Η Ελλάδα ζει σχεδόν δύο δεκαετίες σε καθεστώς διαρκούς κρίσης. Από τα μνημόνια μέχρι την πανδημία και από την ενεργειακή ασφυξία μέχρι την ακρίβεια, η κοινωνία βρέθηκε παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας. Κι όμως, αντί αυτή η πολυετής δοκιμασία να λειτουργήσει ως αφορμή αφύπνισης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη την εργαλειοποιεί για να εδραιώσει τη γενικευμένη αδρανοποίηση.

Η στρατηγική είναι ξεκάθαρη: ο λαός να μείνει κουρασμένος, εγκλωβισμένος σε δόσεις, χρέη και ρυθμίσεις, ανήμπορος να σηκώσει κεφάλι. Όσο περισσότεροι πολίτες εξαντλούνται στην καθημερινή πάλη επιβίωσης, τόσο πιο άνετα το Μαξίμου προχωρά με το αφήγημα του «success story». Επιδόματα της συμφοράς, ψευδεπίγραφες «επενδύσεις», καταρρέον ΕΣΥ, παιδεία στα όρια, θεσμοί υπονομευμένοι. Η πραγματικότητα φωνάζει, αλλά το επικοινωνιακό παραπέτασμα επιμένει να ωραιοποιεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές — από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες μέχρι τα σκάνδαλα διαφθοράς και το έγκλημα στα Τέμπη — η κυβέρνηση επέλεξε τη συνταγή της συγκάλυψης και της επικοινωνίας αντί της ουσίας. Η κοινωνία πληρώνει το τίμημα της ανεπάρκειας και της υποκρισίας, την ώρα που οι «άριστοι» φροντίζουν μόνο για τη δική τους πολιτική επιβίωση.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι σκληρό: θα μετατραπεί η μακροχρόνια κρίση σε σπινθήρα αφύπνισης ή θα μας βυθίσει σε έναν μόνιμο βάλτο αδρανοποίησης; Η ιστορία δείχνει ότι κανένας λαός δεν μένει αιώνια σιωπηλός. Η αφύπνιση θα έρθει – το ζήτημα είναι αν θα είναι δημιουργική, συλλογική και προοδευτική ή τυφλή, οργισμένη και χωρίς κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επενδύει στο δεύτερο. Η κοινωνία, όμως, οφείλει να αποδείξει ότι δεν είναι πρόθυμη να βυθιστεί στη μιζέρια. Γιατί η κρίση δεν είναι μόνο παγίδα· μπορεί να γίνει και η αρχή μιας νέας πορείας.