Αυτό ακριβώς συνέβη μεταξύ του πρώην αντιπροέδρου της ΑΔΑΕ, Μιχαήλ Σακκά, και του νυν μέλους της Αρχής, Δημήτρη Βέργαδου. Κι αν το Ελληνικό Δημόσιο ήθελε να δείξει συνέπεια και σοβαρότητα στον πιο κρίσιμο έλεγχο θεσμικής εμπιστοσύνης της τελευταίας δεκαετίας, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.

Ο ένας “δεν θυμάται”, ο άλλος “είδε τα πάντα”: Έλεγχος δύο ταχυτήτων στο ΚΕΤΥΑΚ

Ο κ. Σακκάς, που υπηρέτησε την ΑΔΑΕ οκτώ ολόκληρα χρόνια, εμφανίστηκε να μην ξέρει, μην θυμάται και μην έλεγξε.
Δεν είδε μηχανήματα παρακολούθησης.
Δεν θυμάται αν υπήρχαν υπολογιστές.
Δεν ξέρει τι συνιστά μηχάνημα παρακολούθησης.
Δεν γνωρίζει ποιοι ήταν παρόντες.
Δεν επισκέφθηκαν όλους τους χώρους.

Ένας μάρτυρας κατά δήλωσή του ακατάλληλος να ελέγξει, που μοιάζει να ήθελε να βρίσκεται απλώς… ονομαστικά στο κλιμάκιο.

Απέναντι ακριβώς, ο Δημήτρης Βέργαδος περιέγραψε έναν χώρο χαρτογραφημένο, χωρίς υπολογιστές, χωρίς προσωπικό, με μόνο πέντε άτομα, με όλους τους χώρους ανοιχτούς.
Και όχι μόνο: μίλησε για κρυπτογραφημένη γραμμή του ΚΕΤΥΑΚ προς την ΕΥΠ, έναν τεχνικό διάδρομο δεδομένων που μόνο αθώος δεν ακούγεται.

Οι αντιφάσεις ήταν τόσο έντονες που το ίδιο το προεδρείο επεσήμανε τη «διάσταση απόψεων». Εκεί όπου η ΑΔΑΕ όφειλε να λειτουργήσει με απόλυτη ακρίβεια, εμφανίστηκε ως διχασμένο σώμα – δυστυχώς, σαν προέκταση του γενικότερου θεσμικού εκφυλισμού που βιώνουμε.

Το πολιτικό υπόβαθρο: Όταν ο έλεγχος γίνεται θέμα “ερμηνείας”

Η στάση του κ. Βέργαδου απέναντι στη γνωστή απόφαση 539/22 – την οποία καταψήφισε – ανοίγει νέο κύκλο ερωτημάτων.
Ακόμη και μπροστά σε καταγγελίες περί παρακολουθήσεων πολιτικών προσώπων, επικαλέστηκε ότι το αίτημα «δεν προβλέπεται στον νόμο».
Αλλά δεν απάντησε ποτέ αν ζήτησε εισαγγελική εντολή για να διερευνήσει τις καταγγελίες.

Κι έτσι το συμπέρασμα είναι οδυνηρά απλό:
Όταν πρόκειται για την υπόθεση που κλονίζει την εμπιστοσύνη στην εκτελεστική εξουσία, η διαδικασία “μπλοκάρει”.

Το “άδυτο” της Intellexa: Μια εταιρεία γεμάτη στεγανά και σιωπή

Η εικόνα έγινε ακόμη πιο σκοτεινή με την έναρξη της κατάθεσης του πρώην εργαζόμενου της Intellexa, Παναγιώτη Κούτσιου.
Προσλήψεις μέσω LinkedIn, ρήτρες εμπιστευτικότητας που «δεν θυμάται», στελέχη που έρχονταν από Βόρεια Μακεδονία και Ισραήλ, μια εταιρεία όπου «κανείς δεν ρωτούσε κανέναν τι κάνει».
Τέτοια περιγράφει μόνο κάποιος που έζησε ένα περιβάλλον στο οποίο η μυστικότητα δεν ήταν παράπλευρη, αλλά θεμελιώδης αξία.

Ο μάρτυρας αρνήθηκε να κατονομάσει πελάτες ή προορισμούς ταξιδιών, επικαλούμενος συμβάσεις σιωπής — και η αίθουσα πάγωσε.
Το μόνο βέβαιο: η Intellexa εργαζόταν με μια τεράστια βάση δεδομένων, στην υπηρεσία κυβερνητικών φορέων του εξωτερικού.
Και, για την Ελλάδα; «Ό,τι έμαθα το διάβασα σε δημοσιεύματα».
Ακόμη πιο ανησυχητικό.

Η μεγάλη εικόνα: Μια δίκη που μοιάζει με αυτοψία σε ένα σύστημα που κατέρρευσε

Το σημερινό ρεπορτάζ δεν δείχνει απλώς αντιφάσεις.
Δείχνει ένα κράτος που δεν μπορεί να περιγράψει ούτε τι έκανε ούτε τι είδε.
Μια ΑΔΑΕ που εμφανίζεται μοιρασμένη, μια ΕΥΠ που λειτουργούσε με «κρυφές γραμμές», μια εταιρεία τύπου Intellexa που δούλευε με στεγανά ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Και πάνω από όλα: μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη θεσμική κρίση της μεταπολίτευσης με την ίδια αυτάρεσκη αδιαφάνεια που τη δημιούργησε.

Η δίκη συνεχίζεται αύριο.
Αλλά το πραγματικό ερώτημα έχει ήδη τεθεί:
Υπάρχει ακόμη κράτος δικαίου ή απλώς ένα μηχανισμό που τρέχει να κρύψει τα ίχνη του;

Γράφει ο Πασχάλης Θ. Τόσιος