Μνήμες από εποχές όπου η χαρά μετρούσε τον χρόνο
Φέτος, ζητάω πίσω εκείνα τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.
Εκείνα που μύριζαν ξεγνοιασιά, σκόνη και γαρδένια.
Ήταν κάπου στα μέσα του Ιούνη που το σχολείο άφηνε πίσω του τη φασαρία της τάξης και μας έδινε το πολυπόθητο χαρτί – το ενδεικτικό. Με αυτό στα χέρια, πετούσαμε για το σπίτι. Όχι για να δείξουμε επιδόσεις, αλλά για να ξεκινήσουμε το μεγάλο παζάρι των διακοπών: πόσα μπάνια, πόσα παγωτά, πόσα βράδια ξενύχτι με φίλους στη γειτονιά.
Η οικονομία του σπιτιού λιτή – μόνο τα απαραίτητα, και αυτά δύσκολα. Αλλά εμείς δεν χρειαζόμασταν τίποτε περισσότερο από ένα χωράφι, ένα κουτί παγωτό και τις πατούσες μας γυμνές στο χώμα.
Τα καλοκαίρια στο χωριό έμοιαζαν ατελείωτα. Οι μέρες απλώνονταν σαν τραπεζομάντηλο στην αυλή. Καρπούζια, κορόμηλα, παγωτά που έλιωναν πριν προλάβεις να τα δαγκώσεις. Κι εκείνα τα κουνούπια – μικροί δήμιοι της νύχτας – άφηναν τα σημάδια τους σαν παράσημα στις παιδικές μας πλάτες.
Τα ράντζα ξεδιπλώνονταν στις αυλές, πλάι σε λευκοβαμμένους τενεκέδες γεμάτους γαρδένιες. Εκεί μας έπαιρνε ο ύπνος με το τραγούδι των τζιτζικιών και τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου να πλέκεται με τον ουρανό.
Κι όλα κυλούσαν χωρίς ρολόι. Το καλοκαίρι μας είχε μόνο τρεις ώρες: πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Ημερομηνίες δεν υπήρχαν – εκτός αν πλησίαζε κάποιο πανηγύρι. Εκείνες οι μέρες ήταν οι μόνες με αριθμούς. Όλα τ’ άλλα ήταν απλώς ζωή.
Το πιο όμορφο δώρο όμως ήταν οι "καλοκαιρινοί φίλοι". Παιδιά της πόλης που επέστρεφαν κάθε χρόνο στο ίδιο χωριό, και γινόμασταν ένα. Μέχρι και τα παπούτσια βγάζαμε για να πατάμε στον χωμάτινο δρόμο, κι ας μας κορόιδευαν οι μεγάλοι.
Και όταν ο Σεπτέμβρης έπαιρνε πίσω όσα μας χάρισε, αντί για κινητά και μηνύματα, είχαμε διευθύνσεις και γράφαμε με μολύβι σε χαρτί. Ελπίζαμε η ταχυδρομική κάρτα να φτάσει πριν χαθεί η μνήμη του καλοκαιριού.
Ξέρω πως αυτά τα καλοκαίρια δε θα ξανάρθουν όπως τότε. Μα είναι οι αναμνήσεις που μας κρατούν ενωμένους. Όπου κι αν είμαστε.
Καλό Καλοκαίρι σε όλους – με καρδιά, με παιδική ματιά και χωρίς ρολόι.
Εκείνα που μύριζαν ξεγνοιασιά, σκόνη και γαρδένια.
Ήταν κάπου στα μέσα του Ιούνη που το σχολείο άφηνε πίσω του τη φασαρία της τάξης και μας έδινε το πολυπόθητο χαρτί – το ενδεικτικό. Με αυτό στα χέρια, πετούσαμε για το σπίτι. Όχι για να δείξουμε επιδόσεις, αλλά για να ξεκινήσουμε το μεγάλο παζάρι των διακοπών: πόσα μπάνια, πόσα παγωτά, πόσα βράδια ξενύχτι με φίλους στη γειτονιά.
Η οικονομία του σπιτιού λιτή – μόνο τα απαραίτητα, και αυτά δύσκολα. Αλλά εμείς δεν χρειαζόμασταν τίποτε περισσότερο από ένα χωράφι, ένα κουτί παγωτό και τις πατούσες μας γυμνές στο χώμα.
Τα καλοκαίρια στο χωριό έμοιαζαν ατελείωτα. Οι μέρες απλώνονταν σαν τραπεζομάντηλο στην αυλή. Καρπούζια, κορόμηλα, παγωτά που έλιωναν πριν προλάβεις να τα δαγκώσεις. Κι εκείνα τα κουνούπια – μικροί δήμιοι της νύχτας – άφηναν τα σημάδια τους σαν παράσημα στις παιδικές μας πλάτες.
Τα ράντζα ξεδιπλώνονταν στις αυλές, πλάι σε λευκοβαμμένους τενεκέδες γεμάτους γαρδένιες. Εκεί μας έπαιρνε ο ύπνος με το τραγούδι των τζιτζικιών και τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου να πλέκεται με τον ουρανό.
Κι όλα κυλούσαν χωρίς ρολόι. Το καλοκαίρι μας είχε μόνο τρεις ώρες: πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Ημερομηνίες δεν υπήρχαν – εκτός αν πλησίαζε κάποιο πανηγύρι. Εκείνες οι μέρες ήταν οι μόνες με αριθμούς. Όλα τ’ άλλα ήταν απλώς ζωή.
Το πιο όμορφο δώρο όμως ήταν οι "καλοκαιρινοί φίλοι". Παιδιά της πόλης που επέστρεφαν κάθε χρόνο στο ίδιο χωριό, και γινόμασταν ένα. Μέχρι και τα παπούτσια βγάζαμε για να πατάμε στον χωμάτινο δρόμο, κι ας μας κορόιδευαν οι μεγάλοι.
Και όταν ο Σεπτέμβρης έπαιρνε πίσω όσα μας χάρισε, αντί για κινητά και μηνύματα, είχαμε διευθύνσεις και γράφαμε με μολύβι σε χαρτί. Ελπίζαμε η ταχυδρομική κάρτα να φτάσει πριν χαθεί η μνήμη του καλοκαιριού.
Ξέρω πως αυτά τα καλοκαίρια δε θα ξανάρθουν όπως τότε. Μα είναι οι αναμνήσεις που μας κρατούν ενωμένους. Όπου κι αν είμαστε.
Καλό Καλοκαίρι σε όλους – με καρδιά, με παιδική ματιά και χωρίς ρολόι.
#SerresParatiritis
