Στις Σέρρες, η ρητορική για τη «μεγάλη εικόνα» και τη «μέριμνα για τον τόπο» ακούγεται συχνά σαν ξαναζεσταμένο φαγητό. Οι ίδιοι που την επικαλούνται με στόμφο, είναι οι πρώτοι που μετρούν βήμα-βήμα την απόσταση από την καρέκλα τους. Καρεκλοκένταυροι με πείρα, που ξέρουν να βαφτίζουν την προσωπική τους παραμονή στην εξουσία ως «προσφορά στον τόπο».

Μόνο που η κοινωνία δεν τρώει πια από αυτό το πιάτο. Οι Σερραίοι βλέπουν καθημερινά δρόμους αφημένους, έργα που δεν προχωρούν, νέους που φεύγουν. Κι όταν οι πολίτες μετρούν τις ελλείψεις, τα μεγάλα λόγια μοιάζουν φτηνό άλλοθι.

Η αλήθεια είναι σκληρή: η «μεγάλη εικόνα» που ευαγγελίζονται δεν είναι τίποτε άλλο παρά το προσκέφαλο της καρέκλας τους.