1️⃣ Το κατηγορητήριο που «αθωώνει» την πραγματικότητα

Το κατηγορητήριο που συντάχθηκε αναφέρει πως όλοι οι επιβάτες σκοτώθηκαν από τη σύγκρουση. Μόνο που αυτό είναι ψευδές.
Δεκάδες άνθρωποι επέζησαν από τη σύγκρουση και πέθαναν λίγα λεπτά αργότερα — από φωτιά, τοξικά αέρια και ασφυξία. Εάν αυτό δεν αποτυπωθεί στη δικογραφία, οι κατηγορούμενοι για τη σύγκρουση θα επικαλεστούν πως δεν ευθύνονται για τους θανάτους που προήλθαν από τη φωτιά.
Έτσι η πυρόσφαιρα, η αιτία και τα αποτελέσματά της διαγράφονται. Η αλήθεια θα τεθεί εκτός δικαστηρίου με μια δικονομική τελεία.

2️⃣ Η πολιτική σκοπιμότητα του χρόνου

Η κυβέρνηση επιθυμεί η δίκη να ξεκινήσει πριν τις εκλογές, ώστε να προβάλει το αφήγημα της «λειτουργούσας Δικαιοσύνης».
Δεν θέλει όμως να ανοίξει το κεφάλαιο των τοξικολογικών. Γιατί τότε η δίκη θα πάρει νέα διάσταση, θα υπάρξουν νέα ερωτήματα και ίσως νέα κατηγορητήρια.
Όπως μπάζωσαν τον τόπο του εγκλήματος για να πάνε «καθαροί» στις εκλογές του 2023, έτσι επιχειρούν τώρα να μπαζώσουν και την έρευνα — να σφραγίσουν οριστικά ό,τι μπορεί να αποκαλύψει πώς πέθαναν οι άνθρωποι εκείνο το βράδυ.

3️⃣ Το μπάζωμα ως πολιτική πράξη

Αν η Δικαιοσύνη αγγίξει το ζήτημα της φωτιάς, θα υποχρεωθεί να εξετάσει και το μπάζωμα του χώρου μετά το δυστύχημα.
Μια πράξη με πολιτικό δόλο: ποιος το διέταξε, ποιος το εκτέλεσε, ποια εταιρεία το ανέλαβε, γιατί ακολουθήθηκαν διαδικασίες απορρύπανσης εδάφους όπως σε περιπτώσεις χημικής μόλυνσης.
Κι αν υπήρξε πράγματι χημική μόλυνση, τότε τίνος ήταν τα χημικά; Ποιοι τα μετέφεραν; Αυτές είναι οι απαντήσεις που φοβούνται.

4️⃣ Οι τοξικολογικές ως απειλή

Όσο περνά ο καιρός, τα ίχνη εξαφανίζονται. Η δήλωση Γεωργιάδη ότι πρέπει να γίνουν οι τοξικολογικές «χωρίς να καθυστερήσει η δίκη» είναι στην πραγματικότητα πρόσχημα για να μην γίνουν ποτέ.
Να περάσουν έξι μήνες, ένας χρόνος, να μη μείνει τίποτα μετρήσιμο, τίποτα αποδεικτικό.
Κι όταν πια είναι αργά, να πουν ότι «τίποτα δεν βρέθηκε». Θα έχει ολοκληρωθεί η συγκάλυψη με επιστημονική ευπρέπεια.

5️⃣ Οι πραγματικοί υπεύθυνοι εκτός κατηγορητηρίου

Οι εταιρείες της σύμβασης 717, εκείνες που διερευνά η Ευρωπαία Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι για την απουσία των συστημάτων ασφαλείας, δεν είναι κατηγορούμενες στην ελληνική δικογραφία.
Οι πολιτικοί και επιχειρηματικοί συντελεστές της τραγωδίας μένουν στο απυρόβλητο.
Θα καταδικαστούν λίγοι υπάλληλοι, θα δικαιωθούν οι πραγματικοί ένοχοι, και το σύστημα θα συνεχίσει να αυτοπροστατεύεται.

6️⃣ Το θέατρο της «κάθαρσης»

Η κυβέρνηση στήνει σκηνικό δικαιοσύνης για επικοινωνιακή κατανάλωση.
Η ίδια που καθυστέρησε τις εξετάσεις, που μπάζωσε το έδαφος, που απέκλεισε τους υπεύθυνους, σήμερα προσποιείται ότι «θέλει να μάθει την αλήθεια».
Κι ενώ η κοινή γνώμη ζητά απαντήσεις, εκείνοι στέλνουν τον υπουργό-βιβλιοπώλη στα φιλικά παράθυρα του ΣΚΑΪ να μιλήσει για «τοξικολογικές χωρίς καθυστέρηση».
Μια φράση που μεταφράζεται σε «όχι τώρα, όχι ποτέ».

Στο τέλος, όλα θα γίνουν όπως τα σχεδίασαν:
Ο σταθμάρχης και δυο υπάλληλοι θα φορτωθούν το έγκλημα. Οι πολιτικοί θα σωθούν μέσω της κοινοβουλευτικής τους ασυλίας. Και ο πρωθυπουργός θα επαναλάβει το γνωστό του δόγμα περί «ανθρώπινου λάθους».

Μόνο που αυτή τη φορά, το λάθος δεν είναι ανθρώπινο. Είναι πολιτικό, κρατικό και προμελετημένο.

Η αλήθεια των Τεμπών δεν έχει θαφτεί στα συντρίμμια.
Έχει θαφτεί μέσα στους φακέλους που δεν ανοίχτηκαν ποτέ, στα δείγματα που δεν εξετάστηκαν ποτέ, στις φωνές που φιμώθηκαν για να μην ακουστεί ποτέ το γιατί.

Πασχάλης Θ. Τόσιος
Δημοσιογράφος – “Καθημερινός Παρατηρητής”