Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει στήσει τα τελευταία χρόνια ένα ολόκληρο καθεστώς απευθείας αναθέσεων, μετατρέποντας τους Δήμους σε πεδίο πελατειακών εξυπηρετήσεων. Δεν μιλάμε απλώς για «ευελιξία» στις διαδικασίες∙ μιλάμε για ένα δίκτυο δημάρχων και εργολάβων που αναπαράγει την πιο σάπια εκδοχή του πολιτικού μας συστήματος.

Κάθε βλάβη, κάθε ανάγκη, κάθε μικρό ή μεγάλο έργο, περνά στα χέρια «ημετέρων» εργολάβων, με υπερκοστολογήσεις και πρόχειρες δουλειές που πολλές φορές δεν στέκουν ούτε έναν χειμώνα. Αυτή η λογική κρατά τους Δήμους εξαρτημένους, ανίκανους να σταθούν στα πόδια τους, εγκλωβισμένους σε ένα πελατειακό σύστημα που ανατροφοδοτείται συνεχώς.

Κι όμως, υπάρχει άλλος δρόμος. Το απέδειξε ο Δήμος Πατρέων, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δικό του μηχανισμό αυτεπιστασίας, με μηχανήματα, προσωπικό και τεχνικές υπηρεσίες που λειτουργούν. Έτσι κατάφερε να εκτελεί μικρά και μεσαία έργα χωρίς να καταφεύγει κάθε φορά στην «αγκαλιά» του εργολάβου.
Το αποτέλεσμα;

• Εξοικονόμηση τεράστιων ποσών για τον Δήμο.

• Έργα που γίνονται γρηγορότερα και με καλύτερη ποιότητα.

• Κυρίως, ανεξαρτησία από το δίκτυο εργολάβων–ημετέρων που έχει στήσει η κυβέρνηση σε όλη τη χώρα.

Αν το έκανε η Πάτρα, γιατί να μην το κάνουν όλοι; Γιατί η κυβέρνηση επιμένει να διατηρεί ένα σύστημα που υπονομεύει την αυτοδιοίκηση; Η απάντηση είναι απλή: γιατί έτσι τρέφεται το πελατειακό κράτος, έτσι κρατιούνται οι δήμαρχοι πειθήνιοι και οι εργολάβοι χορτάτοι.

Η αυτεπιστασία των Δήμων δεν είναι τεχνικό ζήτημα∙ είναι βαθιά πολιτικό. Είναι το στοίχημα αν θα συνεχίσουμε με ένα μοντέλο που μοιράζει απευθείας αναθέσεις σε «ημετέρους» ή αν θα ενισχυθεί η πραγματική αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Και το ειρωνικό ερώτημα παραμένει, σαν καρφί για το καθεστώς Μητσοτάκη:
 Αν αποκτήσουν οι Δήμοι δική τους δύναμη και αυτεπιστασία, αν πάψουν να είναι όμηροι των εργολάβων… τότε, τι θα γίνουν οι εργολάβοι;

ΠΑΣΧ.ΤΟΣ