Η συζήτηση για τις απειλές που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας επικεντρώνεται συχνά στους εξωτερικούς κινδύνους. Κι όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή: η Ελλάδα βυθίζεται πρωτίστως από τους εσωτερικούς της εχθρούς.

Η θεσμική καθυστέρηση, η πολιτική βία, το ευτελισμένο πολιτικό σύστημα, η διαφθορά, ο τοπικισμός, οι εγωιστικές ελίτ και το διαλυμένο κράτος συνθέτουν ένα εκρηκτικό μίγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε κρίση  οικονομική, κοινωνική, υγειονομική ,λειτούργησε ως μεγεθυντικός φακός αυτών των παθογενειών.

Η κομματική βουλιμία για εξουσία καταβροχθίζει πάντα πρώτο το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον. Η μεταπολίτευση γέννησε θεσμούς, αλλά έθρεψε και ένα πολιτικό προσωπικό που έμαθε να διαχειρίζεται το κράτος σαν λάφυρο. Δημόσιο χρήμα που ξοδεύεται σαν να είναι ιδιωτικό, συγγενείς και φίλοι που τοποθετούνται σε θέσεις σαν να είναι δικαίωμα, πελατειακές σχέσεις που αντιμετωπίζονται ως φυσιολογία.

Η κρίση δεν έφερε τη διαφθορά· την αποκάλυψε. Δεν δημιούργησε την κομματοκρατία· την ξεγύμνωσε. Και το δίλημμα πλέον δεν μπορεί να παρακαμφθεί:
ή αλλάζουμε  ή  συνεχίσουμε να βουλιάζουμε.

 Γράφει ο Πασχάλης Θ. Τόσιος