Το γαλλικό προοίμιο μιας ευρωπαϊκής κρίσης

Στη Γαλλία, ένας πρόεδρος που εκπροσωπεί λιγότερο από το ένα τρίτο της κοινωνίας κυβερνά σαν να κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας. Ο Εμανουέλ Μακρόν, με πολιτικές που διαλύουν το κοινωνικό κράτος και εντείνουν τις ανισότητες, επιμένει να επιβάλλει κυβερνήσεις χωρίς πραγματική νομιμοποίηση, προσποιούμενος ότι η κοινωνία δεν βράζει.

Το αποτέλεσμα είναι μια πρωτοφανής πολιτική ακυβερνησία  μια χώρα διχασμένη ανάμεσα σε μια οικονομικά θωρακισμένη μειοψηφία και μια πλειοψηφία που αισθάνεται προδομένη, αποκλεισμένη, αόρατη. Και μέσα σε αυτή τη σιωπηλή απελπισία, βρίσκει χώρο να αναπνέει η ακροδεξιά, η οποία περιμένει υπομονετικά τη δική της σειρά.

Η κρίση αυτή δεν είναι κρίση ενός προσώπου, αλλά ενός μοντέλου εξουσίας. Είναι το αδιέξοδο ενός πολιτικού συστήματος που υπηρετεί την αγορά και όχι τον άνθρωπο.

Το ελληνικό παράλληλο

Στην Ελλάδα, η εικόνα δεν είναι διαφορετική.
Μια κυβέρνηση που εκπροσωπεί μειοψηφία της κοινωνίας μια μειοψηφία πολιτικά θωρακισμένη από έναν εκλογικό νόμο που μετατρέπει το 38% σε απόλυτη εξουσία ,κυβερνά με αλαζονεία, εφαρμόζοντας πολιτικές που βαθαίνουν τη φτώχεια, απαξιώνουν τη δημόσια υγεία και παιδεία, και διαλύουν κάθε έννοια κοινωνικής προστασίας.

Ο πολίτης δεν νιώθει πια μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Το κοιτά από μακριά, σαν θεατής σε μια σκηνοθετημένη παράσταση όπου το αποτέλεσμα είναι πάντα προαποφασισμένο. Αυτή η αποξένωση είναι η πιο επικίνδυνη μορφή κρίσης: η κρίση της εμπιστοσύνης.

Το πολιτικό σύστημα κεντρικό και περιφερειακό  λειτουργεί ως κλειστό κύκλωμα ισχύος, αποκομμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Και κάθε φορά που η εξουσία αυτοθαυμάζεται μέσα στην αυτάρκειά της, η δημοκρατία μικραίνει.

Η ιστορική ευθύνη του προοδευτικού χώρου

Η έξοδος από αυτό το πολιτικό τέλμα δεν μπορεί να προέλθει από τους ίδιους που το δημιούργησαν.
Η ευθύνη  και η ευκαιρία  ανήκει στον προοδευτικό χώρο.

Σε εκείνες τις δυνάμεις που δεν αρκούνται να καταγγέλλουν, αλλά επιδιώκουν να χτίσουν ξανά γέφυρες με την κοινωνία. Που θέλουν να επαναφέρουν στο κέντρο της πολιτικής τον άνθρωπο   όχι ως αριθμό ή δείκτη, αλλά ως πρόσωπο με ανάγκες, αξιοπρέπεια και όνειρα.

Πολιτικές που θα στηρίζουν την εργασία, θα εγγυώνται κοινωνική δικαιοσύνη, θα ανασυγκροτούν το κράτος πρόνοιας και θα επαναφέρουν το μέτρο, τη συμμετοχή, τη διαφάνεια.
Πολιτικές που θα κάνουν ξανά τον πολίτη συμμέτοχο, όχι θεατή.

Ο προοδευτικός χώρος οφείλει να ξαναδώσει ελπίδα με ουσία· να αποδείξει ότι η πολιτική μπορεί να είναι εργαλείο συλλογικής χειραφέτησης, όχι μηχανισμός αναπαραγωγής της ανισότητας.

Η κοινωνία δεν ζητά θαύματα· ζητά σεβασμό, αλήθεια και προοπτική.
Αν ο προοδευτικός κόσμος σταθεί στο ύψος αυτής της ευθύνης, μπορεί να αλλάξει την πορεία της χώρας.
Αν όχι, τότε η ιστορία θα γραφτεί ξανά από εκείνους που δεν πιστεύουν ούτε στη δημοκρατία ούτε στον άνθρωπο.

Πασχάλης θ. Τόσιος