Η δεύτερη σεζόν της σειράς “Σέρρες” έκανε πρεμιέρα πριν λίγες ημέρες και η αναμονή άξιζε. Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια, αποδεικνύεται πως ο Καπουτζίδης δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την κοινωνία. Με χιούμορ, ευαισθησία και ανθρωπιά, μιλά ξανά για όσα μας ενώνουν και όσα μας χωρίζουν.

Στο δεύτερο επεισόδιο, η θεία Σταματίνα —στην καθηλωτική ερμηνεία της Γιούλης Τσαγκαράκη— μας χαρίζει μια σκηνή που δύσκολα ξεχνιέται. Καθισμένη σε ένα παγκάκι, ανοίγει την ψυχή της και μιλά για τη μοναξιά, για τη ζωή ενός ανθρώπου που νιώθει ξένος μέσα στο ίδιο του το περιβάλλον. Μιλά για όλους όσοι, σε μια κοινωνία που επιμένει να μετρά και να κρίνει, έμαθαν να ζουν στο περιθώριο.

«Αυτό το μαγαζί είναι και για μένα, Λευτέρη», του λέει. Και μέσα σε πέντε λέξεις χωρά όλη την ανάγκη ενός ανθρώπου να βρει ένα μέρος όπου θα είναι αποδεκτός. Το gay bar που φτιάχνει ο ανιψιός της δεν είναι απλώς ένα μαγαζί. Είναι ένας χώρος ελευθερίας και αποδοχής, ένα συμβολικό καταφύγιο για όσους ένιωσαν κάποτε πως δεν ανήκουν πουθενά.

Η σκηνή είναι απλή, χωρίς εντυπωσιασμούς, αλλά συγκλονιστική. Γιατί ο Καπουτζίδης ξέρει να μιλά στην καρδιά, χωρίς να υψώνει τη φωνή. Με μια μόνο φράση μπορεί να πει περισσότερα απ’ όσα λέγονται σε ολόκληρους διαλόγους.

Σε μια εποχή που η τηλεόραση συχνά επιλέγει τον εντυπωσιασμό αντί της ουσίας, ο Καπουτζίδης επιμένει να γράφει για τον άνθρωπο. Με ευαισθησία, με χιούμορ, με αγάπη. Και κάθε του σειρά είναι μια υπενθύμιση ότι η αποδοχή, η καλοσύνη και η ελευθερία δεν είναι «θέματα»  είναι αξίες.

Γιώργο, εμείς σε ευχαριστούμε. Όρθιοι!