Η κομματοκρατία καλά κρατεί. Όσο κι αν αλλάζουν οι κυβερνήσεις, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται: δεξιές διοικήσεις που εκτελούν με ακρίβεια τα «συμβόλαια φίμωσης». Διοικήσεις που αντί να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, λειτουργούν ως μηχανισμοί ελέγχου του λόγου.

Η πιο πρόσφατη απόδειξη είναι η βίαιη διακοπή της εκπομπής «Μια στο καρφί και μια στο σήμερα» του Λεωνίδα Κασάπη στην ΕΡΤ Σερρών, μετά από 36 ολόκληρα χρόνια καθημερινής παρουσίας. Δεν κόπηκε γιατί δεν είχε ακροαματικότητα ,οι Σερραίοι την στήριζαν με την καθημερινή τους παρουσία. Κόπηκε γιατί τόλμησε να δώσει βήμα σε φωνές ανεξέλεγκτες, χωρίς «manual» εγκρίσεων. Κόπηκε γιατί ειπώθηκαν πράγματα που δεν πέρασαν από το φίλτρο της αποστείρωσης.

Για να καταλάβει κανείς τι ακριβώς συνέβη και τι κλίμα επικράτησε, αρκεί να διαβάσει την ίδια την επιστολή του δημοσιογράφου:

Η επιστολή του Λεωνίδα Κασάπη

«Ξαφνικός θάνατος» λοιπόν.

Μετά από 36 χρόνια καθημερινής παρουσίας στον αέρα της ΕΡΤ Σερρών, αποφασίστηκε το μικρόφωνο της εκπομπής «Μια στο καρφί και μια στο σήμερα» με τον Λεωνίδα Κασάπη, να σωπάσει. Όχι γιατί το κοινό κουράστηκε – εσείς ήσασταν εκεί, κάθε μέρα. Αλλά γιατί κάποιους ενοχλούσε που ένα μικρόφωνο άφηνε να ακουστούν φωνές χωρίς... manual (οδηγίες χρήσεως). Γιατί κάπου ενοχλούσε που η εκπομπή έμενε πιστή στο «καρφί» της.

Κάπου, κάποιοι λοιπόν, ενοχλήθηκαν γιατί στον αέρα ειπώθηκαν πράγματα που δεν πέρασαν από το φίλτρο της «αποστείρωσης». Ενοχλήθηκαν γιατί καλεσμένοι μίλησαν χωρίς να ρωτήσουν πρώτα αν επιτρέπεται. Ενοχλήθηκαν γιατί ίσως κάτι γλίστρησε και βγήκε στο φως.
Και ξαφνικά, έπρεπε εγώ να απολογηθώ. Όχι για δικά μου λόγια. Για λόγια των καλεσμένων μου. Μα από πότε ο δημοσιογράφος απολογείται για τα λεγόμενα του καλεσμένου του; Από πότε;

Και κάπως έτσι, κάπου, κάποιοι αποφάσισαν να λογοκρίνουν εκείνον που έδωσε βήμα στην ελεύθερη έκφραση.

Κι αφού λοιπόν η εκπομπή κόπηκε, έμεινε να αιωρείται κι ένα… «μάθημα». Να το πάρουν χαμπάρι κι άλλοι. Ότι υπάρχουν πράγματα που «δεν λέγονται». Ότι αν ξεφύγεις, υπάρχει πάντα το κουμπί του στοπ. Μια εκπομπή λιγότερη, ένα μάθημα «πειθαρχίας» περισσότερο.

Κι όμως, όλη αυτή η «παράσταση» δεν με εκπλήσσει. Με πικραίνει, αλλά δεν με εκπλήσσει. Σε μια εποχή που η αλήθεια είναι ζητούμενο, το να κόβουν μια εκπομπή επειδή δεν ήταν «βολική» είναι το πιο τίμιο παράσημο.

Όλη αυτή η «παράσταση» δεν μειώνει σε τίποτα αυτό που έχω ζήσει με τους ακροατές. Μαζί σας. Γιατί η δική σας αγάπη – το πιο πολύτιμο «μπαξίσι της ψυχής» – είναι η μόνη απόδειξη πως κάτι άξιζε πραγματικά.

Κι αν κάπου, κάποιοι μετρούν μίζερες σιωπές, εμείς μετράμε ωραίες ραδιοφωνικές στιγμές.»

Η επιστολή του Κασάπη είναι ντοκουμέντο. Όχι απλώς αποχαιρετισμός, αλλά κραυγή αγωνίας και καταγγελία. Κι αν κάτι πρέπει να μείνει χαραγμένο είναι το ερώτημα που σέρνει πίσω της αυτή η υπόθεση:

Μέχρι πότε ο ελληνικός λαός θα πληρώνει από την τσέπη του έναν δημόσιο φορέα που αντί να δίνει βήμα στις φωνές του, λογοκρίνει;