Την πρώτη φορά που μπήκα, δεν άκουσα θόρυβο∙ άκουσα έναν παλμό. Σαν να χτυπούσε η καρδιά της πόλης λίγο πιο γρήγορα. Η πλατεία στις Σέρρες δεν ήταν πια πλατεία· ήταν ένα άνοιγμα στον ουρανό. Τα φώτα δεν φώτιζαν απλώς , ψιθύριζαν. Τα σπιτάκια έμοιαζαν με μικρές ιστορίες που είχαν βγει βόλτα, και ο αέρας μύριζε όνειρο, σαν τότε που κλείνεις τα μάτια και εύχεσαι πριν προλάβεις να φοβηθείς.

Οι μεγάλοι περπατούσαν σιγά, σαν να είχαν ξεχάσει πώς ακριβώς φτάνεις εδώ. Κάποιοι χαμογελούσαν ξαφνιασμένοι, άλλοι κοίταζαν γύρω τους με μάτια που θυμούνταν. Εγώ κράτησα την ευχή μου στην παλάμη, ζεστή και μικρή. Γιατί εδώ οι ευχές δεν πετιούνται ψηλά· εδώ μαθαίνουν πρώτα να στέκονται.

Και τότε τον ένιωσα. Δεν είχε μορφή, μόνο παρουσία. Ήταν αυτός που είχε μαζέψει τα χαμένα όνειρα απ’ τις τσέπες των μεγάλων και τα είχε σκορπίσει ξανά στο φως. Τον φαντάστηκα σαν άνθρωπο που δεν κουράζεται να πιστεύει. Σαν χτίστη που δεν χρησιμοποιεί πέτρες, αλλά επιμονή και φαντασία. Ο Οραματουργός. Αυτός που ξέρει πως κάθε ευχή χρειάζεται κάποιον να τη φυλάει μέχρι να μεγαλώσει.

Όταν έφυγα, η πόλη με ακολούθησε λίγο. Σαν να μου ψιθύριζε πως δεν τελειώνει εδώ. Η Πολιτεία των Ευχών δεν είναι τόπος· είναι στιγμή. Είναι το «κι αν…» που τολμάς να πεις δυνατά. Κι όσο στις Σέρρες υπάρχουν παιδιά που πιστεύουν και μεγάλοι που θυμούνται, η πόλη θα συνεχίσει να ακούει τις ευχές  και να τις κρατά ζωντανές.