ότι «κάτι έγινε», μια δήλωση με γενικόλογες αιχμές και μετά πάλι σιωπή. Πολιτική τύπου αναλαμπής: έντονη, αλλά σύντομη. Σαν σπίρτο.

Η κοινωνία, όμως, δεν ζητά πυροτεχνήματα. Ζητά αντιπολίτευση με νεύρο, διάρκεια και κόστος. Όχι ευγένειες, όχι «να μη χαλάσουμε το κλίμα», όχι πολιτική κοινωνικού σαλονιού. Γιατί όταν η αντιπολίτευση λειτουργεί μόνο υπό πίεση, δεν λειτουργεί ως θεσμός· λειτουργεί ως αντανακλαστικό.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, μικρό καλάθι. Αν αυτή η ξαφνική κινητικότητα μετατραπεί σε σταθερή παρουσία, σε έλεγχο, σε σύγκρουση με ουσία, τότε καλώς. Αν όμως αποδειχθεί άλλη μία άσκηση επικοινωνιακής αυτοπροστασίας, τότε το «φάντασμα» δεν εξαφανίστηκε. Απλώς βγήκε για λίγο στο φως , μέχρι να ξανασβήσουν τα φώτα.

Πασχάλης Θ. Τόσιος