Οι Σέρρες βιώνουν τα τελευταία χρόνια μια σιωπηλή, αλλά βαθιά κρίση. Μια κρίση όχι μόνο οικονομική ή δημογραφική, αλλά θεσμική, κοινωνική και αξιακή. Η αποδυνάμωση των δημόσιων δομών, η αδράνεια στην αξιοποίηση του αναπτυξιακού πλούτου του τόπου και η απουσία συγκροτημένου σχεδίου για το μέλλον, συνθέτουν την εικόνα ενός Νομού που μένει πίσω, σε πείσμα των δυνατοτήτων του.

Η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική. Το Νοσοκομείο των Σερρών υπολειτουργεί με ελλείψεις σε κρίσιμες ειδικότητες και εξοπλισμό. Τα Κέντρα Υγείας στις επαρχιακές περιοχές βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση, ενώ το ΕΚΑΒ αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες. Η δημόσια εκπαίδευση αντιμετωπίζει χρόνιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Οι αθλητικοί χώροι, τα πάρκα και οι δομές καθημερινότητας παρουσιάζουν εικόνες εγκατάλειψης.

Το οδικό δίκτυο του Νομού παραμένει σε κατάσταση που δεν συνάδει ούτε με τις στοιχειώδεις ανάγκες ασφάλειας, ούτε με τις προσδοκίες μιας περιοχής που φιλοδοξεί να επενδύσει στον τουρισμό και στην εξωστρέφεια. Τα μεγάλα πολιτιστικά και ιστορικά αποθέματα – όπως ο Τύμβος Καστά στην Αμφίπολη – μένουν αναξιοποίητα, εγκαταλειμμένα στην αδιαφορία και τη γραφειοκρατία. Ο πρωτογενής τομέας, που θα μπορούσε να αποτελέσει μοχλό ανάκαμψης, αντιμετωπίζεται χωρίς στρατηγική, χωρίς στήριξη και χωρίς όραμα.

Μέσα σε αυτή την εικόνα εγκατάλειψης, ο ρόλος του πολιτικού προσωπικού που εκπροσωπεί τον Νομό εδώ και χρόνια είναι καταλυτικός. Είτε με τη σιωπή, είτε με την αδράνεια, είτε με τη διαρκή προσήλωση σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες, η πλειοψηφία των αιρετών παραμένει αποκομμένη από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Η δημόσια παρουσία εξαντλείται σε τελετές και διακηρύξεις, αλλά απουσιάζει κάθε ουσιαστική παρέμβαση, κάθε διεκδίκηση, κάθε σύγκρουση για το αυτονόητο.

Ανησυχητικός είναι επίσης ο ρόλος μέρους του τοπικού μιντιακού τοπίου. Ορισμένα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αντί να λειτουργούν ως ανεξάρτητος ελεγκτικός μηχανισμός της εξουσίας, επιλέγουν τη σιωπή, την αποσιώπηση ή ακόμη και την ωραιοποίηση της πραγματικότητας. Αυτή η πρακτική στερεί από την κοινωνία το δικαίωμα στην ενημέρωση και ενισχύει την ατιμωρησία και την αδράνεια.

Η απογοήτευση, όμως, δεν μπορεί να γίνει κανονικότητα. Οι Σέρρες δεν είναι καταδικασμένες στην παρακμή. Ο τόπος διαθέτει πλούσιους ανθρώπινους και φυσικούς πόρους, ισχυρή ταυτότητα και παραγωγικές δυνατότητες. Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση, ο στρατηγικός σχεδιασμός και η ανατροπή ενός μοντέλου εξουσίας που εξυπηρετεί τα ίδια και τα ίδια.

Ήρθε η ώρα για μια σοβαρή, ανοιχτή και δημόσια συζήτηση για το μέλλον του τόπου. Με ειλικρίνεια, με ευθύνη και με όρους συλλογικού συμφέροντος. Χωρίς επικοινωνιακά περιτυλίγματα, χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου. Γιατί κάθε μέρα που περνά χωρίς ουσιαστική αλλαγή, βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στις δυνατότητες του τόπου και στην πραγματικότητά του.

Η κοινωνία των Σερρών αξίζει καλύτερα. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τη φθορά ως απλοί θεατές – ή αν θα τολμήσουμε να γίνουμε πρωταγωνιστές στην ανατροπή της.