Αναχωρήσεις χωρίς επιστροφή για μια νεολαία που δεν χωρά στον τόπο της
Σε κάθε σταθμό φυγής αποτυπώνεται μια αλήθεια που όσο κι αν θέλουν κάποιοι να την κρύψουν πίσω από νούμερα και πανηγυρισμούς, φωνάζει πιο δυνατά από ποτέ: η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της. Και δεν είναι πια σχήμα λόγου — είναι εθνική πληγή.
Στα πρόσωπα των νέων που φεύγουν με ένα σακίδιο στον ώμο και ένα πτυχίο στο χέρι, στους γονείς που αποχαιρετούν βουβά, στα παγκάκια αναμονής και στις αίθουσες αναχωρήσεων, καθρεφτίζεται ο μικρόκοσμος μιας χώρας που μοιάζει να ξέρει μόνο να αποχαιρετά. Να βλέπει τους καλύτερους να φεύγουν και να τους θυμάται μόνο σε αφιερώματα, όταν διαπρέπουν σε κάποια ξένη ήπειρο.
Η Ελλάδα έγινε πατρίδα της ανασφάλειας. Με μισθούς επιβίωσης, αδήλωτη εργασία, αβέβαιη πρόσβαση σε στέγη και υγεία. Με πανεπιστήμια που βγάζουν πτυχιούχους για εξαγωγή. Με ένα πολιτικό σύστημα που πανηγυρίζει για “επενδύσεις” την ώρα που το 70% των νέων δηλώνει ότι σκέφτεται τη φυγή. Η ανεργία δεν είναι απλώς ένα νούμερο στις εκθέσεις της Eurostat — είναι η απόγνωση στο βλέμμα του 25χρονου που παλεύει να σταθεί όρθιος ανάμεσα σε απλήρωτα νοίκια και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Κι όσοι φεύγουν; Δεν φεύγουν για να πλουτίσουν. Φεύγουν για να ζήσουν. Να αγαπήσουν, να κάνουν οικογένεια, να χτίσουν κάτι με σταθερότητα. Κάτι που εδώ δεν τους επιτρέπεται. Η φυγή δεν είναι επιλογή. Είναι η τελευταία αξιοπρεπής διέξοδος.
Και το κράτος; Αντί να κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους, τους θυμάται μόνο όταν τους χρειάζεται για να στείλουν συνάλλαγμα, να ψηφίσουν με επιστολική ψήφο ή να συμμετέχουν ως βιτρίνα του success story που ποτέ δεν έζησαν.
Μια χώρα που όταν δεν τα σκοτώνει, όταν δεν τα απογοητεύει, όταν δεν τα “πουλά” — τα διώχνει.
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.
Η Ελλάδα των σταθμών φυγής είναι μια χώρα σε διαρκή αιμορραγία. Μια χώρα που γεμίζει αναχωρήσεις και αδειάζει από μέλλον. Μια πατρίδα που πρέπει να αποφασίσει: θα συνεχίσει να λειτουργεί ως προθάλαμος ξενιτιάς ή θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να γίνει ξανά τόπος επιστροφής;
Η απάντηση δεν είναι τεχνική. Είναι πολιτική. Και επείγει.
#SerresParatiritis
